Ααα, το πνεύμα των Χριστουγέννων…! Τι υπέροχη εποχή, τι ευφορία, τι αισθήματα αγάπης κατακλύζουν τις καρδιές όλων μας…

Στο ραδιόφωνο, στα μαγαζιά, στους δρόμους, τα αυτιά μας γεμίζουν από χαζοχαρούμενους ήχους, ο ταχυδρόμος μας φέρνει κάθε μέρα ένα σωρό γιορτινές κάρτες, γεμάτες με γλυκανάλατες ευχές. Στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, τα παιδιά κοιτούν με χαρά διάφορους μακρινούς θείους και θείες να τους γεμίζουν φιλιά, να τους δίνουν δώρα και να τους λένε “αχ, πως μεγάλωσες καλέ!!”, αφού έχουν να τα δουν από πέρσυ, πριν στρωθούν στο τραπέζι για να φάνε και να πιούνε τον άμπακο, και μετά, ψιλοναρκωμένοι από το πλούσιο γιορτινό τραπέζι, να περάσουν το υπόλοιπο απόγευμα κάνοντας τις πιο βαρετές και κοινότυπες συζητήσεις, ενώ όλοι δεν βλέπουν την ώρα να πάνε σπίτι τους, και οι οικοδεσπότες δεν βλέπουν την ώρα να ξεκουμπιστούν για να ησυχάσουν επιτέλους…

Αλλά και για τους νεότερους, η γιορτινή περίοδος είναι μοναδική. Οι άντρες νιώθουν λίγη από την αυτοπεποίθηση του Sean Connery, καθώς ξεχνούν πιστωτικές και εορτοδάνεια και βολτάρουν στη γιορτινή Αθήνα, ενώ οι κοπέλες επιτέλους παύουν για λίγο να καταπιέζουν τη ντίβα που ζει μέσα τους και φορτώνονται κοσμήματα και αμπιγιέ ρούχα για τις βραδιές του ρεβεγιόν.

Γενικά, οι γιορτές είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για όσους έχουν λιώσει από τη ρουτίνα να νιώσουν για μια στιγμή αστέρια, για ανθρώπους που δεν τρέφουν κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα ο ένας για τον άλλον να νιώσουν για μια στιγμή συγγενείς και για όσους όλο το χρόνο δεν δίνουν δεκάρα αν ο διπλανός τους ζεί ή πεθαίνει να νιώσουν πολίτες του κόσμου επειδή έστειλαν μερικές κάρτες της Unicef. Δεν είναι για όλους έτσι, φυσικά, αλλά σίγουρα τη γιορτινή περίοδο το παραμύθι πάει σύννεφο.

Από πιτσιρικάς, πριν ακόμα να μπορώ να σκεφτώ το γιατί, το πνεύμα των Χριστουγέννων με άγγιζε ιδιαίτερα. Η πρώτη μου τρομοκρατική ενέργεια ήταν η ανατίναξη του ολοκαίνουργιου Χριστουγεννιάτικου δέντρου της αδελφής μου, μόλις είχε τελειώσει το στόλισμα του. Τι χαρά, τι ανάταση είχε προκαλέσει αυτή μου η πράξη στο σπίτι… όλοι είχαν τόσο συγκινηθεί με την ευγενική μου κίνηση, που έκλαιγαν με λυγμούς, και πρώτη απ’όλους η αδελφή μου…

Με τα χρόνια, πάντα η γιορτινή περίοδος κρατούσε μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Λες και το έκανε για να με ανταμείψει, η ζωή μου στέλνει μερικές από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες μου, πάντα τέτοιες μέρες. Πόσο αχάριστος θα ήμουν αν δεν παραδεχόμουν ότι εμπειρίες μου χαρίστηκαν απλόχερα… Μερικές από αυτές πραγματικά θα ευχόμουν να τις ζήσει και ο καλύτερος μου φίλος, άλλες δεν θα ήθελα να τις ζήσει ούτε ο χειρότερος εχθρός μου. Οι μεγαλύτεροι έρωτες, οι βαρύτερες δοκιμασίες, τα πιο ονειρεμένα ταξίδια και τα πιο πικρά αντίο, όλα (πως τυχαίνει?) έρχονται τέτοιες μέρες… Σίγουρα, αν προλάβω να γεράσω και αν δεν έχω μέχρι τότε alzheimer, θα έχω πολλές ιστορίες να λέω τα βράδυα γύρω από το τζάκι. Προς το παρόν όμως όλα αυτά είναι “done and dusted” που λένε και οι φίλοι μας οι ιμπεριαλιστές… Εξάλλου, το έργο άρχισε με καταιγιστική πλοκή αλλά ακόμα είναι στην αρχή του, ούτε για διάλειμα δεν έχουμε βγει, οπότε μέλλει να δούμε το ταλέντο του σκηνοθέτη και πόσα αστεράκια θα του δώσουμε στο τέλος..

Στη χρονιά που φεύγει χρωστάω μόνο ευγνωμοσύνη. Όχι επειδή όλα ήρθαν τέλεια, αυτό ποτέ δεν πρόκειται κανείς να το πει, αλλά γιατί πέρασε, μας μεγάλωσε κατά ένα χρόνο, και μας έκανε πλουσιότερους σε εμπειρίες. Το κυριότερο όμως, της χρωστάω ευγνωμοσύνη γιατί οι αγαπημένοι, οι φίλοι, οι έρωτες, οι συνεργάτες που πέρυσι αυτή την εποχή ήταν εδώ, φέτος είναι ακόμα εδώ, όλοι καλά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καινούργια πρόσωπα έχουν προστεθεί στο καστ, και κάνουν το έργο ακόμα πιο συναρπαστικό. Που θα είμαστε σε έναν χρόνο από τώρα, κανείς δεν το ξέρει. Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει είναι ό,τι ζήσαμε στο χρόνο που πέρασε, και για μένα αυτό είναι που πάντα μετράει, κάθε χρονιά. Βλέπετε, και συγχωρήστε με αν γίνομαι λίγο κυνικός, δεν περιμένω να βγω από την αίθουσα με έντονο προβληματισμό, ούτε έχοντας ανακαλύψει το νόημα της ζωής, απλά ελπίζω η δράση να μας κρατήσει στη τσίτα, το τέλος να μην είναι ξενέρωτο, και τα ποπκόρν να είναι καλοψημένα.
Δεν υπάρχει δεύτερη παράσταση, μετά από το τραγούδι των τίτλων η έξοδος από την αίθουσα είναι για όλους υποχρεωτική, οπότε καλό είναι να μη χάσουμε ούτε μία σκηνή… και η χρονιά που φεύγει είχε μερικές πολύ δυνατές σκηνές!! Οι αγαπημένες μου, πολλές, κατάλληλες και μη. Θυμάμαι τώρα δύο:
Στην πρώτη είμαι καθισμένος κάτω, δίπλα στο teras, έχει λιακάδα. Έρχεται ο Μιχάλης, στέκεται δυο βήματα πιο πέρα και με κοιτάει. “πως νιώθεις?” … “όπως νιώθεις κι’εσύ Μάικ…”: μόλις έχουμε χάσει τη νίκη για λίγα δευτερόλεπτα, με έναν τρόπο που δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω..
Στη δεύτερη, ο αέρας είναι κρύος, το ύψος πολύ και η κοιλάδα κάτω πανέμορφη. Δύο βήματα πιο πέρα η Άννα, η Ζωή και η Αλεξάνδρα γελάνε: “trekking με μαντήλες? είναι τρελή αυτή η χώρα!!”. Ο Πάνος φωτογραφίζει. Κοιτάμε τον κόσμο από την κορυφή του Αλαμούτ. Ερχόμαστε από την έρημο και πάμε προς την Κασπία.
Ο σκηνοθέτης έχει δώσει στις σκηνές μια εσωτερικότητα, μια συγκλονιστική ενέργεια, θα πουν οι κριτικοί. Τον άτιμο…

Θέλω πολλά να σας ευχηθώ για τη νέα χρονιά, αλλά τα περισσότερα έχουμε ολόκληρη τη χρονιά για να τα πούμε. Εύχομαι σε όλους μας υγεία, πάνω και πρώτα απ’όλα. Να μη χάσουμε υπερβολικό χρόνο προσπαθώντας να λύσουμε τα εγωκεντρικά μας προβληματάκια, να μην εγκλωβιστούμε στο είδωλο μας. Θα γίνουμε θανάσιμα βαρετοί και μετά θα ψάχνουμε να βρούμε γιατί βαριόμαστε και οι ίδιοι. Να μην ξεχάσουμε στιγμή αυτούς που λείπουν, να μην ξεχάσουμε στιγμή πόσο τυχεροί είμαστε, να μην ξεχάσουμε στιγμή πόσο πολλοί είναι αυτοί που ζουν και πεθαίνουν χωρίς όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα. Να κάνουμε πράξη όσα τολμάμε να ονειρευτούμε, και να παίξουμε τις σκηνές όπως θέλουμε, όχι τέλεια, όχι στημένα. Πρόβα κάνουμε, και μας βλέπουν μόνο οι φίλοι μας…

Καλή Χρονιά,
Μιχάλης Μισκής