Μια φορά κι’ έναν καιρό, ένας μεγάλος μαύρος σκορπιός, συνάντησε στο ταξίδι του ένα βαθύ και ορμητικό ποτάμι.
Ενώ σκεφτόταν πώς θα περάσει το αφρισμένο νερό, συναντάει ένα όμορφο βατραχάκι
“Θέλεις να ανέβω στη πλάτη σου, και να περάσουμε μαζί στην άλλη πλευρά?” το ρωτάει
“Οχι, γιατί θα με δαγκώσεις, και θα πεθάνω”, απαντάει το βατραχάκι
“Δεν θα σε δαγκώσω, γιατί αλλιώς θα πνιγούμε και οι δύο”, του λέει ο σκορπιός
Έτσι το έπεισε, και ξεκίνησαν μαζί το ταξίδι
Στο πιο βαθύ σημείο του ταξιδιού, ο σκορπιός δάγκωσε το βατραχάκι
“Τι έκανες, μας σκότωσες!!!” φωνάζει το βατραχάκι
“Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, είναι η φύση μου”, λέει ο σκορπιός ενώ πνιγόντουσαν
Τώρα τι μου ήρθε πρωινιάτικα και, αντί για Detroit και ARB, σας λέω παραμύθια για ταξίδια μέσα από βαθιά ποτάμια, βατραχάκια, και κακούς σκορπιούς??
Μάλλον θέλω και δεύτερο καφέ, γιατί έχουμε και δουλειές…
Mike Miskis
ε;…Πάντως δεν είμαι σίγουρος αν ο Σκορπιός έκανε καλά. Ίσως θα έπρεπε να τιθασεύσει τη φύση του. Έστω να προσπαθήσει. Προσπάθησε;
Ο Σκορπιός ήξερε να πολεμάει, γι’αυτό και ήταν ακόμα ζωντανός. Τελικά όμως ο μόνος ανίκητος εχθρός θα ήταν ο εαυτός του…
Συμφωνώ απολύτως. Απλά μου φάνηκε ότι στην πιο σπουδαία μάχη πήγε ….αμαχητί!
Οχι βέβαια!! Ηταν Ο Σκορπιός, όχι κανένα σκορπιουδάκι…
Ας ακούσουμε λοιπόν με προσοχή την περιγραφή της τελευταίας μάχης…
(αν έχει γραφτεί στην ιστορία).
Συγνώμη αλλά δεν ενδιαφέρεται κανείς για το βατραχάκι;
Την τελευταία μάχη δεν υπάρχει κανείς για να τη διηγηθεί.
Κανείς δεν ξέρει τι έγινε, όταν ο Σκορπιός και το βατραχάκι χάθηκαν κάτω από το νερό.
Ο Σκορπιός δεν μιλάει γι’αυτό, φυσικά.
Όσο για το βατραχάκι, γύρισε στη παλιά, ήσυχη ζωή του, με τα άλλα βατραχάκια.
Το δάγκωμα δεν έφυγε ποτέ, αλλά ξεχάστηκε.
Εξάλλου με ποιον να μοιραστεί την εμπειρία του, το ταξίδι με τον Σκορπιό, το δάγκωμα, και όλα όσα έζησε μετά, όταν βυθίστηκαν στο σκοτεινό ποτάμι…
Έτσι έζησε ευτυχισμένο, και όλα πήγαιναν καλά.
The end.