Νikos says:

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τη συμπαράστασή σας. Πάντα γνωρίζω, και είναι αυτό που σίγουρα μου δίνει μεγάλη δύναμη, ότι υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους μπορώ να βασιστώ. Το ίδιο και εκείνοι.
Ακριβώς μέσα σε αυτό το πνεύμα, ήρθα στον Καναδά μετά από πρόσκληση ενός γνωστού μου, την οποία μου έκανε αφού άκουσε την κατάντια στην οποία έχουμε φτάσει. Αναφέρομαι περισσότερο στη δική μου επιχείρηση, η οποία εδώ και 2 χρόνια βρίσκεται γύρω στο μηδέν. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, με προσκάλεσε στο σπίτι του (κατοικώ στον ξενώνα του), όπου ζει με την 5 μηνών έγκυο σύζυγό του. Μου ζήτησε να τον βοηθήσω στην κατασκευή του νέου του κτιρίου αποθήκης και γραφείων, έναντι (πολύ καλού) μισθού. Μου έκανε δώρο τα εισιτήρια του ερχομού και της επιστροφής, ζούμε μαζί στο σπίτι του, τρώμε μαζί, βλέπουμε τηλεόραση μαζί, επισκεπτόμαστε την οικογένειά τους και τους φίλους τους μαζί, γενικά με κάνουν να αισθάνομαι κομμάτι της οικογένειάς τους στο 100%.
Ο άνθρωπος αυτός είναι Καναδός ελληνικής καταγωγής και τον γνωρίζω (ελάχιστα), επειδή είναι ανιψιός του συνεταίρου μου.
Η εργασία μου περιλαμβάνει τα πάντα, ότι χρειαστεί και είναι κυρίως οικοδομική, όχι με τσιμέντα, αλλά με ξύλα, μέταλλο, τσιμεντοσανίδες, ηλεκτρολογικά, υδραυλικά και πολλά άλλα. Το κρύο είναι τσουχτερό (αυτή τη στιγμή έξω έχει χιονοθύελα) και τα -20 είναι καθημερινότητα εδώ. Αλλά άμα έχεις ταξιδέψει με το CJ ανοικτό το χειμώνα, κάτι τέτοια τα μασάς για πρωινό! Εργάζομαι αρκετές ώρες, ακόμα και 12 πολλές φορές, αλλά το κάνω με ευχαρίστηση. Και αυτό γιατί εργαζόμενος εδώ, αισθάνεσαι ότι πραγματικά συμβάλλεις, παράγεις. Η ικανοποίησή σου δεν έρχεται μόνο επειδή βγάζεις χρήματα, αλλά και επειδή ο κόπος σου πιάνει τόπο και εκτιμάται. Όλοι σέβονται την εργασία σου, έστω και αν στην πραγματικότητα είμαι κάτι σαν λαθρομετανάστης.
Σας διηγήθηκα αυτήν την περίληψη του “τι και πως στον Καναδά” και θέλω να σας θέσω ένα ερώτημα τώρα, το οποίο έθεσα και στον εαυτό μου:
Πόσοι από εμάς θα ήταν έτοιμοι να συμβιώσουν με κάποιον που σχεδόν δε γνωρίζουν, για 4 μήνες, έχοντας τη γυναίκα τους έγκυο, απλά και μόνο επειδή έκριναν ότι πρέπει να βοηθήσουν; Εγώ διαπιστώνω ένα μεγαλείο ψυχής, που ελπίζω να έχει σχέση και με την καταγωγή του συγκεκριμένου ανθρώπου. Φανταστείτε όμως μια κοινωνία που ανοικοδομείται με τέτοιες αρχές…
Η επιχείρησή μου πίσω στην Ελλάδα εξακολουθεί να υπάρχει (κυρίως επειδή για ηλίθιους συναισθηματικούς λόγους, “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”), καθώς είναι ακόμα αρκετοί αυτοί που μας χρωστούν χρήματα ( τα οποία πολύ αμφιβάλλω ότι θα πάρουμε…). Δε μου έχει λείψει καθόλου να κάθομαι στο γραφείο μου προσπαθώντας να καταλάβω τι έχω κάνει λάθος… Το λάθος μου ήταν ότι βάσισα το μέλλον μου σε ένα σάπιο υπόστρωμα. Απλά.
Συμπερασματικά και υποκειμενικά φυσικά, θα έλεγα ότι εάν μπορούσα θα μάζευα την οικογένειά μου και θα ερχόμουν να μείνω εδώ για πάντα. Με αξιοπρέπεια, με ένα κράτος που στηρίζει τους πολίτες του, με μία κοινωνία η οποία σέβεται το συνάνθρωπο ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική του υπόσταση. Και ίσως να το κάνω. Και να ξεφύγω μια και καλή από τη μίζα, τη διαπλοκή, τη γραφειοκρατία, την εγκληματικότητα, την “αθάνατη ελληνική λεβεντιά”, τη μοναδικά (ίσως παγκοσμίως) συνδυασμένη με τον υπέρμετρο εγωισμό θρασυδειλία, που διακατέχει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ελληνικού λαού. Κι ας έχει κρύο. Και σε τελική ανάλυση οι άξονες που αγόρασα 1.000 Ευρώ από τον παλιατζή, εδώ έχουν 50 δολάρια (“λεβέντης” ο παλιατζής, Μαλάκας εγώ που τους πήρα…). Και μη μου πείτε για τα μεταφορικά που “ανέβασαν το κόστος”. Από στημένη δημοπρασία του ΟΔΔΥ τους πήρε, στα Λιόσια…