Καράντερε, Ροδόπη, φθινόπωρο 2009. Δια χειρός Q.

Καράντερε, Ροδόπη, δεκαετία ’90. Στο τιμόνι του “παππού”, τόσο περήφανος, λες και πήγα στην άκρη του κόσμου.

Το όνομα είχε πάντα κάτι το μυθικό, ήταν ένας ονειρεμένος προορισμός. H Ελατιά είναι ο ορισμός αυτού που αποκαλούμε Μέλανα Δρυμό. Τέτοια δάση υπάρχουν στη Κεντρική Ευρώπη, στην πρώην ΕΣΣΔ, στις Β.ΗΠΑ και στον Καναδά. Η Ελατιά είναι μέρος του μεγαλύτερου black forest των Βαλκανίων που συνεχίζεται βόρεια στη Βουλγαρία. Τα πανύψηλα σκοτεινά έλατα, μπλε και μαύρα, σκεπάζουν ένα υπόστρωμα από αγριοφράουλες, χαμολεύκες, βατομουριές και φτέρες που ξεπερνάνε τα 3 μέτρα σε ύψος. Δεν είναι σπάνιο να δεις έλατα με ύψος μεγαλύτερο των 25 μέτρων. Το έδαφος σκούρο και χωρίς πέτρα, τα δασικά δρομάκια ατελείωτα, η λάσπη παρούσα ακόμα και τον Αύγουστο. Σπίτι της καφέ αρκούδας. Μας είχε επισκεφτεί στις σκηνές μας το ΄97 και ο Γιώργος συνάντησε μία πριν δύο μήνες πάνω στο δασικό δρόμο. Πήγαινα εκεί κάθε χρόνο για διαβίωση, 10 με 15 μέρες τη φορά. Έχω πάνω από 10 χρόνια να πάω, πως έτυχε?

Φέτος η ομάδα θα ταξιδέψει στη Ροδόπη για τις γιορτές, με φίλους καλεσμένους (και ξανά σε δύο μήνες για το trophy των παιδιών από τη Κομοτηνή).

Η ζωή προχωράει με ταχύτητα φωτός και δόξα τω Θεώ, η επίγευση που αφήνει ο χρόνος είναι υπέροχη. Είμαι περίεργος όμως, αυτό το ταξίδι τι μυρωδιά θα έχει? Πόσο διαφορετική από αυτή που έζησε ο νεαρός της φωτογραφίας με το series III, σε εκείνα τα ταξίδια στη Ροδόπη.

Με το καλό να βρεθούμε!
Μike Miskis