Ξεκινήσαμε με διάθεση να λύσουμε τις διαφορές μας με ένα ρέμα… Καταλήξαμε μετά από δώδεκα ώρες “μάχης” να παλεύουμε στους -8 και μέσα στα αγκάθια να βγούμε στην άσφαλτο, η οποία ήταν τόσο κοντά μα και τόσο μακρυά! Μας πήρε γύρω στις τρεις ώρες να ολοκληρώσουμε τα τελευταία 100 μέτρα της διαδρομής!!! Μπορεί να μην είναι το πιο τεχνικό κομμάτι που έχουμε κάνει, σίγουρα είναι όμως το πιο Παστούν…
Δυστυχώς, λόγω του ολιγομελούς σχήματος της ομάδας και της δυσκολίας της διαδρομής, η φωτογραφική κάλυψη είναι απλώς ανύπαρκτη. Το μόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, είναι μερικά στιγμιότυπα από την ανάπαυση των “πολεμιστών”…
Welcome back φιλαράκι!!! Η επιστροφή σου έμελλε να συνδυαστεί με μία επική διαδρομή! Η φυλή των Παστούν σου ζητά συγγνώμη για την ταλαιπωρία…
Λίγο το κρύο, λίγο η εορταστική διάθεση, είπαμε να πιούμε κάτι…
Ορισμένοι το παράκαναν βέβαια…
Το πλοίο της αγάπης ανοίγει το δρόμο…
Η φωτογραφία δεν αποδίδει την πραγματικότητα, πάντως ακόμα και στην περιηγητική διαδρομή της Κυριακής, το “Pajero” ζητά βοήθεια…
Welcome Back Φιλαράκι…!
Όντως η μεγάλη είδηση η επιστροφή του φιλαρακίου <>
Κατά τα άλλα ευχαριστούμε τον Γιάννη –Μπεσαλή για το
<> φωτορεπορταζ του .
Επίσης λυπάμαι για τον τρόπο που διαχειρίζονται κάποιοι ξενοδόχοι την πελατεία τους αυτές τις δύσκολες εποχές .
Κατά τα αλλά πραγματικά το συγκεκριμένο μέρος μας έδωσε αυτό που μας είχε τάξει
με την πρώτη γνωριμία του ένα κορυφαίο τερεν και ταυτόχρονα ένα πανέμορφο τοπίο .. Ίσως καθιερωθεί η επίσκεψη του γιατί πράγματι αξίζει τον κόπο
να το γνωρίσουν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδος έχοντας βέβαια περισσότερο χρόνο στην διάθεση μας .
Α Χρήστο ο Πακης το ΕΣΤΡΩΣΕ το jeep .
Ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες σου .
Βέβαια δεν έφταιγε ο καημενούλης αφού για να ακολουθήσει το ΜΟΝΙΜΑ προπορευόμενο όχημα το pajeraki έπρεπε να το δουλεύει διαρκώς στον κόφτη .
Λογικό είναι βέβαια όταν επί 11 ώρες ανοίγεις τον δρόμο στο πιο απαιτητικό
κατά κοινή ομολογία τερεν να κολλήσεις και μια φορά .
Τι να πει και ο καημένος ο Πακης που αν και τελευταίο όχημα ου και λίγες φορές
γκανιαξε να περάσει σημεία που τα προπορευόμενα οχήματα πατζερο και πράσινος μουντζούρης το είχανε κάνει άσφαλτο .
80+10+30= περίπου 120 μέτρα winch line στην τελική ανάβαση.
Ανύπαρκτη φωτογραφική κάλυψη—-> Κρίμα…
Αγκάθια: ένα στοιχείο του βουνού που από σήμερα το αντιμετωπίζουμε με νέο σεβασμό….
Φιλαράκι, welcome back και συγνώμη για την ταλαιπωρία, από όλους μας!!
Ευχαριστώ πολύ όλους για το καλωσόρισμα. Ομολογουμένως το μέρος είναι πανέμορφο και το πασπάλισμα με χιόνι το έκανε ακόμα ομορφότερο. Ομολογουμένως επίσης η δραστηριότητα του Σαββάτου μου έπεσε λίγο βαριά. Η ανημποριά μου να συμμετάσχω με οποιοδήποτε τρόπο, η κακή φυσική μου κατάσταση, το πολύ πρωινό ξύπνημα του Σαββάτου σε συνδυασμό με την πολύ-πολύ δύσκολη διαδρομή μου προκάλεσαν αργά το βράδυ, πάνω στην κορύφωση του δράματος!, μια δυσθυμία που δυστυχώς δεν κατάφερα να κρύψω. Ήταν και δική μου ευθύνη γιατί αν θυμάστε το αποφασίσαμε μαζί. Πάντως εκ των υστέρων δε θα ήθελα να είχαμε κάνει πίσω. Θα συμφωνήσω επίσης με τον Ανδρέα στο ότι ο ξενοδόχος μόνο φιλόξενος δεν ήταν. Κρίμα γιατί η τοποθεσία του ξενώνα είναι καταπληκτική και το φαγητό καλό. Τέλος ευχαριστώ πολύ την Καπετάνισσα και το πλοίο της, που αν και αποτελεί μια εργονομική τραγωδία :), είναι πολύ εντυπωσιακό εκτός δρόμου και αποτελεί τον τελευταίο ίσως κλειστό χώρο που επιτρέπεται το κάπνισμα :).
αυτό που λες (ότι δεν θα ήθελες να είχαμε κάνει πίσω) είναι μεγάλη ανακούφιση, γιατί πράγματι το παρακάναμε με δεδομένη την πρώτη σου επάνοδο σε δραστηριότητες.
Πάνο welcome back.Αντε να δούμε πότε θα “επιστρέψουμε” και κάποιοι άλλοι
που δεν έχουν και τόσο σοβαρούς λόγους . Ονόματα δεν λέω.
Ο νονός και τίποτα να μην έχει πιεί σαν μεθυσμένος συμπεριφέρεται
γιατι είχε πέσει μέσα σε ένα δοχείο απόσταξης παράνομου ουίσκι όταν ήταν μωρό .
Ο νονός σας τη νύχτα του Σαββάτου μέσα στον ύπνο του, μουρμούραγε για τον Γιάννη “που θέλει να μπει στο καλάθι της μηχανής και να έχει το πολυβόλο” και κάτι άλλες ασυναρτησίες που δεν κατάλαβα.
Μετά έλεγε κάτι μισόλογα και φώναζε “ΟΧΙ ΠΑΚΗ-ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!!”.
Χάλια ήταν, του έδωσα φάρμακο και ησύχασε.
Δημήτρη, νομίζω ότι πρέπει να μαζευτείτε σιγά-σιγά οι παλιότεροι για να δούμε αυτό το θέμα, καθώς και μερικά άλλα.
Ιάκωβε, πέρασε ο πυρετός? Ντινάρα, πως ήταν ο γάμος? Ο ξενοδόχος πάντως φρόντισε να επωφεληθεί από την κράτηση σας, θα σας ενημερώσω από κοντά.
Ελπίζω ο Μουρ να μην πάρει μυρωδιά τις προθέσεις του Πακη
και πολύ περισσότερο να μην μάθει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποιεί όπως επίσης και την απίστευτη δοτικοτητα του απέναντι στον ΟΔΗΓΟ της bmw .
Ιάκωβος – Άντε γεια = 0 – 3
Άντε ρε Δημήτρη που είσαι ?
Πανούλη μας ήταν καταπληκτικά που βρεθήκαμε ξανά στο βουνό μαζί…πάνε 21 μήνες από την προηγούμενη φορά κι όταν το σκεφτήκαμε αυτό ε,..ήταν συγκινητικό. Κατά τα άλλα νομίζω ότι ήταν από τις ωραιότερες δραστηριότητες, από αυτές που θα θυμόμαστε πάντα. Κανονική Camel Trophy διαδρομή , από αυτές που έχουν το χάρισμα και μας ενώνουν όλους μαζί σαν ένα, από αυτές που τονίζουν τόσο έντονα την πραγματική και ουσιαστική αξία της ομάδας…
Νονούλη ,προτείνω την ανάβαση της πλαγιάς με το σχοινί μέσα στα αγκάθια να την καθιερώσουμε μία φορά το χρόνο για λόγους προπόνησης, το Ναυσικάκι θα ξεκινήσει μαθήματα πιάνου για να γίνει multitasking, εγώ λέω να μην φτιάξω το φρένο του εργάτη για να έχουμε πάντα λίγο άγχος και ο πράσινος μουντζούρης θα ετοιμαστεί καλύτερα για να μπορεί να φιλοξενήσει το φιλαράκι (ξανά και όποτε θελήσει ) στην εργονομική , ζεστή αγκαλιά του. Αντρεούλη μου απο εδώ και στο εξής ,θα έχω πάντα κρεμασμένο στον καθρέφτη ένα snach block. Πακούλη καμια φορά να μας αφήσεις να μπούμε στο καλάθι της μηχανής να δούμε πως είναι…η αίσθηση εκεί μέσα πρέπει να είναι υπέροχη.
Φιλαράκια, συντροφάκια πάντα τέτοια, σας ευχαριστούμε πολύ όλους.
Κωστής Ναυσικάκι Μουντζουράκι.
Στις δύσκολες αυτές εποχές, καλό θα ήταν να ονομάζουμε τους ’’κακούς’’ ξενοδόχους, ώστε να βελτιώνονται…
όσους κακούς ξενοδόχους,
και όσους ημιμαθείς μηχανικούς μας έχουν ξυρίσει κόντρα,
και όσους αμαθείς βελτιωτές έμαθαν στο κεφάλι μας και από τη τσέπη μας,
και όσους οργανωτές αγώνων μας χρωστάνε ακόμα τα δώρα από έπαθλο πρώτης θέσης,
και όσους εκδότες μας χρωστάνε εδώ και χρόνια τα συμφωνηθέντα από δημοσιεύσεις μας,
…αλλά έχουμε πει να μη λερώσουμε το site μας με αναφορές στον κάθε γύφτο που προσπαθεί να επωφεληθεί από το πάθος μας γι’αυτό που κάνουμε. Μπορεί βέβαια να κάνουμε λάθος που έχουμε τέτοια στάση και να πρέπει να την αναθεωρήσουμε, μπας και γλιτώσει ο επόμενος “πελάτης” ή “συνεργάτης”. Εγώ πάντως στη ζωή μου δεν έχω δει κανένα λαμόγιο να έχει τη δυνατότητα να βελτιωθεί, όπως γράφεις. Μάλλον ο εγκέφαλος τους δεν έχει αυτό το mode στο menu του.