Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ” ι ” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Pablo Neruda
Και όπως λέει και ο George Carlin:
“Life is not measured by the numbers of breaths we take, but by the moments that take our breath away.”
Καλή εβδομάδα σε όλους!!!
….Q δεν μου άφησες κανένα περιθώριο, αναγνωρίζω πολλά από τα παραπάνω αρνητικά στον εαυτό μου…πάω ν’ αργοπεθάνω..
Πάνο, μη πας ακόμα.
Να το Q-βεντιάσουμε λίγο πρώτα…
Για την κουβέντα αυτή μάλλον θα χρειαστούμε υψηλό άι-Q…
Σοβαρά τώρα, φοβερό κείμενο.
Πάνο, γι’αυτό ο Νερούδα λέει στο τέλος “όταν θυμόμαστε…”
Συμφωνώ. Το κείμενο είναι πολύ δυνατό. George ευχαριστούμε που μας το πρόσφερες εδώ.
Πάνο, νομίζω ότι ο καθένας μας έχει κάτι να βρει για να “αργοπεθάνει” στο κείμενο.
Το σημαντικό είναι φυσικά, ότι πάντα υπάρχει ‘big room for improvement’.
Ευτυχώς που στους nomad το ‘όταν’ συμβαίνει πολύ συχνά!