Προηγούνται λίγες φωτό, τα σχόλια ακολουθούν…

Πάει κι’αυτό. Τι έμεινε?

Λίγες σκέψεις:

O αγώνας:

Απλά πράγματα: Καλύτερα να προβλέπεις παρά να θεραπεύεις.

Με δεδομένο το πλήθος των συμμετοχών και τον βροχερό καιρό, έπρεπε το Road Book να ξεκινήσει από την τουλίπα 7 και όχι από την 1. Όλα θα είχαν εξελιχθεί αλλιώς και τώρα θα μιλούσαμε για το καλύτερο Εvros Trophy που έγινε μέχρι σήμερα. Ένα λασπωμένο “V” ξεμοντάρισε όλη την ιστορία.

O αγώνας είχε συνεχή δυσκολία και πολύ πιο τεχνικά κομμάτια στη συνέχεια του Road Book. Φίλοι Δημήτρηδες, δεν είστε το Trophy της Εκάλης στην Εύβοια, να κρέμεται όλος ο αγώνας σας από ένα λασπωμένο “V”.  Είστε πολύ καλύτεροι, απείρως πάνω από αυτό το επίπεδο.  Αυτό έπρεπε να το εκμεταλευτείτε. Υπήρχαν απίθανα κομμάτια στη συνέχεια  και φαντάζομαι ότι υπήρχαν ακόμα καλύτερα στο μεγάλο σκέλος του Σαββάτου που δεν έγινε ποτέ.

Από τη στιγμή που η πρώτη ομάδα μπήκε στο “V”, η δυνατότητα πρόβλεψης χάθηκε. Έπρεπε να βρεθεί πλέον θεραπεία από τον αλυτάρχη, πράγμα που έγινε.

Ήταν πλέον αδύνατον να μην αδικηθεί κάποιος. Αδικήθηκαν αυτοί που έκαναν τον καλύτερο χρόνο στην κατατακτήρια διαδρομή, διότι επί δύο μέρες “άνοιγαν δρόμο” χωρίς να είναι πρώτοι στην κατάταξη. Επίσης, χάθηκε το σκέλος του Σαββάτου, που ήταν και το μεγαλύτερο. Ο αλυτάρχης όμως δεν είχε εκείνη τη στιγμή πολλές επιλογές.

Πρόβλεψη αντί για θεραπεία.

Τα γράφω αυτά επειδή σας σέβομαι και εκτιμώ αφάνταστα τον κόπο σας και αυτό που μας προσφέρετε κάθε χρόνο. Είναι πραγματικά μοναδικό. Και φέτος ήταν μοναδικό. Όσοι ολοκλήρωσαν το R.B. πιστεύω ότι είδαν και έκαναν πράγματα πρωτόγνωρης ομορφιάς και δυσκολίας.

Οι νικητές

Τζιρίνης – Θεολόγης:

Λοιπόν, αυτοί οι αγέραστοι μεσήλικες έχουν τον τρόπο τους. Είναι μία από τις καλύτερες ομάδες, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Όχι μόνο είναι οι αρχαιότεροι και εμπειρότεροι, αλλά είναι και από την αρχή μαζί. Έτσι, η ομάδα τους δουλεύει “γερμανικά” , δύσκολα κάνει λάθη και δεν συγχωρεί τα λάθη των αντιπάλων της.

Εκτός αυτού, όμως έχουν την απίστευτη ικανότητα να μην είναι ποτέ στην μεριά των αδικημένων. Ίσα-ίσα, όποτε σε ένα Trophy τα τελευταία χρόνια προκύπτει οργανωτικό μπέρδεμα, τους βγαίνει τελικά σε καλό.

Φάνης – Μακρινός:

Πρώτη εμφάνιση του Μακρινού σε Trophy και Ασημένια κούπα. Μπράβο στα παιδιά!! Η επιτυχία τους αυτή είναι το καλύτερο ντοπάρισμα για τη συνέχεια. Εύχομαι η καλή πορεία να συνεχιστεί σταθερά.

Νταής – Άρης:

Την αξίζανε την Χάλκινη κούπα. Aγαπάνε αυτό που κάνουν και στα προηγούμενα Trophy ήταν άτυχοι, αλλιώς θα είχαμε από νωρίτερα απτές αποδείξεις της ικανότητας τους. Χίλια μπράβο!!

….και κάποιοι ακόμα:

Φυτάς – Κεχαγιάς & ζεύγος:

Σαφώς αδικήθηκαν από την εξέλιξη του αγώνα. Το ερώτημα είναι αν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, έτσι όπως στράβωσαν τα πράγματα. Μη χαλιέστε φιλαράκια, όλοι ξέρουμε ποιός είναι ποιός.  Στόχος είναι πάντα οι  θέσεις των νικητών στο βάθρο, σαφώς και για όλους.  Η κούπα όμως δεν είναι το παν.  Έκτός αν κάποιος τη χρειάζεται σώνει και καλά, γιατί την έχει… μικρή. Την αυτοεκτίμηση εννοώ βρε.  Μη χαλιέστε τόσο, η ζωή συνεχίζεται.

Στα δικά μας:

Ιωσήφ & Πέτρος

Το τι ακούστηκε και γράφτηκε πριν τον αγώνα για την απόφαση μας να τρέξουμε μαζί σας, το γνωρίζετε (όλα βέβαια με χιούμορ). Εννοείται πως με τον Γιάννη ανεβήκαμε στον Έβρο αποφασισμένοι για το καλύτερο, παρά τον ευκαιριακό χαρακτήρα της ομάδας. Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θέση θα πέρναμε αν το Cherokee δεν έσπαγε τον κεντρικό του άξονα κάπου στη μέση του αγώνα. Δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δώσατε τον καλύτερο εαυτό σας. Ειλικρινά, να ‘στε καλά. Jose, είσαι μορφή. Ανυπομονώ για τους επόμενους διαλόγους σου με τον Κο Κανιμά!!

Πέτρος Νίνος & Χρήστος Γιασημάκος

Αρωγοί στην προσπάθεια μας, τεχνικά, ηθικά και οικονομικά. Το ευχαριστώ είναι λίγο. Τι να πω, προσωπικά, είναι η πρώτη φορά που γίνομαι αποδέκτης τέτοιας συμπεριφοράς. Το ότι ήρθατε στον Έβρο για παρέα, μαζί με τα κορίτσια και τον Άγγελο, δεν το συζητώ.

Πολύ θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε με μιά νίκη…

Αυτά. Καλή ξεκούραση και καλές επισκευές. Ραντεβού στο επόμενο!

Μιχάλης Μισκής – Γιάννης Χαραλαμπάκης