Η δραστηριότητα αυτή ξεκίνησε με πολλές απώλειες. Τόσο σε επίπεδο προσώπων (κυρίως), όσο και σε επίπεδο οχημάτων (βλέπε CJ). Παρόλα αυτά, αν και όλοι οι απόντες έλειψαν πολύ, για μένα προσωπικά, ήταν από τις καλύτερες δραστηριότητες που έχουμε κάνει.
Όπως είχαμε σχεδιάσει εξαρχής, ξεκινήσαμε την εκτός δρόμου περιήγησή μας από την Αρκαδία και συγκεκριμένα από το Λεβίδι, το οποίο λόγω της εθνικής εορτής, έσφυζε από ζωή.
Πολύ σύντομα όμως, συναντήσαμε το πρώτο εμπόδιο.
Ο Νίκος, με ζηλευτή αυτοθυσία (μα που πάω ο μ@λ@κ@ς με τον νυχοκόπτη;;;), επιχείρησε να κόψει το πεσμένο δέντρο. Τον πρόλαβαν όμως οι μεγάλες δυνάμεις.
This is…. partaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!
Κρατάω, κρατάω κόβεεεε!!!
Καταταγείτε μας έλεγαν…
Κλεώπαααα, τράβα λίγο αυτό το κλαράκι στην άκρη.
Ο καθένας μπορεί να κόψει ένα πεσμένο δέντρο. Το θέμα είναι να το κάνεις με στυλ…
Μέχρι που μείναμε από βενζίνη…
Καλά παιδιά, όταν τελειώσετε με ξυπνάτε έτσι;
Μην το βλέπετε έτσι. Είναι καθαρόαιμο και άκρως επιθετικό.
Εξωτική τεχνολογία περιορισμού της λάσπης, made by Giassimakos. Ως προς το αισθητικό του όλου θέματος, ορισμένοι είχαν τις ενστάσεις τους…
Ας φάμε και κάτι.
Κλεώπας : “Α ρε μωρό μου που σε φέρνω;;;”
Μαρίνα : “Γκρρρρρρ…………”
Λοιπόν, περνάμε αυτό από εδώ, μετά το δένουμε εκεί και είμαστε κομπλέ, έτσι;
Όταν είσαι ιδιοκτήτης wrangler, τέτοιοι χώροι δεν σου λένε τίποτα.
Και αφού είδαμε και αποείδαμε με τα πεσμένα δέντρα, είπαμε να το κόψουμε ποδαράτο για να δούμε τι γίνεται παρακάτω.
Μαριεττάκι, λες να καπνίζεται αυτό;
Ένα λουλουδάκι προσέφερα η κακομοίρα και αυτό είναι το ευχαριστώ;;;
Ο Μουτζούρης ασθμαίνοντας περνάει το ανεμοσούρι. Ρε πού θα πάμε στον παγετώνα στην Ισλανδία αν δεν μπορούμε να περάσουμε ένα ανεμοσούρι στην Αρκαδία;;;
Οθωμανικός Πύργος.
Λίμνη Λάδωνα.
Και επιτέλους, κάποια στιγμή φτάσαμε στον προορισμό μας… Στην γνωστή έπαυλη που λέγαμε.
Εμείς είχαμε κλείσει την προεδρική σουίτα…
Στο Lobby, βλέποντας παλιές φωτογραφίες από τις ένδοξες εποχές που ο οικοδεσπότης μας κύριος Γιάννης μεσουρανούσε στα ελληνικά ρινγκ!
Άποψη από τη δυτική πτέρυγα της έπαυλης.
Mr. Lefteris Giassimakos junior. Τα σκίτσα του όλα τα λεφτά! Απολαύστε :
Εξωτερική άποψη της έπαυλης. (Η άσχετη πληροφορία της ημέρας : Η μπάλα που φαίνεται στην καρέκλα, είχε λίγο αργότερα μία αναπάντεχη συνάντηση με ένα 35άρι Simex, γεγονός το οποίο, όπως καταλαβαίνετε, δεν άρεσε καθόλου στον καλλιτέχνη της παρέας. Sorry Λευτεράκο!)
Το κατσικάκι ήταν πολύ όμορφο, αλλά η Μαρίνα ακόμα πλένεται από τους ψύλλους!
Το ζωικό βασίλειο σε όλο του το μεγαλείο!
Όλα είναι υπό έλεγχο. Καθιερωμένη πρωινή προληπτική συντήρηση.
Θα πάω να πάρω και εγώ ένα Land Rover να ησυχάσω ρε Κωστή!
Ο Κλεώπας δεν μπορεί να ξεχάσει τα χρόνια που πέρασε στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων.
Στάση για ξεκούραση…
…and the Land Rover Bar is open!
Μετά απ’ αυτό μέχρι και το YJ του Γιασημάκου απέκτησε υπαρξιακά προβλήματα.
Με το ηθικό ακμαιότατο η βόλτα συνεχίζεται μέσα σε ένα μαγικό τοπίο.
Οικογενειακά βάρη. Ευτυχώς που ο Κλεώπας είναι ελαφρύς.
Νίκο, σου χρωστάω 100 ευρώ.
Τα παιδία παίζει.
Ούτε να ξεκουραστούμε δύο λεπτά δεν μπορούμε εδώ πέρα. Ήρθε ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι!
Με φώναξε κανείς;
Μα πως θα περάσουμε από εδώ; Θα βρούμε στον κορμό!
Ουστ από ‘δω!
Ελάτε παιδιά! Εθνική οδός έγινε.
Από εδώ μάλλον δεν περνούσε… Οπότε είπαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο υπέροχο δάσος της Φολόης, που – τέτοια εποχή – μας θύμισε κάτι απο Τρανσυλβανία.
Και εκεί βέβαια δεν αποφύγαμε τα προβλήματα. Ένα κλαδί έσκισε το λάστιχο του Γιασημάκου, οπότε – αφού φυσικά τηρήθηκαν όλα τα μέτρα ασφαλείας – προχωρήσαμε άμεσα στην αντικατάστασή του.
Ρε παιδιά που τη βάλατε τη ρεζέρβα;
Οι ιδιοκτήτες jeep εμφανώς προβληματισμένοι από την αναπάντεχη αναξιοπιστία των οχημάτων τους. Ρε μπας και είναι δολιοφθορά;
Η Τατιάνα, ως συνήθως, πιάνει μία γωνία και παρακολουθεί.
Don’t try this at home, που λέγαν και στο χωριό μου.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μας έπιασε το βράδυ. Και εκεί που είχαμε πάρει το δρόμο του γυρισμού προς τη βάση μας, με το wrangler να προπορεύεται στο συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής και τον Μουτζούρη να ακολουθεί από πίσω – με πλήρωμα το γνωστό καλλίφωνο ζεύγος και φιλοξενούμενό τους τον Κλεώπα – ακούγεται η σπαρακτική φωνή του τελευταίου από το VHF : “Ρε μαλάκα Πάκη, σταμάτα αμέσως γιατί το αμάξι σου βγάζει πράσινες λάμψεις από κάτω!”.
Όπως καταλαβαίνετε, επειδή η αξιοπιστία του προαναφερόμενου πληρώματος του Land Rover είναι σοβαρότατα αμφισβητήσιμη, θεωρήσαμε ότι είτε κάνουν πλάκα είτε έχουν ομαδική παραίσθηση και βλέπουν πράσινα φωτάκια και εξωγήινους. Σταματήσαμε βέβαια καλού κακού, αλλά μέσα στα σκοτάδια δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, οπότε συνεχίσαμε την πορεία μας προς το σπίτι, όπου μας περίμεναν οι οικοδεσπότες μας, ο κύριος Γιάννης και η κυρία Ματούλα, με αναμμένο το τζάκι και στρωμένο το τραπέζι.
Ούτε σε γαμήλιο τραπέζι να ήμασταν! Η λίστα των καλεσμένων από τον Γιασημάκο junior.
Αν αυτό το παλληκάρι σας έλεγε ότι βλέπει πράσινες λάμψεις κάτω από το αυτοκίνητό σας, θα τον πιστεύατε;
Το επόμενο πρωί, η οικοδέσποινά μας κυρία Ματούλα, έφτιαξε στους παραληρούντες καταπληκτική ομελέτα με φρέσκα αυγά και λιωμένο τυράκι, μπας και συνέλθουν.
Ο κύριος Γιάννης. Καλλιτέχνης στο ψήσιμο! Ο Γιασημάκος ψάχνει να βρει την πηγή των πράσινων λάμψεων…
Το παρακείμενο χωράφι του κυρίου Γιάννη, χρειαζόταν λίγο ξεχορτάριασμα, όπως μας είπε.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα υπό καταρρακτώδη βροχή, ξαφνικά ανάβει η ένδειξη στο wrangler ότι έχει πέσει η ισχύς της μπαταρίας… Συνεχίζουμε μέχρι να βρούμε έναν στεγασμένο χώρο, για να δούμε τι συμβαίνει και μετά βίας – με το wrangleraki να ψυχορραγεί – καταφέρνουμε να μπούμε κάτω από το υπόστεγο ενός κλειστού βενζινάδικου.
Κωστής : “Σας τα έλεγα κύριε Γιασημάκο!”
Γιασημάκος : “Ρε λες να είχε δίκιο το παλληκάρι και το παρεξηγήσαμε;;;”
Ιδού η πέτρα του σκανδάλου. Κομμένο το καλώδιο του δυναμό. Ας όψονται οι τσαπατσοδουλιές του Βαγγέλη.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στο κλειστό βενζινάδικο, η ευγενική γιαγιά της φωτογραφίας μας υποχρέωσε με την φιλοξενία της. Θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή να στήσουμε το άγαλμα του Ξένιου Δία στην αυλή της.
Στυμφαλία.
That’s all folks!
Λοιπόν, προτείνω ο Πάκης να ανακυρηχθεί σε ισόβιο ρεπόρτερ και συντάκτη των δημοσιεύσεων στο site των Nomads. Ο άνθρωπος το έχει. Και όσον αφορά την – όχι άδικα – αμφισβητούμενη αντικειμενικότητά του, ε, μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια οι υπόλοιποι…
Θα ήθελα να παρατηρήσω όμως, ότι σε πολλές φωτογραφίες (όχι όλες) και ιδιαίτερα αυτές στο ποτάμι, τα χρώματα αδικούνται κατάφορα, καθώς ήταν απίστευτη η πικοιλία και η έντασή τους. Πάκη άει πάρε μία φωτογραφική μηχανή αντάξια του επιπέδου σου, ή R.T.F.M. αυτής που έχεις.
Η εκδρομή μας ήταν πράγματι καταπληκτική, αν και η Μαρίνα, λόγω μεγάλου φόρτου τον τελευταίο καιρό, στο τέλος έσπασε από την κούραση. Είχε απ΄όλα. Πεδιάδα, βουνό, δάσος, ποτάμι, κροκάλα, λάσπη, διάνοιξη, ήλιο, σύννεφα, βροχή, μέχρι και λίγο χιόνι, τα πάντα δηλ…
Η φιλοξενία στο σπίτι της Ματούλας και του Γιάννη περισσότερο από τέλεια, αφού εκτός από την απίθανη παρέα, προσέφερε ζεστασιά (ψυχική και σωματική), τζάκι, φαγητό φρεσκοψημένο στα κάρβουνα, ύπνο, πρωινό πλήρες όλες τις ώρες, παιχνιδότοπο για τζιπ, συνεργείο με όλα τα εργαλεία, γκαράζ φυλασσόμενο με γιαταγάνι σε στρατηγικό σημείο, διασκέδαση με κατσικάκι (ζωντανό) με 23.754 ψύλλους επάνω του (όλοι ζωντανοί), γατάκια με συμπεριφορά σκύλου, και πολλά ακόμα…
Θέλω οπωσδήποτε να ευχαριστήσω και εκ μέρους της Μαρίνας, τη Ναυσικά και τον Κωστή, που μας φιλοξένησαν στο κινητό πανδοχείο τους, στο οποίο βρήκαμε όλα όσα ζητήσαμε και ακόμα πολλά περισσότερα, όπως παρεάκι τρελλό, φαγητό, άπλετο χώρο, Amaretto sour, κάπνα μέσα και έξω, κτλ. Χωρίς τα παιδιά, δε θα μπορούσαμε να έρθουμε καθόλου στην εκδρομή, καθώς το σαζμάν του CJ, το πρωί της αναχώρησης και μετά από 1 χιλιόμετρο πορείας, αυτοκτόνησε.
Θεωρώ, ότι εάν με κάποιο τρόπο μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι το βάρος της φιλοξενίας δε θα επομισθούν ξανά και αποκλειστικά οι οικοδεσπότες μας, θα ήταν απίθανα να μπορέσουμε να επαναλάβουμε την εξόρμηση αυτή, το καλοκαίρι, όταν θα έχουν φύλλα τα 3 τεράστια δέντρα στον κήπο και η αιώρα θα αποτελεί αντικείμενο πόθου για όλους μας… Και χωρίς απώλειες ελπίζω αυτή τη φορά…
Ζ Η Λ Ε Υ Ω Π Ο Λ Υ… λέει κάποιο άσμα!
Συμφωνώ με την πρώτη παράγραφο του Νίκου!
Προτείνω να την ζήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ αυτή την υπέροχη εμπειρία!
Όσο για το αλ…ονο κάποιοι θα διαφωνήσουν.
Μπράβο Πάκη!
Καλοπεράσατε βλέπω. Τα σχέδια του πιτσιρικά και το βίντεο καταπληκτικά. Να δω πότε θα ξαναπάω σε δραστηριότητα…
“Όσο για το αλ…ονο κάποιοι θα διαφωνήσουν.”
Ντίνο το κόψιμο με τον παραδοσιακό τρόπο (βλ. τσεκούρι) τείνει να εκλείψει ιδίως από τότε που έχει να εμφανιστεί σε δραστηριότητα ένα από τα παλαιότερα μέλη της φυλής που ειδικευόταν σ’ αυτό. Θυμίζω επίσης και την ευεργετική διάσταση της ανωτέρω δραστηριότητας σε ψυχή και σώμα πέρα από την προφανή διάνοιξη της διαδρομής. Οι σημερινοί νέοι έχουν μια τάση προς την ευκολία…τσ,τσ… 🙂
Το αλυσοπρίονο δεν χωράει διαφωνία, καθώς χρησιμοποιήθηκε μόνο σε ξεριζωμένα δέντρα τα οποία έκλειναν εντελώς το δρόμο. Κανονικά θα έπρεπε να μας διαθέσει το δασαρχείο τα καύσιμά του. Και αυτό σας το λέω εγώ, που όλοι γνωρίζετε ότι προτιμώ να εγκαταλείψω μία διαδρομή, παρά να κινδυνέψει έστω και ένα μικρό δέντρο.
Λοιπόν φιλαράκια, πέρασε καιρός και συνειδητοποίησα για μία ακόμα φορά ,αυτή τη μαγεία του out there μαζί σας …άπαιχτα ήταν…και τι να αναφέρω τώρα?
…τη νομαδοσυντροφιά? , την εκπληκτική φιλοξενία στο βασίλειο του Γιάννη και της Ματούλας? (σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας παιδιά κι ευχαριστούμε και σενα Τατιάνα που μας γνώρισες τους υπέροχους γονείς σου), τις πανέμορφες διαδρομές ? το μαγικό δάσος ?,το ποτάμι που αν και μικρό έχει ρουφήξει και συμπυκνώσει τόση ομορφιά μέσα του ? ή τα άπειρα γέλια μας?
Highlights …τα Κλεωπάκια που έδωσαν μια άλλη διάσταση στο ταξίδι με τον μουντζουράκο, το πριόνι (πιστέψτε με η ευεργετική δύναμη που ασκεί το εργαλείο αυτό στην ανθρώπινη ψυχή είναι εξίσου καλή με αυτήν του παραδοσιακού τρόπου), τα άσματα του ποταμού (λατιν και δημώδη) και πάνω από όλα η άπειρη και ταυτόχρονα τόσο καλή ενέργεια που εκλύθηκε από όλους … τόση που κάποια στιγμή έγινε αντιληπτή με κάτι πελώριες τετράγωνες ανοιχτοπράσινες λάμψεις κάτω από το international expedition όχημα του field leader μας…οι υπόλοιπες εξηγήσεις του φαινομένου αποτελούν κακοήθειες που βασίστηκαν απλά σε κάτι περίεργες συμπτώσεις -κάτι καλώδια,δυναμό κλπ.- σωστά κε Γιασημάκο μας?…Οσο για το φωτορεπορτάζ του ΣΟΥΠΕΡ ΠΑΚΗ απλά καταπληκτικό…
Σας ευχαριστούμε όλους φιλαράκια
Κωστής Ναυσικάκι πρασινοΜουντζουράκι
Πάκη, ειλικρινά “το’χεις” στο ρεπορτάζ. Συγχαρητήρια… και δε σου κάνω πλάκα!
Σχετικά με την παρατήρηση του Νίκου για τις φωτό, τις βρίσκω πολύ καλές και γεμάτες θετική ενέργεια. Η απόσταση μέχρι το “κάτι παραπάνω” δεν είναι θέμα μηχανής ή γνώσης του manual. Απλά, είναι άδικο να συγκρίνουμε οποιονδήποτε φωτογράφο με τον Πάνο ή με τον Μουρατίδη, οι οποίοι έχουν βάλει τον (φωτογραφικό) πήχη για την ομάδα τόσο ψηλα, που μόνο οι ίδιοι τον φτάνουν.
Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι σας ζήλεψα, παρόλο που το μυαλό μου αυτή την εποχή είναι προσανατολισμένο πιο πολύ στις δουλειές, το τερατάκι κλπ κλπ… Μακάρι να βρεθούμε και μαζί στο μαγικό λιβάδι με την έπαυλη. Τα σχέδια του junior, όλα τα λεφτά!
Για το αλυσ—νο η απάντηση του Νίκου με καλύπτει 100%. Το τσεκούρι φυσικά είναι πιο κ@υλα.
Τι είχατε πάρει και έχετε όλοι τέτοιες φατσούλες? Το πιο σοβαρό πρόσωπο στο post το έχει το κατσικάκι. Καμία σοβαρότητα meine kleine….
Το πιο όμορφο πράγμα που βλέπω στις φωτογραφίες είναι η συντροφικότητα (δεν ξέρω αν την βλέπετε και σείς) και αυτή θα κληθούμε στο μελλον να υπερασπιστούμε. Οι μηχανικές λεπτομέρειες και ζημιές είναι περιγραφικά αδιάφορες! Ο ενθουσιασμός διάχυτος, νεοι άνθρωποι, χαμόγελα, πολύ όμορφες στιγμές! Πάνο μου έχεις δίκιο, οι νέοι θέλουν τα πράγματα γρήγορα ενώ οι δυσκολίες αναγεννούν την ομάδα. Έτσι η φωτιά πρέπει να ανάψει δύσκολα, τα χαντάκια να είναι βαθιά, ο δρόμος αργός και βέβαια οι κορμοί να κόβονται σιγά σιγά σχεδόν τελετουργικά. Δεν παίζει ρόλο μόνο το σύνολο των χιλιομέτρων που καλύπτουμε αλλά πως τα κάνουμε. Κάποιοι θα θυμούνται ακόμη άλλες στιγμές που κάναμε 1500 μέτρα σε 6 ώρες. Όσο για το παλιό μέλος της φυλής προς το παρόν είναι στο αυγο και αλλάζει δερμα αλλά θα ξαναβγεί σύντομα και θα το δείτε να κραδαίνει το τσεκούρι απο κρανιά!
looking forward…
Το πιο σοβαρό πρόσωπο το έχει το κατσικάκι γιατί έρχεται Πάσχα και υπάρχει μια ανησυχία…..
Νομίζω ότι σαν νονός των υπεύθυνων της δραστηριότητας ο λόγος μου έχει μια επιπλέον βαρύτητα .
Ρε κολοψαρα είσαστε ικανοί να φέρετε μέχρι και jcb μαζί την επόμενη φορά .
Πως την είδατε έτσι την δουλειά νέοι κάνατε δυο εκδρομές και τσετσουμησατε !!!!!!!
Εσύ ρε ΠαλιοΠακη εν όψη και του αγώνος θα έπρεπε να είχες πάει με τα ποδιά για φυσική κατάσταση .
ΜΟΥΡ ΜΑΘΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ !!!!!
Ο Μαικ σε πρόσφατη δραστηριότητα είχε φέρει μαζί του ξύλα που αγόρασε από την Εκάλη και δίπλα σε αυτά με μια πρόχειρη εκτίμηση γύρω στις 1,587,000 θερμίδες από μπέικον τυριά αυγά και όλα τα υγιεινά τέλος πάντων .
Μουρ αν είναι να βοηθήσουμε στο κλώσημα πες το μας εγώ ξέρεις από αυγά είμαι πρώτος .
Αυτό καλό φαίνεται, αλλά δεν κρεμάει καθόλου ρε γαμώτο.
jcb
Παναγιώτη, sorry αλλά έκανα ένα ρετουσάρισμα στις φωτογραφίες και update στο post, με αποτέλεσμα να μου εξαφανίσει πάλι το video… Όταν βρεις χρόνο φτιάξ’ το σε παρακαλώ. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θέλω να προσθέσω ένα ακόμα video με εκπληκτική ερμηνεία του καλλίφωνου ζεύγους σε παραποτάμια και διασκευασμένη εκτέλεση δημώδους άσματος… All the money!
Είπανε του τρελλού να χέσει κι αυτός ξεκωλώθηκε…
Επειδή όπως μαρτυρούν οι “ρετουσαρισμένες” φωτογραφίες το ρετουσάρισμα δεν είναι και η δεύτερη φύση σου, δεν περιορίζεσαι καλύτερα σε κάνα συμβόλαιο, κάνα κειμενάκι και τις φωτογραφήσεις?
Δηλ. δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι φάτσες μας είχαν τα ίδια βρύα και λειχήνες που βρίσκει κανείς και στην κοίτη του ποταμού… Ούτε θυμάμαι ο Γιάννης και η Ματούλα να έχουν βάψει πράσινα τα ξύλα στο σπίτι τους. Βέβαια, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να υπήρχαν όντως πράσινα ανθρωπάκια (που συνδυάζονται άψογα με τις πράσινες λάμψεις), τα οποία εμφανίζονται ολοκάθαρα στη φωτογραφία-κάτοψη του τραπεζιού της τραπεζαρίας στο σπίτι των οικοδεσποτών μας, και μάλιστα παρατηρούν τις συνήθειες των γήινων, μέσα από ένα άλμπουμ.
Επίσης, από εδώ και εμπρός, η έφραση υπερβολής “… και πράσινα άλογα” μεταρέπεται σε “… και πράσινες γάτες” ή “… και πράσινα κατσίκια”, ανάλογα τα κέφια.
Ένταση στα χρώματα δεν ήθελες; Ε πάρε να’ χεις λοιπόν! Τώρα αν βγήκαν λίγο πρασινωπές παραπάνω, είναι προς τιμήν του Παναθηναϊκού που απέκλεισε την Barcelona. Άντε και όταν τις σηκώσουμε τις κούπες (Έβρο και ευρωπαϊκό μαζί πέφτουν το ίδιο Σ/Κ), θα τις ανεβάσω όλες καταπράσινες.
Νίκο,
Στο περιστατικό που εύστοχα χρησιμοποιείς στην αρχή του τελευταίου σου σχολίου, ο εντολοδόχος (“είπαν του τρελλού…”) δεν ήταν κάποιος παράφρων, αλλά μια ηλικιωμένη κυρία.
Το αναφέρω διότι έτσι (αν δηλαδή ήταν όντως κάποια ηλικιωμένη κυρία) το περιστατικό αποκτά μια υπαρξιακή διάσταση, ιδωμένο μέσα από τα μάτια του αφηγητή που έρχεται έτσι αντιμέτωπος με το βάρος της ίδιας του της θνητότητας…
Οι πραγματικοί ένοχοι πάντως, είναι σε κάθε περίπτωση οι εντολείς (αυτοί που “είπαν”), για τους οποίους ο σοφός αφηγητής δεν μας διαφωτίζει, ούτε για το ποιοί είναι ούτε για τα κίνητρα τους, ούτε για το αν υπέστησαν τις συνέπειες αυτής τους της ενέργειας!!
Γιάννη,
Χαίρομαι για την αισιοδοξία σου (στην Πανάθα αναφέρομαι).
Να ενημερώσω επ’ευκαιρία ότι τα δωμάτια που έχω κρατήσει για την ομάδα μας στο trophy του Έβρου έχουν ήδη καλυφθεί. Έτσι, αν κάποιος άλλος από την ομάδα θελήσει να ανέβει για να παρακολουθήσει αυτή τη γιορτή του πολιτισμού και της τέχνης, θα πρέπει να φροντίσει ο ίδιος για την διαμονή του.