Αν ο δικός μας δράκος στέλνει Ρώσους μισθοφόρους και ελικόπτερα να μας πυροβολούν στους δρόμους, σημαίνει ότι ζούμε στη Λιβύη του σήμερα.

Αν μας στέλνει σωρό λογαριασμούς, απλήρωτους από μήνες, και μιλάει συνεχώς για την οικονομική κρίση, σημαίνει ότι πιθανόν ζούμε στην Ελλάδα, όπου το πρόβλημα μας δεν είναι η ύπαρξη του δράκου, αλλά τσακωνόμαστε με πάθος για να βρούμε ποιος π@$στης τον ξύπνησε.

Όταν φοράει ιατρική μπλούζα πάνω από το πουκάμισο του, σημαίνει ότι κάτι πραγματικά κακό μπορεί να έχει για ‘μας.

Υπάρχει όμως, πάντα. Μπορεί να είναι δράκος κοινός για πολλούς. Να είναι αυτός π.χ. που τους τελευταίους μήνες μας υπενθυμίζει τακτικά από την τηλεόραση πόσο ένοχοι πρέπει να νιώθουμε επειδή σαν Έλληνες έχουμε διαφορετική ψυχοσύνθεση από αυτή των καθαρόαιμων δυτικοευρωπαίων, πόσο πολύ πρέπει να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε. Ή να είναι ο άλλος, που χρόνια τώρα μας προπαγανδίζει την Ελληνική μαγκιά και καπατσοσύνη που δεν έχουν οι “φλώροι” οι δυτικοί και γι’αυτό προσπαθούν να είναι παραγωγικοί, μιας και κατά βάθος δεν είναι μάγκες.

Οι φοβερότεροι δράκοι βέβαια δεν είναι αυτοί που τους μοιράζονται πολλοί. Είναι οι προσωπικοί δράκοι του καθενός, αυτοί που αράζουν μέσα στη ντουλάπα. Όπως και να το κάνεις, η προσωπική μας σχέση μαζί τους δίνει άλλη βαρύτητα στην ανάσα τους. Ιδίως οι παλιοί, μας έχουν γίνει απαραίτητοι μετά από τόσα χρόνια. Τόσο που, όταν δεν ακούγεται το ροχαλητό τους, μισανοίγουμε τη ντουλάπα να βεβαιωθούμε ότι είναι ακόμα εκεί.

Το παραμύθι που ακολουθεί μου το διηγήθηκε ένας φίλος. Το βρήκε σε ένα βιβλίο με παλιά παραμύθια της Ανατολής. Τι υπέροχο, ήταν περίπου έτσι:

—————————————————————————————————————————————————–
“Μια φορά κι’έναν καιρό, σε ένα πλούσιο χαλιφάτο της Ανατολής, ζουσαν δύο πλούσιοι Έλληνες έμποροι. Το εμπόριο χαλιών, μπαχαρικών και μεταξιού τους είχε χαρίσει αμύθητα πλούτη και ζούσαν ευτυχισμένα με τις οικογένειες τους.
Μια μέρα ο ένας έκανε τον περίπατο του στην προκυμαία, όταν από την αντίθετη κατεύθυνση είδε να έρχεται η ακολουθία του Πρίγκηπα. Ξαφνικά, ο Πρίγκηπας γλίστρησε και έπεσε στο παγωμένο νερό του λιμανιού! Ήταν φανερό πως δεν ήξερε κολύμπι. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Έλληνας έπεσε στο νερό και με ηρωϊκή προσπάθεια έσωσε τον Πρίγκηπα από σίγουρο πνιγμό!

Τον οδήγησαν στον πατέρα του παιδιού, που φυσικά δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον μεγάλο Χαλίφη. “Σου είμαι ευγνώμων, Έλληνα” του είπε ο Χαλίφης, “έσωσες τη ζωή του γιού και διαδόχου μου. Ζήτησε μου ότι θέλεις, και θα σου το δώσω. Αύριο σε περιμένω, εδώ στο παλάτι, για να μου πεις ότι επιθυμείς. Ότι μου ζητήσεις θα στο δώσω!”.

Όταν ο Χαλίφης έμεινε μόνος, μπήκε σε σκέψεις: “του είπα ότι θα του δώσω ότι μου ζητήσει”, σκέφτηκε, “κι’αν μου ζητήσει το βασίλειο μου? Πως μπορώ να το αποφύγω, χωρίς να παραβώ την υπόσχεση μου?”

Ζήτησε λοιπόν τη βοήθεια του γηραιού και σοφού Βεζύρη, που γνώριζε καλά τους Έλληνες. Ο Βεζύρης άκουσε τον προβληματισμό του και αφού σκέφτηκε λίγο ψυθύρισε κάτι στο αυτί του Χαλίφη.

Την άλλη μέρα, ο Έλληνας παρουσιάστηκε μπροστά στον θρόνο. “Μεγάλε Χαλίφη” είπε, “ήρθα για να σου γνωστοποιήσω την επιθυμία μου”.

“Καλωσήλθες, σωτήρα του γιού μου” του είπε ο Χαλίφης. “Πράγματι, όπως σου υποσχέθηκα, θα σου δώσω ότι μου ζητήσεις. Να ξέρεις όμως κάτι: ότι μου ζητήσεις, αφού πρώτα σου το δώσω, ύστερα θα δώσω το διπλάσιο στον άλλο Έλληνα έμπορο της πόλης μας. Τώρα, ζήτησε μου ότι θέλεις και θα γίνει δικό σου”

Μετά από μια μικρή σιωπή, ο Έλληνας απάντησε: “Μεγάλε Χαλίφη, η χάρη που σου ζητώ για την σωτηρία του παιδιού σου, είναι να μου βγάλεις το ένα μου μάτι”.

“Εγώ σου υποσχέθηκα πως θα σου δώσω, αλλά εσύ μου ζητάς να σου πάρω” είπε ο Χαλίφης. “Το αίτημα σου δεν γίνεται δεκτό. Πήγαινε στη δουλειά σου”.

Έτσι, αποδείχτηκε πως ο σοφός Βεζύρης, σωστά είχε συμβουλέψει τον Χαλίφη και πως ήξερε καλά την νοοτροπία των Ελλήνων. Από την πονηριά που έδειξε όμως, αναρωτιώμαστε μήπως είχε και αυτός Ελληνικό αίμα στις φλέβες του”
—————————————————————————————————————————————————–

Το είχαμε από παλιά οι Έλληνες… λες και η επιτυχία και η προκοπή του διπλανού μας είναι δική μας ζημιά. Την πάτησε ο έμπορος, ο δράκος μέσα του δεν τον άφησε να δεχτεί κανένα δώρο από τον Χαλίφη.
.
.
.
.

Αυτή η φωτογραφία είναι από ένα τμήμα της διαδρομής της 1ης μέρας στην Extreme Class του Εvros Trophy 2011. Ελπίζω να το δω και να είμαι παρέα με τους φίλους μου εκεί.

Σκεφτόμουν ότι αυτό που κάνει τα Trophy να μου αρέσουν τόσο πολύ είναι τελικά (όχι ο ανταγωνισμός, ούτε η αδρεναλίνη, αλλά…) ένα πολύ έντονο και απελευθερωτικό συναίσθημα που μάλλον οφείλεται στην αντιμετώπιση μερικών από τους δικούς μου δράκους σε ένα περιβάλλον στο οποίο νιώθω δυνατός. Το συναίσθημα αυτό είναι βέβαια παροδικό, αλλά τα βρωμόστομα τέρατα που μια ζωή ροχαλίζουν στο ντουλάπι μου, καλά να πάθουν!!

Ίσως αν όλοι οι άνθρωποι ολοκλήρωναν με επιτυχία μία πολύχρονη ψυχαναλυτική θεραπεία να μην ένιωθε κανείς επιθυμία για τέτοιες εμπειρίες. Μπορεί, αν όλοι ήμασταν απόλυτα ισσοροπημένοι, να μην υπήρχαν extreme sports. Μπορεί να μην υπήρχε γενικά κανένα πάθος, να μην υπήρχε έρωτας ούτε τέχνη, να μην υπήρχε ούτε πόλεμος ούτε πόνος. Θα υπήρχε μόνο ήρεμη ευτυχία, αναπαραγωγή, πρόοδος και ευημερία. Η ανθρώπινη ιστορία θα ήταν ένα βιβλίο με μόνη τη φράση “και ζήσαν αυτοί καλά… κι’εμείς καλά”.
Λέτε κάπως έτσι να είναι η ζωή στον παράδεισο, σαν ένα παραμύθι χωρίς δράκο?

Πήγε περασμένες δύο. Καιρό είχα να σας ζαλίσω, άντε καληνύχτα!
Mike Miskis