Η πρεμιέρα της καινούργιας μας αγωνιστικής μας ομάδας έγινε στο 9ο Evros Trophy. Τα προγνωστικά ήταν διχασμένα! Κανείς μας δεν ήταν σίγουρος για τον τρόπο που το τερατάκι θα συνεργαζόταν με το θηριώδες YJ V8 του κύριου Χρήστου μας, στο εξαιρετικά πολυδιάστατο περιβάλλον ενός τέτοιου αγώνα.
Αυτό όμως για το οποίο τόσο εγώ όσο και ο Γιάννης είμασταν βέβαιοι ήταν πως -σε αυτούς τους αγώνες- οι συχνές αλλαγές “ζευγαριού” σε χαντακώνουν, καθώς αυτό που μετράει περισσότερο απ’όλα είναι το δέσιμο και οι συνεργασία μεταξύ των ατόμων της ομάδας. Έτσι, είμασταν αποφασισμένοι να χτίσουμε μια σταθερή και μόνιμη βάση για το μέλλον.
Mετά τις απαραίτητες προετοιμασίες, ξεματιάσματα και όλα τα σχετικά, τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν στην νταλίκα για Ορεστιάδα μαζί με αυτά των ομάδων των General/Νταή και των Κοκκίνη/Κοκκίνη.
Την επομένη -μετά τη δουλειά- απολαύσαμε την σύντομη πτήση για Αλεξανδρούπολη. Στο αεροπλάνο, προσπαθήσαμε να ξεκουραστούμε λίγο αλλά δυστυχώς ο Άρης δεν άφηνε κανέναν στην ησυχία του 🙂
Η πτήση πάντως ήταν χαλαρωτική…
“ένα τέτοιο μοτέρ καλό θα ήταν….”
Είχε έρθει η ώρα της αλήθειας! Ο αγώνας ξεκινούσε με ημερήσιο σκέλος, συνέχιζε με νυκτερινό, πάλι με ημερήσιο, 4ο ημερήσιο και τελείωνε με Superstage.
Από το πρώτο σκέλος φάνηκε ότι η ομάδα δουλεύει καλά. Στο απίστευτο terrain του Έβρου, με τα μονοπάτια, τη βλάστηση ζούγκλας, τις απίθανες κλίσεις (πλάγιες – ανηφορικές – κατηφορικές – και πολλές φορές όλα αυτά …ταυτόχρονα) και τα βραχώδη ρέματα, το ένα όχημα βοηθούσε το άλλο.
Οι συνοδηγοί μας συνεργαζόντουσαν στην πλοήγηση, το θηριώδες YJ πετούσε, κι’ έτσι μετά και το πέρας του 1ου και του 2ου -νυκτερινού- σκέλους από τα τέσσερα συνολικά του αγώνα, η ομάδα μας βρέθηκε στην κορυφή της κατάταξης, στη πρώτη συμμετοχή του YJ και του Χρήστου σε Trophy.
Η συνέχεια του αγώνα δεν ήταν ανάλογη. Την επόμενη μέρα ανοίγαμε τη διαδρομή ξεκινώντας πρώτοι λόγω της προσωρινής κατάταξης. Όπως ενημέρωσε η οργάνωση και εκ των υστέρων συμφώνησαν όλοι οι αγωνιζόμενοι, ήταν η δυσκολότερη μέρα του αγώνα.
Σχεδόν με το “καλημέρα”, ο Κωστής γλίστρησε προς τα πίσω και προσγειώθηκε από 3 μέτρα ύψος στα βράχια με τη πλάτη. Τρομάξαμε μέχρι να διαπιστώσουμε ότι μπορούσε να κουνηθεί. Ευτυχώς φορούσε κράνος. Με τη βοήθεια της χημείας, μπόρεσε να συνεχίσει. Ο ρυθμός μας όμως δεν ήταν αυτός που έπρεπε. Αναπόφευκτα ο Κωστής ήταν αργός, ο Γιάννης κουράστηκε, άρχισαν τα χασίματα… Στο τελευταίο δύσκολο κομμάτι κάναμε 3 ώρες να βγούμε και στα τελεταία 1.6 χλμ πλοήγησης ξαναχαθήκαμε. Ήταν μία πραγματικά κακή μέρα για την ομάδα μας.
Ο αγώνας συνεχίστηκε με ένα πολύ καλοσχεδιασμένο 4ο σκέλος και την υπερειδική.
Μου άρεσε πολύ η ομάδα του Δημήτρη Αλεξέλη. Σωστή τροφίστικη νοοτροπία και ήθος. Πιστεύω ότι έχει μέλλον.
Η ατμόσφαιρα στον αγώνα και στο Camp ήταν εκπληκτική, τόσο μεταξύ των αγωνιζομένων όσο και μεταξύ των παιδιών που είχαν έρθει θεατές. Δεν έλειψαν και οι όμορφες παρουσίες που έφτιαχναν ατμόσφαιρα.
Το μόνο που θα μπορούσε να είναι καλύτερο είναι η συνολική δυσκολία του αγώνα να είναι μοιρασμένη στις μέρες.
Αν υπάρχει μόνο ένα -τρομερά δύσκολο- σκέλος, τότε η ομάδα που ανοίγει δρόμο σε αυτό το σκέλος ….”τον ήπιε” 🙂 και μετά δεν μπορεί να μαζέψει το χρόνο.
Δεν το γράφω αυτό επειδή φέτος έτυχε να είμαστε εμείς αυτή η ομάδα. Για την κακή μας επίδοση στο δεύτερο ημίχρονο φταίμε εμείς και μόνο, χωρίς δικαιολογίες. Όλοι όσοι στην τελική κατάταξη πήραν καλύτερη θέση από τη δική μας, το άξιζαν.
Το γράφω γιατί -απλά- είναι πιο δίκαιο η δυσκολία να μοιράζεται.
Τα οχήματα άντεξαν. Το ξύλο που έφαγαν, ιδίως τη μέρα που άνοιγαμε δρόμο σε αδιαπέραστο terrain και έχοντας να “σπάσουμε” όλες τις ανηφόρες-καρφιά ήταν απίστευτο.
Οι μόνες ουσιαστικά ζημιές ήταν ένα βούλιαγμα στην οροφή στο τερατάκι από έναν βράχο που έπεσε από ψηλά (!!) , ένα σπασμένο φανάρι στον Χρήστο και μερικά κολλήματα που χρειαστήκαμε.
Σωστή προετοιμασία και τεχνική υποστήριξη, απλα απαραίτητα.
Το 9ο Evros Trophy τελείωσε. ΜΠΡΑΒΟ σε όλους όσους έλαβαν μέρος και ιδίως στην ομάδα του Γιώργη που τελικά “το σήκωσε” πανάξια!! Επίσης, ένα τεράστιο “ευχαριστώ” στους οργανωτές για τα όσα μας προσφέρουν κάθε χρόνο.
Λοιπόν, πάμε για το 10ο, το επετειακό Evros Trophy.
Mike Miskis
Συγχαρητήρια και από μένα στους Δημήτρηδες για τον κόπο και την προσπάθεια που καταβάλλουν για να κάνουμε όλοι εμείς την τρέλα μας.
Το Σάββατο ήταν μακράν η σκληρότερη μέρα σε trophy, απ’ όσα έχω τρέξει. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η συγκυρία να ανοίγουμε τη συγκεκριμένη μέρα το δρόμο μας χαντάκωσε, χωρίς να παραγνωρίζω φυσικά και τα πολύ σημαντικά δικά μας λάθη.
Προσωπικά, ένα μόνο “παράπονο” έχω από την οργάνωση. Έπρεπε να γίνει σαφές σε όλους τους αγωνιζόμενους – πριν τον αγώνα – ότι όσοι δεν έχουν GPS, θα είναι σαν να ψάχνουν ψύλλο στα άχυρα σε ορισμένες τουλίπες. Το είδος της τουλίπας που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στον αγώνα, δηλαδή στοχεύω μοίρες, κλειδώνω μέτρα σε ευθεία γραμμή και ψάχνω να προσεγγίσω από γύρω το κρυμμένο σημείο, παραπέμπει περισσότερο σε κηνύγι θησαυρού και όχι σε αγώνα trophy. Και δεν το λέω γιατί ελλείψει GPS, αυτές οι τουλίπες μας δυσκόλεψαν, αλλά γιατί κατά την προσωπική μου άποψη η πορεία σε μοίρες πρέπει να χρησιμοποιείται από την οργάνωση μόνο όταν δεν υπάρχει κάποιο άλλο χαρακτηριστικό σημείο για να προσδιοριστεί η πορεία (π.χ. σε ένα ξέφωτο, σε ένα χωράφι) και μέχρι εκεί. Βέβαια, επαναλαμβάνω, αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, σε άλλους αγωνιζόμενους ενδεχομένως να αρέσει αυτού του είδους η πλοήγηση.
Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και εγώ στην εξαιρετική παρουσία του Χρήστου Γιασημάκου, ο οποίος εντυπωσίασε τόσο οδηγικά όσο και σε σχέση με την προετοιμασία του αυτοκινήτου του. Και πράγματι, όσο και αν μοιάζει να τρέχει ο Δαυίδ παρέα με τον Γολιάθ, νομίζω ότι τελικά είναι ένας συνδυασμός με πολύ μέλλον…
Γειά σας κι απο εμάς καλά μου φιλαράκια.
Επιστρέψαμε με το μουντζουράκο γεμάτοι..,πολύ γεμάτοι, απο μία πολλή πολλή ξεχωριστή εμπειρία, από τον μαγικό Έβρο ,από τον ωραιότερο αγώνα offroad που γίνεται στην Ελλάδα κι από την πιο όμορφη γιορτή του χώρου. Αξίζουν για πολλοστή φορά τα μεγαλύτερα συγχαρητήρια στους δύο Δημήτρηδες της οργάνωσης, άψογοι, φιλόξενοι και καταπληκτικοί.
Για μένα η εμπειρία ήταν εκπληκτική, γεμάτη απο όλα τα συναισθήματα, στην πραγματικότητα μιά πορεία σε ένα τρελό ζιγκ-ζαγκ χαράς, πόνου, αγωνίας, απογοήτευσης, ξενερώματος, λύπης, έκρηξης αδρεναλίνης και στο τέλος πάλι χαράς γιατί όπως και να το κάνουμε καταφέραμε και τερματίσαμε τον κατα κυριολεξία πιο σκληρό offroad αγώνα με όλους μας υγιείς και τα αγωνιστικά σε άψογη κατάσταση. Χάρη στα φιλαράκια μου τερμάτισα το πρώτο μου trophy (βλεπετε η Θεσσαλονίκη μου άφησε μια μικρή πικρή γεύση) και μάζεψα τους πρώτους μου 3 πόντους του πρωταθλήματος (χα,χα καλό ε???)
Κατά τα άλλα και παρά τις υψηλές προσδοκίες μας -που πραγματικά λίγο έλειψε για να επιβεβαιωθούν- η τελική μας κατάταξη ήταν το αποτέλεσμα της δικής μας και μόνο, συνολικής απόδοσης. Εδώ, κατά την μικρή και ταπεινή μου -λόγω εμπειρίας- άποψη δεν χωρούν δικαιολογίες. Η συγκυρία να ανοίγουμε την απίστευτης δυσκολίας διαδρομή του 3ου σκέλους ,λόγω πρωτιάς στα πρώτα δύο, δεν αποτελεί δικαιολογία. Άλλωστε συγκυρίες καλές και κακές υπάρχουν για όλες τις ομάδες σε τέτοιους μεγάλους αγώνες. Συμπεράσματα στρατηγικής ή τακτικής αγώνα μπορουν βέβαια να βγουν ύστερα από πολλή κουβέντα και πολλές αντικρουόμενες απόψεις και που μόνο ο χρόνος θα τα αποδείξει ύστερα από πολλούς αγώνες της ίδιας αγωνιστικής ομάδας. Στα χασίματα μας οφείλεται το μεγαλύτερο μέρος του “άσχημου” αποτελέσματος και το γεγονός ότι δεν είχαμε GPS ήταν καταλυτικό. Μήπως όμως θα έπρεπε να το είχαμε σκεφθεί εκ των προτέρων? Στο σημείο αυτό διαφωνώ με τον Γιάννη μου και νομίζω ότι με το πέρασμα των χρόνων ο πιο hard core αγώνας θα εξελίσεται σε ακόμα πιο hard core ,παράλληλα με την εξέλιξη των αυτοκινήτων , σε όλα τα επίπεδα και σε αυτό βεβαίως που έχει να κάνει με την πλοήγηση.
Ο τραυματισμός μου έπαιξε ρόλο στην κακή απόδοση μου έξω από το αυτοκίνητο, εδώ λυπάμαι, ας πρόσεχα. Ανεξάρτητα απο αυτό χρήζω βελτίωσης τόσο στην σβελτάδα όσο και στην παροχή συνεχούς πληροφόρησης απο το roadbook στον πιλότο μου κο Χρήστο ο οποίος έκανε μία εξαιρετική πρώτη εμφάνιση.
Η διαχείριση της ψυχολογίας μας αποτελεί ένα ακόμα τεράστιο κεφάλαιο και οι διακυμάνσεις τών συναισθημάτων κατά τη διάρκεια του αγώνα μόνο ζημιά κάνουν. Η συνταγη της επιτυχίας είναι δύο και μόνο λέξεις – Cold Blood. Εύκολο να το λές και δύσκολο να το κάνεις. Να σημειώσω την ακατανίκητη επιθυμία μου να πείσω το νονό να μην μπούμε στην υπερειδική. Ευτυχώς που δεν τα κατάφερα κι έτσι τώρα φυλάω μέσα μου μια πολύτιμη εμπειρία και το απόλυτο συναίσθημα της καταιγίδας αδρεναλίνης που μόνο σε τέτοιες στιγμές έρχεται. Δικαιολογίες για τα παραπάνω υπάρχουν πολλές ,αλλά ας μην το ξεχνάμε,…είναι μόνο δικαιολογίες.
Φαίνεται ότι τονίζω μόνο τα αρνητικά. Δεν είναι έτσι ,υπάρχουν και πολλά θετικά (ας μην ξεχνάμε την πρωτιά στα πρώτα δύο σκέλη ,που κρύβει πολλά υποσχόμενες δυνατότητες) . Η κατανόηση όμως των αδυναμιών και η συνεχής επιμονή στη διόρθωση τους αποτελεί το λίπασμα που θα θρέψει την επόμενη επιτυχία. Μέχρι τότε πολλά πρέπει να γίνουν και…θα γίνουν να είστε σίγουροι.
So long φιλαράκια!!!
Κωστή μου, πολύ εύστοχη η τοποθέτησή σου, δεν νομίζω ότι διαφωνούμε σε κάτι. Όσο περνούν οι μέρες και σκέφτομαι πιο ψύχραιμα τα όσα συνέβησαν, θεωρώ πως ίσως αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα να είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί μακροπρόθεσμα, επειδή ακριβώς βγήκαν στην επιφάνεια αδυναμίες της ομάδας τόσο εμφατικά, ενώ μία ενδεχόμενη καλή επίδοση θα μας έκανε να τις υποτιμήσουμε.
Έχουμε πολλά να διορθώσουμε και πολλή δουλειά να κάνουμε, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση. Αυτός ο αγώνας μας έκανε σίγουρα σοφότερους. Λεπτομέρειες από κοντά!
Συμφωνώ με το σχόλιο του Γιάννη και πιστεύω ότι η τοποθέτηση του Κωστή είναι όχι μόνο σωστή αλλά και ότι μπαίνει σην ουσία του θέματος.
Το δέσιμο της νέας ομάδας είναι τώρα πολύ δυνατότερο από ότι ήταν την προηγούμενη Πεμπτη που παίρναμε το αεροπλάνο για Αλεξανδρούπολη.
Από αυτή τη σκοπιά, -> “θεωρώ πως ίσως αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα να είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί μακροπρόθεσμα, επειδή ακριβώς βγήκαν στην επιφάνεια αδυναμίες της ομάδας τόσο εμφατικά, ενώ μία ενδεχόμενη καλή επίδοση θα μας έκανε να τις υποτιμήσουμε.” …όπως έγραψε και ο Γιάννης.
Θα μπορούσαμε να έχουμε φτάσει σε αυτό το δέσιμο ΠΡΙΝ και όχι μετά τον αγώνα? Δεν έχει πλέον σημασία, μιας και η ιστορία του 9ου ΕΑΤ γράφτηκε και δεν ξεγράφεται. Αυτό που έχει σημασία είναι το μέλλον.
Αύριο έχουμε συνάντηση στις 9:00 το βράδυ στο γνωστό στέκι. Όσοι δεν θυμούνται τη διεύθυνση ας επικοινωνήσουν με τον Χρήστο. Τα λέμε από κοντά!!
Μερικές φανταστικές φωτογραφίες από την Inna. Έχει τραβήξει πάνω από 3.000, δείτε αυτές τις 7 εδώ:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.336710486401819.77821.301748629898005&type=1
Μου έφτιαξαν κυριολεκτικά τη διάθεση. Για λίγο ξαναβρέθηκα στον εκεί χωροχρόνο 🙂