Αφήνοντας πίσω μας τη Συρία φτάσαμε στα σύνορα με την Ιορδανία. Το πέρασμα των συνόρων εδώ ήταν ακόμα πιο περίπλοκο και χρονοβόρο από της Τουρκίας. Τώρα είχαμε διπλό πέρασμα συνόρων καθώς η έξοδος από την Συρία ήταν το ίδιο πολύπλοκη όπως και η είσοδος (μέχρι και φόρο εξόδου πληρώσαμε) και η είσοδος της Ιορδανίας κάτι αντίστοιχο….
Αφού καταφέραμε και περάσαμε στην Ιορδανία, έχοντας ακούσει πάρα πολλές φορές: “welcome to Jordan” προσπαθήσαμε καταρχήν να καταλάβουμε τι κατάσταση επικρατεί σε σχέση με τη Συρία. Η Ιορδανία έχει φιλοαμερικανικό καθεστώς οπότε άπό την αρχή η εικόνα είναι λίγο καλύτερη από ότι στη Συρία. Τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτό που θα συναντήσουμε στη συνέχεια
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας στην Ιορδανία η όαση Azraq…
-
- Η όαση Azraq (http://en.wikipedia.org/wiki/Azraq,_Jordan) είναι ένα σταυροδρόμι από όπου κάθε μέρα περνάνε πάρα πολλά φορτηγά στο δρόμο για το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Είναι ένας σημαντικός κόμβος αλλά και ένας τόπος όπου έχει συντελεστεί μια από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές. Η υπεράντληση του νερού για να τροφοδοτηθεί η πρωτεύουσα Amman, έχει ρίξει τη στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα με αποτέλεσμα το νερό να μην είναι πλέον πόσιμο. Σε λίγο δεν θα κάνει ούτε για πότισμα…
-
- Είχαμε σχεδιάσει να μείνουμε στο Azraq Lodge, ένα ανακαινισμένο νοσοκομείο που έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο, αλλά δεν είχε δωμάτιο οπότε μείναμε στο πρώτο που βρήκαμε. Το Azraq hotel & resthouse φάνταζε ικανοποιητική επιλογή. Τελικά αποδείχθηκε ένα παρηκμασμένο και βρώμικο ξενοδοχείο όπου η πισίνα το μάρανε….
-
- Εκεί συναντήσαμε το Dr Darwish, γιατρός που έχει σπουδάσει στην Ελλάδα και μιλούσε άπταιστα ελληνικά!!!
-
- Ο Dr. Darwich μας διηγήθηκε την ιστορία του, αλλά και την ιστορία της όασης. Με μεγάλη χαρά προσφέρθηκε να μας ξεναγήσει στην περιοχή. Δυστυχώς ο χρόνος μας δεν μας επέτρεπε να επισκευτούμε τα κάστρα της ερήμου και περιοριστήκαμε να δούμε μια αναπαράσταση που έχουν φτιάξει για το πως ήταν η όαση πριν από 20 χρόνια…
-
- Ο φιλόξενος ιδιοκτήτης του Azraq palace restaurant μας κέρασε μιας και ήμασταν οι φίλοι του γιατρού.
-
- Αφήσαμε πίσω την Azraq και τον Dr Darwich και πήραμε τον δρόμο της ερήμου με κατεύθυνση νότια. Επόμενος προορισμός το wadi rum.
-
- Εδώ οι καμήλες δεν αποτελούν μόνο τουριστική ατραξιόν αλλά μέρος της καθημερινής λειτουργίας…
-
- Στο δρόμο συναντήσαμε πάσης φύσεως υπερφορτωμένα SUV και mini trucks που κάνουν περιηγήσεις στη μέση ανατολή…
-
- Οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόμο να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Ακόμα και προσπαθώντας να καλλιεργήσουν μέσα στην έρημο…
-
- Το περιβάλλον της ερήμου καταπονεί ιδιαίτερα τα οχήματα και ακόμη περισσότερο τα ελαστικά. Ο δρόμος ήταν σπαρμένος δεξιά και αριστερά με …αναγομώσεις.
-
- Στο δρόμο συνατήσαμε ένα ακόμη εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε να το θαυμάσουμε και να το αποθανατίσουμε….
Επόμενος σταθμός το wadi rum
Συνεχίζεται….
Το καλύτερο μέχρι τώρα ποστ απ’ το ταξίδι! Η έρημος ούτε άμμο δεν έχει! Επίσης το gift-shop του ξενοδοχείου απίστευτο! (Έχει κι’ ένα τομάρι από λύκο καρφωμένο πάνω απ’ τη πόρτα ΧΑΧΑΧΑΧΑ!). Ο αριθμός των φωτογραφιών είναι ο ιδανικός, δεν χρειάζονται εκατοντάδες. Λίγες και καλές! Περιμένουμε τη συνέχεια. Ευχαριστούμε παιδιά!
Υ.Γ. Ιδέα! Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να είχατε τραβήξει ένα βιντεάκι τον γιατρό π.χ. Να ακούγαμε στα ελληνικά την ιστορία της όασης! Αν συμφωνείτε το συζητάμε για το επόμενο ταξίδι.
The Gift Shop rules! Απλά, δεν υπάρχει…
Πάνο έχεις δίκιο για αυτό, αν πρόσεξες, και από το ποστ της Παλμύρας, αφαιρέσαμε κάποιες φωτογραφίες ώστε να το ‘ελαφρύνουμε’ λίγο. Απλά ίσως παρασυρθήκαμε λίγο επειδή προσπαθούμε να μεταφέρουμε, όσο είναι δυνατόν, την ατμόσφαιρα που ζήσαμε στο ταξίδι, στους nomads αλλά και σε όσους παρακολουθούν το site.
Να’στε καλά Q-Κέλλυ, πολύ καλό!!
Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη μέρη που οι άνθρωποι έχουν αξία και αξίες. Στην δική μας κοινωνία τίτλοι του στυλ “γιατρός”, αστυνομικός, δάσκαλος είναι συνυφασμένοι με υπότιτλους όπως, κομπογιαννίτες, φακελάκια, ρουφιάνοι, ρουσφέτια, συμφέρον, βίλες, μίζες, απεργοί.