Βόρειος Ατλαντικός, 2-3 παράλληλους κάτω από τον 66ο, πυκνή ομίχλη, τρικυμία και στο κατάστρωμα κρύος δυνατός αέρας… Είμαστε πια στο καράβι της επιστροφής για Δανία, κουρασμένοι από τα τελευταία 900 χιλιόμετρα στο νησί.
Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω και να ταξινομήσω τις εικόνες του ταξιδιού. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια κατάσταση τρανς… Βγαίνω από κάποια εικονική πραγματικότητα και πηγαίνω που? Ήμουν εκεί? Γυρνάω πίσω, κλείνω τα μάτια και μπροστά μου σχηματίζεται το τείχος από τα τεράστια πράσινα βράχια που κατακρυμνίζονται στη θάλασσα που αντανακλά το είδωλό τους… Μετά, η εικόνα ενός γρκίζου άγριου ποταμού που με τεράστια ορμή και πίεση κατεβάζει τα νερά και τις στάχτες των τελευταίων ηφαιστιακών εκρήξεων από τον αιώνιο παγετώνα… Η μεγάλη μάχη του νερού και της φωτιάς… Το ποτάμι βρυχάται και γκρεμίζεται δημιουργώντας ένα τεράστιο σπρέι σε ένα γιγαντιαίο βάραθρο. Στο βάθος οι γκρι ερημότοποι και από πάνω το μεγάλο σκοτεινό βουνό, η Hekla, φωτίζεται και καίγεται από τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου, καυτοί πίδακες αερίων που εκρήγνυνται από τα έγκατα της γης… Ατέλειωτη ερημιά, κόκκινοι φιδωτοί χωματόδρομοι, σκόνη που χάνεται στο βαθύ μπλε και στη μέση η ηφαιστιακή καυτή λίμνη με τα κρεμώδη νερά…. Το τελείωμα του μαύρου, του γκρι, του καφέ και η αρχή το κόκκινου, του μπλε, του μωβ και σε ένα απειροελάχιστο διάστημα η νεφελώδης μυστηριακή πράσινη κηλίδα (ναι, ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί που την είδαμε)… Στη μέση το κρυστάλλινο νερό που αντανακλά τους αέρινους ταξιδιώτες, τα σύννεφα και πιο πίσω η βαθειά μπλε θάλασσα που εισβάλλει επιθετικά στο νησί… Όλα σε μία αέναη μάχη και ισορροπία μαζί, το νερό και η θάλασσα, τα σύννεφα και ο ήλιος, η έρημος και το πράσινο, η φωτιά και ο πάγος… Κάπου μέσα σε όλα αυτά τα trolls, τα είδαμε και είναι αλήθεια ότι ζουν σ’ αυτήν την άκρη της γης.
Μυθικό μέρος?… Τι λέτε? Και όμως υπάρχει στις εσχατιές του μεγάλου βόρειου ωκεανού, εκεί που η φαντασία και η πραγματικότητα γίνονται ένα, φτιάχνοντας το όνειρο, το μύθο και το παραμύθι.
(Σημείωση : ο πρόλογος είναι γραμμένος από τον Κωστή στο πλοίο της επιστροφής και τα σχόλια στις φωτογραφίες από μένα. Επίσης, όλες οι καλές φωτογραφίες είναι δικές μου.)
-
- Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι μέρες δυστυχώς πέρασαν. Η δύσκολη ώρα της αναχώρησης έφτασε…
-
- Ένα από τα καταφύγια που υπάρχουν δίπλα σε κεντρικούς δρόμους, τα οποία χρησιμεύουν κυρίως το χειμώνα, σε περίπτωση που σε κλείσει το χιόνι. Αυτό που επισκεφθήκαμε εμείς είχε σόμπα, κουκέτες, κουβέρτες και ξηρά τροφή. Δεν ήταν ότι πιο καθαρό μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά υποθέτω πως όταν το χρειαστείς αυτό θα είναι το τελευταίο που θα σε νοιάξει. Σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, αφήσαμε όσες κονσέρβες μας είχαν περισέψει (και δεν μας άρεσαν), μια και φεύγαμε κιόλας.
-
- Ένας από τους ανθρώπους της εποχής με μεγάλη εξουσία, ο οποίος παρεμπιπτόντως με αφορμή την ασθένεια της γυναίκας του, έκαψε καμία δεκαριά άτομα ως ενόχους, γνώριζε ελληνικά και λατινικά. Καταλαβαίνετε τι λέει;
-
- Αυτό το πράγμα, πάλι σύμφωνα με την παράδοση, το έτρεφαν οι γυναίκες στον κόρφο τους. Υποτίθεται ότι τις νύχτες έβγαινε παγανιά τρώγοντας πρόβατα και κλέβοντας αγαθά, τα οποία παρέδιδε στην ιδιοκτήτριά του. Μεγάλωνε συνεχώς και κατά τη διάρκεια της μέρας τρεφόταν από μία θηλή στο μπούτι της γυναίκας. Όταν γινόταν πολύ μεγάλο, υπήρχε ολόκληρη διαδικασία για να το ξεφορτωθεί κανείς.
-
- Αναπαράσταση καύσης μάγου. Η μαγεία γενικώς ήταν ανδρική υπόθεση στην Ισλανδία. Κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα παραδόθηκαν στην πυρά συνολικά 21 άτομα, 20 άνδρες και μία γυναίκα.
-
- Είναι λίγο αηδιαστικό και μακάβριο, αλλά αξίζει τον κόπο. Η παράδοση έλεγε ότι προκειμένου κάποιος να αποκτήσει πλούτο, έπρεπε να συμφωνήσει με κάποιον άλλο ότι μόλις πέθαινε (ο άλλος), θα μπορούσε να τον ξεθάψει και να γδάρει το πτώμα του από τη μέση και κάτω. Την προβιά αυτή τη φορούσε συνέχεια μέσα από το παντελόνι του για να του φέρνει γούρι, με την απειλή όμως ότι αν δεν κατάφερνε να πλουτίσει όσο ζούσε, μεγάλα δεινά τον περίμεναν (στον άλλο κόσμο;;;).
-
- Αυτό είναι το μουσείο μαγείας στο Holmavik, καθώς η περιοχή βρίθει ιστοριών μεσαιωνικής παράδοσης και μυθοπλασίας, προς μεγάλη χαρά του ζεύγους Λεμπέση.
-
- Αφιερωμένη στον Βαγγέλη. Τούμπανο το εργαλείο!
-
- Ένα από τα άπειρα πλυσίματα που ρίξαμε, καθώς με τη βροχή που έπεφτε συχνά οι χωματόδρομοι έκαναν τα αυτοκίνητα καφέ.
-
- Κωστής : “Δηλαδή τώρα Μαριεττούνι έγινες κυρία Κοκοβίκου;;;”
-
- Το Holmavik, ένα πανέμορφο χωριουδάκι.
-
- Δεν νομίζω ότι μπορούσε να υπάρξει καταλληλότερο μέρος και ώρα για την πρόταση που είχα στο μυαλό μου.
-
- Βόρειο Σέλας ή επιστημονικά Aurora Boreallis. Για άλλη μια φορά σταθήκαμε πολύ τυχεροί, διότι εμφανίστηκε για πολύ λίγο, καθώς δεν είναι ακόμα η εποχή του. Συγκλονιστικό θέαμα, καθώς κινείται συνέχεια και πολύ γρήγορα, φωτίζοντας ολόκληρο τον ουρανό.
-
- Το MAN αυτό ήταν 8Χ8!
-
- Αφού μας είχαν πει για τα τουλάχιστον 38άρια λάστιχα, είπαμε να μην επιχειρήσουμε να τον διασχίσουμε. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο πάγος είχε πολύ καλή πρόσφυση, αλλά πέραν του ότι είχε αρχίσει να βραδιάζει ο πάγος δεν σου ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη. Δεν υπήρχαν πουθενά ίχνη κάποιας συγκεκριμένης πορείας και ο παγετώνας είναι γεμάτος από ρήγματα δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων βάθους, οπότε χωρίς τη βοήθεια κάποιου γνώστη της περιοχής, θα ήταν αφελές να το προσπαθήσουμε.
-
- Περιέργως, ο μουτζούρης δεν φυτεύτηκε πουθενά.
-
- Και ναι, ήρθε η ώρα να πατήσουμε παγετώνα με τα αυτοκίνητα! Πραγματική συγκινητική στιγμή.
-
- Ο μικρός παγετώνας Λάνγκγιοκουλ, ο οποίος – αφού ρωτήσαμε και μάθαμε – δεν είναι εθνικό πάρκο, αλλά η παιδική χαρά των απανταχού τζιπάδων.
-
- Αφιερωμένο στον Βλάσση. Προσέξτε τις κυρίες με τα τακούνια ανάμεσα στους θηριώδεις τροχούς.
-
- Ποτάκι σε φοβερή Irish Pub, με κάτι τελειωμένους τύπους που περίμεναν πως και πως για να μας ξεφορτωθούν και να αρχίσουν ένας Θεός ξέρει τι…
-
- Περιμένοντας τον Κωστή, έριξα και εγώ ένα ραψιματάκι στη βάση της αντιστρεπτικής. Μία διαρροή από το σασμάν που είχα για μέρες, δεν κατέστη δυνατόν να ελεγχθεί, καθώς ολόκληρο συνεργείο (με φανοποιείο και καμιά οχταριά ράμπες), δεν είχε ένα 17άρι άλεν για να ανοίξουμε την τάπα.
-
- Όσο ήμασταν στην περιοχή του Ρέικιαβικ, ο Κωστής δεν έχασε την ευκαιρία για μερικές επισκευές. Δεύτερη απώλεια για το συμπαθές ναυάγιο, καθώς η τρόμπα του πετρελαίου από μέρες είχε αρχίσει να σφυρίζει, οπότε αποφασίσαμε για καλό και για κακό να την αλλάξουμε. Να σημειωθεί ότι για να ξεβιδωθούν οι 6 βίδες που τη στήριζαν, φάγαμε γύρω στις 4 ώρες.
-
- Ψωνίζοντας τα σχετικά σουβενίρ με τη σοβαρότητα που μας διακρίνει πάντα.
-
- Το Pakki και το Postur από σατανική σύμπτωση βρέθηκαν στο ίδιο σημείο, προκαλώντας τα κακεντρεχή σχόλια του Κωστή.
-
- Και κάποια στιγμή, φτάσαμε και στο Ρέικιαβικ που το είχαμε αφήσει για το τέλος.
-
- Αφού δεν βουτάμε, ας φάμε λίγο πάγο.
-
- Λέγαμε να βουτήξουμε, αλλά μετά τη δοκιμή το ξανασκεφτήκαμε.
-
- Η λίμνη του παγετώνα. Εκπληκτικό θέαμα. Φοβερή ηρεμία. Μπορείς να κάτσεις με τις ώρες παρατηρώντας πουλιά και φώκιες να συζούν με αρμονία, υπό τον ήχο των πάγων που λιώνουν.
-
- Οι οδηγοί – ξεναγοί μας έκαναν μία μικρή επίδειξη με άλματα και ανέβασμα πλαγιάς.
-
- Ποιος Tom Cruise και αηδίες…
-
- Από το σημείο αυτό βλέπει κανείς το ψηλότερο και το χαμηλότερο σημείο της Ισλανδίας δίπλα δίπλα, καθώς στους πρόποδες του βουνού υπάρχει ένα βαθούλωμα χαμηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας.
-
- Πάει μέχρι 200 το εργαλείο! Εμείς φτάσαμε μέχρι 60-70.
-
- Βασικά είναι σαν να οδηγείς jet ski, με τη μόνη διαφορά ότι το τιμόνι θέλει αρκετή δύναμη. Επίσης έχει και φρένο.
-
- Του Κωστή ήταν ψοφίμι σαν τον μουτζούρη.
-
- Μετά από μέρικες σύντομες οδηγίες ως προς την οδήγηση, ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Σημειωτέον ότι μου έδωσαν το πιο δυνατό εργαλείο, το πειραγμένο! Τυχαίο;
-
- Απ’ ότι μας είπαν, το εργαλείο αυτό έχει χαλάσει εδώ και καμία δεκαριά χρόνια και το έχουν αφήσει εκεί ως μνημείο.
-
- Μα εγώ θέλω να ανέβω με το wrangleraki!!!
-
- Ο Κωστής σε ρόλο σταβοχυμένου Tom Cruise στο Top Gun.
-
- Αφού φορέσαμε τις ειδικές στολές και τα κράνη, ήμασταν έτοιμοι να πατήσουμε παγετώνα!
-
- Στο καταφύγιο στην κορυφή του βουνού, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να παραλάβουμε τα snow mobiles. Εκτός από καταπλητικό πρωινό, είχε και υπέροχη θέα, καθώς από τη μία έβλεπες τη θάλασσα και από την άλλη τον παγετώνα. Τρομερή αντίθεση!
-
- Είχα την ελπίδα ότι ήρθε η ώρα να πατήσουμε παγετώνα, παρά το γεγονός ότι ο Κωστής άκουγε glacier και κατουριόταν πάνω του. Δυστυχώς όμως, ο Βάτναγιοκουλ είναι εθνικό πάρκο και απαγορεύεται δια ροπάλου η είσοδος με αυτοκίνητο, πλην μίας μικρής προκαθορισμένης διαδρομής, την οποία κάνουν μόνο μισθωμένα ειδικά οχήματα για τουριστικούς λόγους. Αντί αυτής, προτιμήσαμε τη βόλτα με τα snow mobile ή ski-doo όπως τα λένε αυτοί.
-
- Φωτογραφίζοντας το βράδυ τη λίμνη που τροφοδοτείται από τον παγετώνα, η οποία γίνεται όλο και μεγαλύτερη λόγω της κλιματικής αλλαγής.
-
- Ο Βάτναγιοκουλ από τη νότια πλευρά του πια.
-
- Κολλητέ, πλάκωσε κίνηση.
-
- Στη μέση του πουθενά ισιώνουν το δρόμο, αν και μάλλον χειρότερος γινόταν. Αφήστε που μάλλον το μαχαίρι των εκσκαφέων ευθύνεται γι‘ αυτό το απαίσιο κομπρεσέρ που δοκιμάζει αναρτήσεις και μέσες.
-
- Το πρωινό μας βρήκε πάλι στη Χέκλα, αφού περάσμε τη βραδιά σε ένα κάμπινγ πάνω στο βουνό. Κατά τη διάρκεια του πρωινού γρασαρίσματος, η βάση της αντιστρεπτικής του wrangler παρέδωσε πνεύμα…
-
- Το καλό με τα ηλιοβασιλέματα στην Ισλανδία είναι ότι τέτοια εποχή διαρκούν γύρω στις 3 ώρες, από τις 8 μέχρι τις 11 περίπου.
-
- Το ηφαίστιο της Χέκλα. Δεν ήταν στο πρόγραμμα να πάμε, αλλά ήταν η καλύτερη παράκαμψη όπως αποδείχθηκε.
-
- Τι θα γίνει μ’ αυτές τις πόρτες ρε παιδιά;;;
-
- Το περίφημο Γκέιζερ. Εκτινάσσεται καυτό νερό κάθε 5 λεπτά περίπου. Πολύ εντυπωσιακό να το βλέπεις, όχι να το μυρίζεις.
-
- Ότι θα μου λέγανε “very small tyres” για το wranlger, δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Και όμως μου το είπανε, όταν τους ρώτησα αν θα είχα πρόβλημα να κινηθώ στον παγετώνα. Γι’ αυτούς το όριο είναι οι 38 ίντσες, αλλά οι περισσότεροι φοράνε πάνω από 40. Εννοείται πως η πίεση δεν πρέπει να είναι πάνω από 3 με 5 psi.
-
- Ο Γκάλφος, άλλος ένας φοβερός καταρράκτης.
-
- Υπάρχουν πολλά συνεργεία στο Ρέικιαβικ που ασχολούνται με τέτοιες μετατροπές. Μας είπαν ότι το κόστος τους είναι περίπου ίσο με την αξία του αυτοκινήτου προ της μετατροπής.
-
- Αφιερωμένη στον Μουρατίδη. Κυκλοφορούν πολλά τέρατα Patrol, αλλά μιλώντας με κάτι διασώστες, μας είπαν ότι δεν τα έχουν και πολύ σε εκτίμηση λόγω της αναξιοπιστίας τους.
-
- Δεν κλείσαμε μάτι όλη νύχτα από τον παγωμένο αέρα που φυσούσε αδιάκοπα. Τη σκηνή μας τη βάλαμε στο πλάι του Μουτζούρη (έχοντας μία ψιλοανησυχία μπας και τουμπάρει πάνω μας), μήπως και κόβει λίγο, αλλά δεν…
-
- Κάποια στιγμή μας έπιασε η νύχτα και ψάχναμε μέρος για να κάνουμε το πρώτο μας wild camping. Δυστυχώς όμως, επί ώρα κινούμασταν πλάι σ’ αυτούς τους πυλώνες ηλεκτροδότησης. Τελικά λίγο πιο κάτω αποφασίσαμε να στήσουμε, αλλά μάλλον αποδείχθηκε λάθος επιλογή.
-
- Μην ξεχνιόμαστε, έχουμε και φωτογραφίες να αδειάσουμε.
-
- Άλλος ένας παγετώνας…
-
- H Ισλανδική άποψη για το παγκάκι στην άκρη του δρόμου.
-
- Άλλη μία πόρτα… Σειρά σας Mr. Lembessis.
-
- Πρωινό σε ένα φανταστικό κάμπινγκ, όπου ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες. Το προηγούμενο βράδυ η Ναυσικά έφτιαξε καταπληκτικά τορτελίνια, τα οποία ακόμα προσαθούμε να ξεχάσουμε.
-
- Αυτό είναι glacier river, οπότε μπήκαμε ένας ένας δεμένοι για καλό και για κακό.
-
- Στην πινακίδα wrangler δεν είναι αυτό; Τυχαίο;
-
- Μετά από οκτώ πακέτα πατατάκια, η Μαριέττα ταΐζει τα πουλάκια…
-
- Είπαμε, οι ισλανδικοί δρόμοι δεν συγχωρούν. Αραιά και που έβλεπες διάφορα εξαρτήματα στο δρόμο.
-
- Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι…
-
- Τρεις τόνοι παλιοσίδερα είναι αυτοί, αφήνουν βαθύ το αποτύπωμά τους στην ευαίσθητη Ισλανδική γη.
-
- Τελικά αναγκαστήκαμε να απλώσουμε εργάτη.
-
- Mr Lembessis, που πας με τα button tyres??? Εδώ θες loukouma tyre and tapa gazi!!!
-
- Έχοντας βέβαια την ασφάλεια του true international expedition vehicle, το πλήρωμα του μουτζούρη παρέμεινε ήρεμο. Πρώτη προσπάθεια απεγκλωβισμού με ιμάντα, αλλά αποδείχθηκε φιλόδοξη.
-
- Σε κάποιο σημείο, ψάχνοντας να βρούμε το track που βλέπαμε στο GPS (το οποίο τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο από μονοπάτι αλόγων), ο μουτζούρης δεν έχασε την ευκαρία να ρίξει ένα μεγαλοπρεπέστατο φύτεμα στη μέση του πουθενά.
-
- Η Ισλανδία είναι γεμάτη από αυτές τις πόρτες λόγω των προβάτων. Τις ανοίγαμε με βάρδιες.
-
- Τα πρώτα δείγματα αξιοπιστίας του Land Rover. Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα κοπανήματος η μπάρα της ρεζέρβας κόπηκε στα δύο. Την κολλήσαμε μερικές μέρες αργότερα στο Κέφλαβικ, 40 χιλιόμετρα έξω από το Ρέϊκιαβικ.
-
- Εξωτερική άποψη του ξενοδοχείου. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα σπίτια, λόγω έλλειψης ξυλείας στην Ισλανδία, είναι προκάτ και έρχονται από τη Νορβηγία.
-
- Αυτός ήταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που έγινε στη συνέχεια ξενοδοχείο. Είχε μία έφεση στο ποτό, όπως μας είπαν, και μία βραδυά αποφάσισε να το κάψει για να ζεσταθεί. Είναι απορίας άξιον γιατί τον χώρισε η γυναίκα του. Στη συνέχεια το επισκεύσαν, έβαλαν τελευταίας τεχονολογίας σύστημα πυρασφάλειας και το μετέτρεψαν σε ξενοδοχείο.
-
- Σχεδόν όλα τα καταλύματα διαθέτουν τέτοιες “πισίνες” με φυσικό ζεστό νερό (38-40 βαθμούς κελσίου) από κάποια παρακείμενη πηγή. Απίστευτη αίσθηση χαλάρωσης, με εξωτερική θερμοκρασία γύρω στους 5 βαθμούς.
-
- Μετά από αρκετές μέρες σε κάμπινγκ, κοιμηθήκαμε για αλλαγή σε δωμάτιο. Φοβερό ξενοδοχείο!
-
- Η είσοδος του τούνελ Στράκα Κράου. Δεν κάνουμε πλάκα, έτσι λέγεται. Το λόγο τον είπαμε. Μακράν το εντυπωσιακότερο τούνελ που έχουμε περάσει ποτέ. Εχει αρκετά χιλιόμετρα μήκος, τα τοιχώματά του μοιάζουν με σπήλαιο, σχεδόν ανύπαρκτο φως και μία λωρίδα κυκλοφορίας και για τα δύο ρεύματα. Αν διασταυρωθείς με άλλο αυτοκίνητο την έκατσες. Υπάρχουν βέβαια συχνά πυκνά κάποιο χώροι που πλαταίνει λίγο για να περάσεις.
-
- Παντού υπάρχει ένα κλασικό jeep. Πάντως είναι αξιοπερίεργο που ενώ οι Ισλανδοί έχουν πάρα πολλά αμερικάνικα αυτοκίνητα (Dodge, Ram κλπ), από jeep τα μόνα που είδαμε ήταν μερικά Grand Cherokee και 2-3 wranglerakia άφτιαχτα. Εντυπωσιακή είναι επίσης η διείσδυση της Suzuki στην τοπική αγορά με τα Vitara και τα Jimny να αφθονούν.
-
- Τα ισλανδικά πρόβατα βρίσκονται παντού. Όπου και να γυρίσεις το μάτι σου στις πλαγιές τα βλέπεις να βόσκουν. Έχουν απίστευτο γέλιο, διότι τρομάζουν εύκολα και αρχίζουν να τρέχουν σαν τρελά όλα μαζί. Θέλουν όμως και προσοχή, γιατί είναι απρόβλεπτα και δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγαμε να “αγοράσουμε” κανά δύο.
-
- Έχουμε τραβήξει τόσες πολλές και ωραίες μπουρμπουλίθρες, που σκεφτόμασταν να κάνουμε ένα ξεχωριστό ποστ μ‘ αυτές. Τελικά η λογική επικράτησε και σας παραθέτουμε δύο από τις πιο ξεχωριστές. Σύμφωνα με τον Κωστή η μέτρηση έδειξε 8,4 megaklan (μονάδα μέτρησης θορύβου).
-
- Εντυπωσιακό θέαμα, αν και η μυρωδιά ώρες ώρες γινόταν αφόρητη. Μιλάμε για πολλά klanopen (μονάδα μέτρησης μυρωδιάς)!
-
- Ολόκληρη η Ισλανδία θυμίζει καζάνι που βράζει. Είτε λόγω των ηφαιστίων, είτε λόγω των πολλών γεωθερμικών πηγών.
-
- Μπορεί να πάσχει λίγο στο θέμα της “ιδιωτικότητας”, αλλά από εξαερισμό σκίζει!
-
- Ότι πληρώνεις παίρνεις! Οι ισλανδικοί δρόμοι δεν συγχωρούν.
-
- Αυτός είναι ο Σέλφος, μερικά μέτρα πιο πριν από τον Ντέτιφος.
-
- Ντέτιφος. Άλλος εντυπωσιακός καταρράκτης.
-
- Τυπικός ισλανδικός δρόμος.
-
- Άλλη μία διανυκτέρευση σε κάμπινγκ, τα οποία είναι η καλύτερη λύση αν θέλει κανείς να γυρίσει την Ισλανδία χωρίς ιδιαίτερες δεσμέσεις και χωρίς να ξοδέψει μία περιουσία στα λιγοστά καταλύματα που υπάρχουν στη χώρα. Το άτομο χρεώνεται γύρω στα 6 ευρώ και τα περισσότερα διαθέτουν πεντακάθαρες τουαλέτες. Σημειωτέον ότι τα φθηνότερα δωμάτια ξεκινούν γύρω στα 150 ευρώ το δίκλινο.
-
- Το γραφικό λιμανάκι του Husavik.
-
- Ήμασταν πολύ τυχεροί με τις φάλαινες. Δεν είναι ζωολογικός κήπος ούτε έχεις ραντεβού μαζί τους. Το tour διαρκεί τρεις ώρες και προλάβαμε να δούμε δελφίνια και τρία διαφορετικά είδη φαλαινών.
-
- Kraaaaaaa!!!!! Φον Στρούπεν!!!!!
-
- Η εφαρμογή της στολής στη Μαριέττα ήταν υποδειγματική.
-
- Πάνω στο καραβάκι για whale watching. Παρόλο που ήμασταν ήδη ντυμένοι σαν κρεμμύδια, φορέσαμε – όπως όλοι – τις ειδικές στολές θαλάσσης.
-
- Εδώ έχουμε φτάσει πια στο Husavik, μία όμορφη πόλη στα βόρεια.
-
- Ο Γκόνταφος, ο πρώτος μεγάλος καταρράκτης που είδαμε.
-
- Δεν έχει κάτι το ιδιαιέτερο το cruiser, αλλά η πινακίδα του.
-
- Με το ρυθμό που τραβάγαμε φωτογραφίες, έπρεπε μία δυο φορές τη μέρα να τις κατεβάζουμε στο mac.
-
- Πρωινή επιθεώρηση.
-
- Κάπου εδώ είχαμε την εξαιρετική τύχη να δούμε μία μαύρη αγριόγατα να τρέχει στην πλαγιά του βουνού, μόνο που δεν προλάβαμε να τη βγάλουμε φωτογραφία…
-
- Μέσα στο απέραντο γρίζο της ερήμου, όπου υπάρχει ποταμάκι γύρω γύρω σφύζει από ζωή και χρώματα.
-
- Η οδήγηση στην έρημο είναι πραγματικά μοναδική εμπειρία!
-
- Στο δρόμο σταματήσαμε λίγο για να “δανειστούμε” λίγη ηφαιστιακή τέφρα. Μας κοιτάζανε λίγο περίεργα κάποιοι, μία γιαγιά μας είπε και κάτι “γαλλικά”, αλλά η δουλειά τελικά έγινε!
-
- Πάρ‘ το αλλιώς!
-
- Στο δρόμο για το ηφαίστιο της Askja, που εξερράγη τελευταία φορά το 1968. Στην κορυφή του βουνού, η οποία έχει αποκοπεί τελείως από παλαιότερη έκρηξη, έχει δημιουργηθεί μία τεράστια λίμνη και δίπλα από αυτήν σε άλλον μικρότερο κρατήρα υπάρχει λίμνη με ζεστά γεωθερμικά νερά.
-
- Mr. Pakis, this is your Park Ranger speaking! 10.000,00 euro penalty because you exceeded the speed limit.
-
- Δεν φαίνεται καλά στη φωτογραφία, αλλά σχεδόν όλοι οι καλοί χωματόδρομοι είχαν αναπτύξει αυτό το απαίσιο κομπρεσέρ, που σου φεύγαν τα σφραγίσματα. Η μόνη λύση ήταν τάπα γκάζι και κανένας οίκτος για τα balljoints.
-
- Πρωινός ανεφοδιασμός από το όχημα υποστήριξης.
-
- Οι μάχιμοι κοιμούνται στο χώμα.
-
- Μέχρι και κολωνάτα ποτήρια είχαν φέρει!
-
- Η φλορούμπα ο Φον Στρούπεν μαζί με την υπόλοιπη οικοσκευή είχε φερει και τη σκηνή οροφής.
-
- Η πρώτη μας διαβίωση υπό τη σκιά του Βάτναγιοκουλ. Αν αναλογιστεί κανεις ότι φύγαμε από την Αθήνα με 35 βαθμούς και βρεθήκαμε να κοιμόμαστε στους 5, ήταν ένα σοκ.
-
- Οι διασώστες, χάζευαν τα αυτοκίνητά μας (βασικά το wrangler) και στην ερώτησή μας αν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στον παγετώνα με αυτά, απάντησαν αυτολεξεί : “The wrangler could go to the glacier, the Land Rover not!”
-
- Το κόκκινο ήταν ένα RAM ντίζελ 500 αλόγων το οποίο φορούσε γαϊδουρολάστιχα με καρφιά. Τα καρφιά, δεν τα βγάζουν ούτε το καλοκαίρι, καθώς τα δουλεύουν με τόσο χαμηλή πίεση στους χωματόδρομους που δεν παθαίνουν ζημιά.
-
- Οι τύποι ήταν εθελοντές διασώστες. Προσέξτε το άτομο με το αμάνικο στους 5 βαθμούς κελσίου. Τυπικό καλοκαιράκι γι’ αυτούς.
-
- Μετά τα απανωτά ατυχήματα, δυστυχώς την σπηλιά την κλείσανε, οπότε δεν μπορέσαμε να τη δούμε από πιο κοντά.
-
- Το πάνω μέρος της σπηλιάς δεν είναι χώμα αλλά πάγος.
-
- Σ‘ αυτή τη σπηλιά έγινε το ατύχημα με έναν ορειβάτη που έσπασε το πόδι του. Πριν από ένα μήνα μάλιστα, όπως μας είπαν οι ντόπιοι, έγινε και άλλο θανατηφόρο ατύχημα.
-
- Όπως φαίνεται και στη φωτό, ο παγετώνας βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση. Είναι σαν ένα παγωμένο ποτάμι που κινείται αργά. Οι ντόπιοι μάλιστα μας είπαν πως στο συγκεκριμένο σημείο ο παγετώνας έχει περιοριστεί σημαντικά λόγω της κλιματικής αλλαγής. Πριν από μερικά χρόνια εκτεινόταν αρκετά χιλιόμετρα παρακάτω. Άλλη ανησυχία των ντόπιων είναι μήπως εξαφανιστεί η επιρροή του ρεύματος του Μεξικού, που κρατάει ζεστή την Ισλανδία σε σχέση με τη γεωγραφική της θέση, γεγονός το οποίο θα μετέτρεπε το νησί σε έναν τεράστιο παγετώνα.
-
- Ο μεγαλύτερος παγετώνας της Ευρώπης και τρίτος στον κόσμο (μετά τους πόλους δηλαδή), ο Βάτναγιοκουλ από την ανατολική του πλευρά. Από ανατολικά προς δυτικά εκτείνεται γύρω στα 120 χιλιόμετρα και από βόρεια προς νότια γύρω στα 80.
-
- Φάγαμε ατελείωτα χιλιόμετρα πετροβολώνα. Συνολικά κάναμε πάνω από 2.000 χιλιόμετρα σ’ αυτούς. Δεν είχαν βέβαια κάποια δυσκολία, αλλά ήταν άσκηση αντοχής για τα αυτοκίνητα.
-
- Εκεί που χαζεύαμε το ποτάμι, ήρθε με τα χίλια από το πουθενά αυτό το παράξενο όχημα, το οποίο ήταν ασθενοφόρο που έτρεχε να παραλάβει τραυματία από κατολίσθηση πάγων σε παρακείμενο παγετώνα.
-
- Τα περάσματα ποταμών είναι αμέτρητα. Γενικώς δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο θέμα (τα βαθειά είναι όλα γεφυρωμένα), εκτός από τα glacier rivers, δηλαδή αυτά των παγετώνων, τα οποία μπορεί να είναι πολύ ορμητικά και θέλουν ιδιαίτερη προσοχή.
-
- Οι πινακίδες στη μέση του πουθενά είναι συνηθισμένο θέαμα. Γενικώς, όλοι οι χωμάτινοι δρόμοι έχουν απίστευτη σήμανση. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει καθόλου δρόμος, υπάρχουν κολωνάκια που σου δείχνουν την πορεία, όχι μόνο για να μην χαθείς, αλλά κυρίως για να μην κάνεις ροδιές στο απάτητο έδαφος. Έχουν τρελή ευαισθησία σ‘ αυτό το θέμα και δεν έχουν άδικο. Γενικά το έδαφος της Ισλανδίας επειδή είναι ηφαιστιογενές, είναι πολύ μαλακό και αμμώδες. Η παραμικρή ροδιά αφήνει βαθύ αποτύπωμα, το οποίο μένει για πάρα πολύ καιρό, παρoτρύνοντας ενδεχομένως και άλλους να το ακολουθήσουν.
-
- Το πρώτο μας τσιμπούσι. Ο Μπιμπέκος έφαγε τρεις κονσέρβες μοσχοχτάποδο.
-
- Δεν είναι ψεύτικο!
-
- Το σπιτάκι αυτό βρίσκεται σε ένα χωριουδάκι κοντά στο λιμάνι. Είναι παμπάλαιο και ανήκε σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων (ο παππούς μας άφησε), οι οποίοι το αναστήλωσαν και το διατηρούσαν στην κατάσταση που το βλέπετε. Όσο το χαζεύαμε, κατέφθασε η ιδιοκτήτρια γιαγιά με το εγγόνάκι της.
-
- Θα ήταν φοβερή παραλία αν δεν είχε 7 βαθμούς καταμεσήμερο Αυγουστιάτικα.
-
- Όσο ήμασταν στο καράβι, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιος ήταν ο οδηγός του ΜΑΝ που βάλαμε στο προηγούμενο ποστ. Είχαμε καταλήξει σε έναν τυπά με τρελό μουστάκι και τσιμπούκι, ο οποίος προς απογοήτευσή μας οδηγούσε αυτό το ποταπό Hummer. Το ΜΑΝ το είχαν κάτι λελέδες Ελβετοί.
-
- Το αυτοκόλλητο σου το βάζουν στο παρμπρίζ μόλις φτάνεις για να σταμπάρουν πόσες μέρες μένεις στο νησί. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι φεύγοντας δεν το τσέκαρε κανένας ούτε πληρώσαμε τίποτα.
-
- Ασκήσεις αυτοσυγκέντωσης και περισυλλογής.
-
- Η πρώτη μας στάση σε ένα ύψωμα με καταπληκτική θέα. Ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έχουμε φτάσει Ισλανδία.
-
- Με το που φτάσαμε Ισλανδία και ξεκινήσαμε τα πρώτα μας χωμάτινα χιλιόμετρα, αντιληφθήκαμε ότι οι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τους χωματόδρομους, όταν μας προσπέρασε χαλαρά μία Α-Class με καμία 80αριά χιλιόμετρα.
-
- Η κόκκινη διαδρομή είναι τα 4.500 χιλιόμετρα που κάναμε στην Ισλανδία.
Κάθομαι τώρα από τον καναπέ του σπιτιού μου και χαζεύω αυτές τις εικόνες… Μου φαίνεται σαν ψέμα ότι ήμασταν εκεί. Λες και είχαμε χαθεί σε άλλη διάσταση. Ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον να επαναλάβουμε ένα ταξίδι σαν και αυτό!
Μαριέττα :
“Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, τότε θα πρέπει να σας περιγράφουμε όλον το χειμώνα τις εικόνες και τη μεγαλοπρέπεια των τοπίων που αντικρυσαμε τις τελευταίες 20 μέρες… Προσωπικά ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής μου: πολυχρωμα ηλιοβασιλέματα που κρατούσαν τρεις ώρες, σύννεφα που νιώθεις ότι τα αγγιζεις και περπατάς πάνω σε αυτά, έρημος που χάνεσαι στους κόκκους της και πλάι σου – όσο βλέπει το μάτι – ο παγετώνας.. Και το αποκορύφωμα η πιο όμορφη πρόταση κάτω από το Βόρειο Σέλας!
Η παρέα έδεσε απόλυτα, τα τουτούνια ανταπεξήλθαν σε όλα τα τερέν – το Wrangleraki βέβαια πήγαινε καλύτερα 🙂 – και οφείλω να ομολογήσω ότι τα wild camping που κάναμε άξιζαν στο έπακρο την όποια ταλαιπωρία στο κρύο και τον αέρα, παρά τα παράπονά μου!
Μακάρι να μπορέσουμε να σας μεταφέρουμε έστω και ένα μικρό μέρος απο όσα ζήσαμε. Σίγουρα όμως θα έχουμε όλον το χειμώνα μπροστά μας για να προσπαθήσουμε και για να προγραμματισουμε την επόμενη εξόρμηση στον κόσμο!!!”
Speechless… Breathless… Όλα μαζί! Απίθανο το ταξίδι σας παιδιά! Και συγχαρητήρια για την πρόταση, Mr. Pakis!
Νομίζω το καλύτερο αφιέρωμα στο site μας! Καταπληκτικό απο κάθε άποψη! Βραβείο φωτογραφίας, βραβείο Pullinger για τα comments, βραβείο ασφαλούς οδηγησης, βραβείο ιδέας, βραβείο παρέας!!! Θέλω να κάνω τόσα σχόλια που το μυαλό φρακάρει!! ¨οσο για την επιγραφή στα ελληνικά στην φωτογραφία iceland666 (666;;;;; σύμπτωση) είναι απο το εδάφιο 14 απο την αποκάλυψη “Εἴ τις προσκυνεῖ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ λαμβάνει τὸ χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἢ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ” μετά το αλλάζει!!
Άργησα να γράψω γιατί, πρώτη φορά, είχα “χάσει τα λόγια μου” από τη μαγεία που μας μετέφερε το post. Είναι ίσως το καλύτερο ταξιδιωτικό αφιέρωμα που έχω διαβάσει στα Ελληνικά…
Μπράβο σας για όλα, και για την ασφαλή επιστροφή.
Πάκη, Μαριέτα, τις είπαμε ιδιωτικά τις ευχές για βίον ανθόσπαρτον.
Τα αυτοκίνητα γύρισαν πίσω χωρίς ουσιαστικά προβλήματα, ενώ πολλοί στοιχημάτιζαν για το αντίθετο. Κατα τύχη, είναι κυρίως άτομα που ταξιδεύουν συνήθως μέσα από διηγήσεις άλλων και σπανιότερα αυτοπροσώπως.
Θα πρέπει να γράψουμε πάντως άρθρο “Wrangler TJ vs Defender Td5 in Iceland”…
Μία ερώτηση:
Κόσμο γνωρίσατε? Συνήθως οι ντόπιοι και άλλοι ταξιδιώτες αποτελούν μέρος της ταξιδιωτικής εμπειρίας.
Συγχαρητήρια. Ειλικρινά καμαρώνω που είστε κομμάτι της οικογένειας των Nomads.
Μετά από αυτό, τι? (κάτι έχω κατά νου, αλλά αυτά από κοντά)
Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια. Το post είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς, αφού έπρεπε να περιορίσουμε σε λογικό αριθμό τις φωτογραφίες που θα βάζαμε, έχοντας να διαλέξουμε ανάμεσα σε πάνω από 5000 πραγματικά καλές φωτογραφίες.
Mike Mour, διαβασμένο σε βρίσκω! Ως προς την αρίθμηση της συγκεκριμένης φωτογραφίας, είναι πραγματική σύμπτωση! Spooky;
Mike Misko, η αλήθεια είναι ότι γνωρίσαμε ελάχιστους, μεταξύ αυτών οι διασώστες με τους οποίους μιλήσαμε για λίγο. Μιλάμε για τρελές ερημιές, αλλά και το πρόγραμμά μας δεν βοηθούσε καθόλου για γνωριμίες. Σκέψου ότι τις περισσότερες μέρες συναντιόμασταν με τον “πολιτισμό” μόνο το βράδυ, όταν ψάχναμε κανένα κάμπινγκ για να την πέσουμε.
Σε κάτι πεδιάδες πάντως, γνωρίσαμε τον Θορ, ο οποίος δούλευε παλιά σε ταβέρνα στη Σκιάθο (!!!) και όταν έμαθε ότι ερχόμαστε από Ελλάδα κουφάθηκε τελείως. Άρχισε να μας φωνάζει “Papandreou!” (Ρε μας δουλεύουν μέχρι και οι Ισλανδοί…).
O Μπιμπέκος επίσης, εκτός από κανά δύο μηχανικούς που γνώρισε λόγω του Land Rover, είχε μία πολύ καλή γνωριμία και με ένα τρελό παληκάρι στα αποδυτήρια του Blue Lagoon, από το οποίο δυστυχώς δεν βγάλαμε ούτε μία φωτό. Αυτά όμως από κοντά!!!
Πίσω πια στο default country…το οποίο δεν μου φαίνεται μίζερο και στενάχωρο, απλά διαφορετικό, πραγματικά τριτοκοσμικό που όμως έχει την γοητεία του…βλέπετε κι εγώ και η Ναυσικά κάναμε το απόλυτο reset. Μετά από ένα τέτοιο ταξίδι βλέπεις τον κόσμο, τους ανθρώπους, τις καταστάσεις και κυρίως τον εαυτό σου με τελείως διαφορετική ματιά.
Θα ήθελα να συγχαρώ τον κύριο Πάκη για την πραγματικά αντικειμενική του οπτική, του αξίζει νομιζω το πουλιντζερ δημοσιογραφίας και το βραβείο (αντι-κίτρινου) δημοσιογραφικού ήθους.
Πέρα από την πλάκα, τα αυτοκίνητα συμπεριφέρθηκαν καλά και νομίζω ότι μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για την επόμενη φορά…το σίγουρο είναι ότι δεν παίζει κανένα ρόλο το τι έχει κανείς σαν όχημα για να ταξιδέψει, το μόνο που χρειάζεται είναι ψυχή και μια μεγάλη καρδιά για να αποθηκεύει τις άπειρες συγκινήσεις.
Νονέ ,όσο μας επίτρεψαν οι συνθήκες κάναμε γνωριμίες και το συμπέρασμα είναι ότι οι Ισλανδοί είναι ένας ωραίος , ανοιχτός και φιλόξενος βορειοευρωπαικός λαός. Προσωπικά μου άρεσαν πολύ. Ήταν εμφανές ότι οι κοινωνία τους είναι χρόνια μπροστά από τις άλλες ευρωπαικές, ενώ είναι αστείο να κάνει κανείς τη σύγκριση με την ελληνική. Να σκεφθείς ότι ο κυριος Θώρ ,ο οποίος δούλευε 4 χρόνια στην Σίφνο (κε Πάκη), ήξερε για την κατάσταση στην Ελλάδα ,δεν φώναζε ” Papandreou” σε εμάς απλά αναφέροντας το μου εξήγησε ότι γνώριζε επάκριβως το φταίξιμο των ελλήνων πολιτικών και τη διαφορά της ελληνικής από την ισλανδική περίπτωση. Μου έκανε τρελή εντύπωση η συγκεκριμένη άποψη ενός ισλανδού αγρότη, ο οποίος μας έδωσε το τηλέφωνό του λέγοντας πως για ότι χρειαστούμε να του τηλεφωνήσουμε…σπάνιο πράγμα για τις ημέρες μας δεν νομίζετε? Κάπιοι άλλοι ντόπιοι σταμάτησαν για να μας ρωτήσουν αν χρειαζόμασταν κάτι ,στα κομμάτια της ερήμου. Αυτό προσωπικά δεν το έχω συναντήσει αλλού.
Mike Mour σε ευχαριστούμε για την μετάφραση της συγκεκριμένης φωτό, όταν δε συνειδητοποιήσαμε (από το σχόλιο σου) την σύμπτωση με τον αριθμό, απλά κουφαθήκαμε.
Εχουμε να σας πούμε πολλά ωραία …που θα γελάσετε πολύ…αυτά όμως απο κοντά.
Φιλαράκια καλώς σας βρήκαμε και καλό μας χειμώνα.
THERE IS ONLY PAKIS GRAN TURISMO JEEP.
Αυτός ο τίτλος αφιερωμένος στο αγνό και συνάμα ακούσιο ως αναφορά τις παρενέργειες σχόλιο του Μαικ .
Δεν το συζητάμε το μέρος ειναι αλλού και αν φανταστείς οτι οι φωτογραφίες οσο καλές και να είναι παντα υπολείποντε της πραγματικότητας .
Τι να πω φωτό κειμενα σχόλια των ταξιδιωτών δεν χορταίνεις να τα διαβάζεις και να μαγεύεσε απο τις εικόνες .
Πάκη προσπαθώ να ακούσω την ησυχία που μου λες αλλά δεν νομίζω οτι μπορείς να πιάσεις το συναίσθημα σε αληθινό χρόνο .
Κωστή το κείμενο της εισαγωγής όλα τα λεφτά .
Ένα μεγάλο μπράβο και στα κορίτσια γιατί θέλει συστατικά για μια τέτοια εκδρομή που ως επι το πλείστον λείπουν απο το γυναικείο φύλο .
Πραγματικά, καθώς έβλεπα τις φωτογραφίες μου ερχόντουσαν διάφορα σχόλια για να σας γράψω… Στο τέλος όμως πραγματικά έμεινα άφωνος με ενα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη…!!!
Θα πω τώρα απλά, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για την πρόταση… και θα προσπαθήσω να οργανώσω το λόγο μου και να εμπλουτίσω το λεξιλόγιο μου, για να μπορέσω να σας εκφράσω τα υπόλοιπα απο κοντά!!!
Κωστή, η αντικειμενικότητα του Γιάννη όσον αφορά τις συγκρίσεις των δύο οχημάτων που ταξίδεψαν ήταν εκπληκτική. Νομίζω ότι αν γινόταν δικαστικός άρχων θα υπηρετούσε υποδειγματικά τη ζυγοφόρο Θεά.
Ανδρέα, το κείμενο σου πολύ καλό.
Επειδή διακρίνω να πλανάται μία υποψία ειρωνίας ως προς την αντικειμενικότητά μου, την οποία νομίζω πως πολλάκις έχω αποδείξει, οφείλω να παραδεχθώ δημόσια ότι ο μουτζούρης υπήρξε άξιο αυτοκίνητο υποστήριξης του wrangler, υπερέχοντας μάλιστα – αισθητά – στον τομέα της οικονομίας, καθώς ο συμπαθής λέβητας κατανάλωσε κατά μέσο όρο 12 λίτρα μαζούτ/100 χιλιόμετρα, τη στιγμή που ο υψηλών επιδόσεων και τελευταίας σύγχρονης αντιρρυπαντικής τεχνολογίας βενζινοκινητήρας του wrangler κατανάλωνε για την ίδια απόσταση κατά μέσο όρο 16,8 λίτρα βενζίνης.
Δεν ξέρω αν η Νομαδικη καθημερινότητα σας φαίνεται πεζή αλλα όταν μου φτάνουν τέτοια σχόλια που μας δείχνουν μια άλλη εκονικη; πραγματικότητα, δεν αντέχω να μην σας τα δείξω!
´Πρέπει να έφαγα πολλές ώρες μελετώντας τις φωτογραφίες σας.
Άνθρωποι σας και εσάς κάνουν και εμας να πειστούμε οτι τα όνειρα μπορούν και να γίνουν πραγματικότητα.
Πηγή έμνευσης αλλά ταυτόχρονα και μια αυστηρή φωνή να φωνάζει “βλέπεις σήκω και ξεκίνα”
Σας ευχαριστούμε πολύ
Ν.Σ.¨
Σχόλιο Απο το to4X4 στο άρθρο για την Ισλανδία.
Τον ευχαριστούμε πολυ
Τώρα τις είδα και έπαθα!!!
Καλώς ήλθατε, θέλω να βρεθούμε…
Πάκη Μαριέττα να ζήσετε ευτυχισμένοι!
Τι να πω έπαθα…!!!
Μακρά το καλύτερο post, ανεβάσατε τον πήχη!!!
Θα το ξαναπώ! Έπαθα…!!!
Τι να πει κανεις.
Απλα μπραβο!!!!!
Γιαννη ευχαριστω για την αφιερωση και σε παρακαλω να βγει το σημειο προτασης-borealis γιατι η Αλεξανδρα θα μου το κτυπαει καμμια δεκαετια και για τα δυο.
Νομιζω οτι επιβαλλεται ζωντανη παρουσιαση
ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ
ΥΓ Μιχαλη που τα βρισκεις αυτα αγορι μου?