Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το 2ο EVIA TROPHY που οργάνωσαν οι αγαπητοί μας φίλοι της ΑΟΕ4Χ4.

Το όχημα των νικητών στην απονομή.

Είχα την τύχη να το παρακολουθήσω από το πρώτο ώς το τελευταίο λεπτό ως φιλοξενούμενος του Πάνου (Μακρινού). Ο αγώνας ήταν πραγματικά σκληρός και τεχνικός, θυμίζοντας από πλευράς δυσκολίας λίγο τις καλές στιγμές των παλαιότερων Trophy της Β. Ελλάδας.

(Μια μικρή παρένθεση εδω: Kάποια παιδιά, με την ορμή και την ευκολία που τους δίνει η απειρία τους λένε χωρίς να το σκεφτούν ότι “το επίπεδο του Off Road έχει ανέβει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα”. Η αλήθεια είναι ότι από το 2010-11 και μετά, με την κρίση δηλαδή, ο βαθμός δυσκολίας του αγωνιστικού Off Road έχει κατέβει. Aπλά για να είναι σε θέση να το καταλάβει κάποιος πρέπει να έχει τις αναλόγες εμπειρίες. Μην μπερδευόμαστε από το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα έχουν γίνει πιο μεγάλα. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα, ίσα-ίσα)

Η εξέλιξη του αγώνα είχε απ’ όλα: Ένταση, ζημιές, αμφισβητούμενες φάσεις, δυστυχώς πολλές γκρίνιες και ένταση, και μερικά μεγαλειώδη περάσματα που μπόρεσα να δω.

Το γεγονός που παραμένει και στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι η υπερπροσπάθεια των οργανωτών, μέσα σε μια τόσο δύσκολη εποχή, να διοργανώσουν έναν “μεγάλο” αγώνα – μόνο τα Trophy μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι- και η υπερπροσπάθεια των 13 τελικά πληρωμάτων να λάβουν μέρος και να τον ολοκληρώσουν. ΜΠΡΑΒΟ σε όλους!!

Τα πληρώματα που έλαβαν μέρος κατετάγησαν μετά το πέρας του τριήμερου αγώνα με την ακόλουθη σειρά:

Έχοντας ζήσει στο επίκεντρο της “χρυσής” εποχής των Trophy δεν μπορώ παρά να κάνω την σύγκριση της προχθεσινής υπερειδικής με τους 200-300 θεατές και τα 13 ηρωϊκα πληρώματα, με τη φεστιβαλική ατμόσφαιρα που υπήρχε σε κάθε Trophy εκείνη την εποχή, τα 60 – 80 – 100 αγωνστικά και τις χιλιάδες των θεατών που μας ξεσήκωναν παροτρύνοντας μας να δώσουμε το καλύτερο στις ειδικές.

Εις το επανειδείν. Εύχομαι ο χώρος να ξαναζωντανέψει. Ας κάνουμε ο καθένας ότι περνάει από το χέρι του για το άθλημα που τόσο αγαπούμε.

Mike Miskis