Στην ορεινή Πελοπόννησο που βρεθήκαμε λοιπόν, ο Χρήστος και ο Αναστάσης, είχαν, ο μεν πρώτος την στεναχώρια του για την ατυχία που χτύπησε πρωί – πρωί Σαββάτου το JK, ο δε δεύτερος το καθήκον να το τραβάει -πισωκίνητο πλέον- ενώ τα άλλα δύο οχήματα άνοιγαν δρόμο στο χιόνι το ένα και προσπαθούσε να ακολουθήσει το άλλο.

Με δεδομένη πάντως την αδυναμία της ομάδας, σε μέσο όρο εμπειρίας, σε μέσο όρο fitness, σε μέσο όρο δυνατοτήτων πληρωμάτων αφού τα 2 από τα τέσσερα οχήματα δεν είχαν συνοδηγό, το ότι περάσαμε καλά και γυρίσαμε σώοι ήταν επιτυχία. Παρά την προσπάθεια που κάναμε το βράδυ του Σαββάτου να περάσουμε το βουνό με παιδιά και με πληγωμένο το ένα από τα τέσσερα οχήματα. Προσπάθεια που παραδέχομαι ότι ήταν απονενοημένη. Αλλά παρόλα αυτά τη θυμάμαι με χαμόγελο.

Έτσι, η “γνωστή αλληλουχία γεγονότων” δεν μας επέτρεψε μεταξύ άλλων ούτε να βγάλουμε φωτογραφίες. Όμως κάποιες λήψεις του Αναστάση και του Γιώργου είναι πολύ όμορφες. Ανοίξτε τις σε full screen κλικάροντας πάνω τους.

P.S. I

Τα παιδιά έχω την εντύπωση ότι πέρασαν τέλεια. Και αυτό μετράει the most.

P.S. II

Γιώργο, χαρήκαμε πολύ για την γνωριμία. Εσύ και η Αμέλια είστε αξιολάτρευτο πλήρωμα.

P.S. III

Όταν κατεβάσαμε στα 12.50 ελαστικά την πίεση κοντά στο 10, ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος που το JK κατά πρώτον και το Truck κατά δεύτερον , μπορούσαν κάπως να σταθούν πάνω στο χιόνι αντί να το σπάνε. Όχι πάντα. Αλλά συχνά.

Ραντεβού στο επόμενο!!

Mike