Οι Nomads δεν κάλυψαν φωτογραφικά τον αγώνα (υπόσχομαι να μη ξαναγίνει), οπότε ευχαριστούμε θερμά τον Σπύρο Κατσιμαλή που μας «δάνεισε» τις φωτογραφίες του.

————————————————————————————————————————————–

Η αγωνιστική μας παρουσία τελείωσε νωρίς λόγω βλαβών και στα δύο ρημάδια (εύχομαι κι’αυτό να μη ξαναγίνει…). Έτσι, αντί για άρθρο στο site μας, ακολουθούν μερικές σκέψεις για το 1ο Komotini Adventure Trophy.

–Η Κομοτηνή με πολύ χρώμα και ωραίο κόσμο το βράδυ. Βλέπετε, λόγω εγκατάλειψης στον αγώνα είχαμε την ευκαιρία να δούμε λίγο τη πόλη! Τα βουνά της διαφορετικά από την υπόλοιπη Ροδόπη που έχω δει (νομό Δράμας και νομό Έβρου), άλλη βλάστηση και διαολεμένη λάσπη α-λα Ρουμανία!! Θα επανέλθουμε για δραστηριότητα με την πρώτη ευκαιρία.

Στον αγώνα τώρα:

-Το κλίμα φανταστικό, όπως σε ολα τα Trophy της Β.Ελλάδας. Επίσης, για ακόμα μία φορά δεν είχαμε προσπάθειες να κερδηθεί κάποιο κύπελλο στα χαρτιά αντί για το βουνό. Όλα καθαρά και cool, χωρίς κατινιές και αηδίες. Καλό αυτό.

-Μπράβο σε όσους έφτιαξαν τον αγώνα, σε όλα τα επίπεδα. Οι διαδρομές αρκετά τεχνικές (απ’ όσο πρόλαβα να δω, θα μπορούσαν του χρόνου να είναι “ένα κλίκ” δυσκολότερες), ενώ η μεγάλη της 2ης μέρας που έγινε υπό βροχή ήταν, σύμφωνα με τα παιδιά που την έκαναν, κολαστήριο. Η φιλοξενία άριστη και η προσήνεια στην επικοινωνία οργανωτών – αγωνιζομένων επίσης. Η ενημέρωση της εκκίνησης έδειξε από την αρχή το ήθος και το ύφος της οργάνωσης και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

-Συγχαρητήρια σε όλους όσοι τερμάτισαν και βεβαίως στις ομάδες του βάθρου, τόσο στους έμπειρους της πρώτης και δεύτερης θέσης, όσο και στους Πολυδεύκη και Φώτη από τα Γρεβενά που έκαναν καταπληκτική εμφάνιση στο πρώτο τους Trophy και κατέκτησαν την τρίτη θέση.

-Χάρηκα που είδα νέο αίμα να μπαίνει στα Trophy. Μπράβο και στα παιδιά που ανέβηκαν από Αθήνα. Δε το γράφω επειδή μένω Αθήνα, αλλά επειδή η απουσία της Αθήνας από την απόλυτη μορφή αγώνων off road τα τελευταία χρόνια ήταν εκκωφαντική, με μία-δύο εξαιρέσεις. Μακάρι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια.

Για τους νεκρούς χρόνους…

Η οργάνωση δεν είχε «νεκρούς χρόνους» στις ειδικές (πλέον) διαδρομές. Αυτό με βρίσκει αντίθετο γιατί μπορεί ένα τυχαίο μποτιλιάρισμα να καταδικάσει άδικα μια ομάδα.

Έχω συζητήσει πολύ τον θέμα με τον οργανωτή του TAT (Transylvania Adventure Trophy) που είναι καλός φίλος μου. Η άποψη του είναι η εξής:

Το ΤΑΤ δεν έχει νεκρούς χρόνους γιατί δεν μπορεί να έχει. Ο αγώνας κρατάει 6 ημέρες. Αν έπρεπε σε κάθε δύσκολο σημείο να υπάρχουν άνθρωποι της οργάνωσης, θα ανέβαινε πολύ το κόστος. Υπάρχει η σκέψη στο μέλλον, όταν οι χορηγίες το επιτρέψουν, να βάλει νεκρούς χρόνους. Έχει πολλές φορές παραδεχτεί πως υπάρχουν τυχαίες αδικίες, πως οι νικητές είναι αυτοί που (γνωρίζοντας τι ισχύει) φεύγουν σφαίρα στην κατατακτήρια και μετά, αν τα καταφέρουν, είναι μπροστά από το μποτιλιάρισμα. Τη χρονιά που ο ίδιος κέρδισε την Extreme στο ΤΑΤ, το ότι δεν μπλέχτηκε σε μποτιλιάρισμα έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Η μικρή -αναγκαστικά- διάρκεια των Ελληνικών Trophy (3 ημέρες αντί για 6 του ΤΑΤ) και η απουσία κατατακτήριας ειδικής κάνει την εξέλιξη του αγώνα ακόμα πιο «τζόγο», αν δεν υπάρχουν νεκροί χρόνοι.

Έχοντας ζήσει όλα τα Trophy από τη γέννηση τους στην Ελλάδα, θα πρότεινα στην οργάνωση να ξανασκεφτεί το θέμα. Είναι καλό να παίρνουμε ιδέες και παραδείγματα από τα Trophy του εξωτερικού, αλλά το τέλειο δεν υπάρχει πουθενά.

Το ατύχημα

Προφανώς επισκίασε τα πάντα, ακόμα και την εξέλιξη της μάχης των θέσεων. Αλίμονο, ενώ ο άνθρωπος ήταν στην εντατική, ποιός ασχολείτο με την κατάταξη?

Το να είναι σωστό το αυτοκίνητο από πλευράς ασφάλειας είναι πολύ σημαντικότερο από το να έχει απίστευτες δυνατότητες. Ευτυχώς που η στραβή δεν έγινε σε κανέναν αγωνιζόμενο που δεν δίνει σημασία στην ασφάλεια, είτε λόγω τσιγγουνιάς είτε για να…. μη βαρύνει το όχημα (το έχω ακούσει και αυτό!!). Είναι θέμα νοοτροπίας πρώτα, και στη συνέχεια θέμα κανόνων.

Πέρα από τη σωστή προετοιμασία, αν τα παιδιά δεν τα είχε είχε φυλάξει και ο Θεός, τα roll cage δεν θα μπορούσαν να κάνουν και πολλά με 300 μέτρα πτώση. Εύχομαι ολόψυχα στον Άγγελο καλή ανάρρωση, όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν….

Το κατεστραμένο αγωνιστικό δέχτηκε την επίσκεψη επιτήδειων, στον γκρεμό που είχε καταλήξει, οι οποίοι αφαίρεσαν οτιδήποτε είχε αξία… Ο άνθρωπος είναι ακόμα πολύ κοντά στη λίθινη εποχή, όσο κι’αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει σε Ελληνικό Trophy, έχει γίνει πολλές φορές σε αντίστοιχα περιστατικά έξω. Στη Ρουμανία, στη Μαλαισία κ.λ.π., ο κανιβαλισμός των αγωνιστικών που μένουν κατεστραμένα στο πουθενά είναι θέμα ωρών. Στην Αφρική (Dakar) θέμα λεπτών. Η οργάνωση σίγουρα δεν μπορεί να έχει ευθύνη για τέτοια περιστατικά όσο ο αγώνας είναι σε εξέλιξη.

Αυτά τα λίγα… κρίμα που οι μέρες πέρασαν τόσο γρήγορα, ήταν άλλη μια μαγική εμπειρία. Είδαμε φίλους και γνωστούς και δώσαμε ραντεβού στην Ορεστιάδα σε δύο μήνες. Αν βέβαια έχω προλάβει να βρω λύση με το @%#$&%!$ transfer μου…!!

Κομοτηνή, θα τα ξαναπούμε. Καλή ξεκούραση σε όλους!!
Mike Miskis