Esfahan…
Si-o-Seh bridge – Esfahan…
Bazar-e-Honar – Esfahan…
Imam Square – Esfahan…
A secret place…
Imam Square – Esfahan…
Semirom waterfalls…
Persepolis…
Shiraz…
Poet Hafez tomb – Shiraz…
Fortune teller – Shiraz
Κεντρικό Ιράν – Central Iran
September 9th, 2007 by Παναγιώτης
11 Comments to “Κεντρικό Ιράν – Central Iran”:
Πάνο, μέσα από την επιλογή των φωτό που έκανες, πέτυχες να αποδώσεις την ατμόσφαιρα του ταξιδιού που ζήσαμε. Very-very well done!!!
…more…more…!!!
Πάνο καλημέρα. Η πρώτη φωτο τα λέει όλα. Tην κοπέλα με το μωρό που τη βρήκε ο Q?
More…more…που λέει ο moor…
Dinos: “Tην κοπέλα με το μωρό που τη βρήκε ο Q?”
Είναι μια Ιρανή που γνωρίσαμε στο Ισφαχάν…πολύ καλή κοπέλα…και πολύ καλή φωτογράφος (η πρώτη φωτογραφία είναι δικιά της…)
Μεγάλο μπράβο σε όλους τους φωτογράφους και από εμένα ….
Έχετε απεικονίσει τέλεια, τη χώρα, το ταξίδι, τις στιγμές μας, σαν να βλέπεις ένα όμορφο παραμύθι της Ανατολής ….
Και η ικανοποίηση έρχεται όταν σκέφτεσαι, ότι όλα αυτά ήταν και είναι πραγματικότητα που γνωρίσαμε από κοντά …
…όπως είπε και ο περαστικός στην Άννα, όταν φωτογράφιζε τον φορτηγατζή που κοιμόταν στην άσφαλτο (1η φωτό)…”this is Iran”
……η Μαφαλντα εβαλε το κεφαλακι της στο ανοιγμα της πορτας και την εσπρωξε απαλα.Κανεις.Απολυτη ησυχια.Τωρα ειναι η μεγαλη της ευκαιρια …..πατωντας στις μυτες των ποδιων της “μπηκε μεσα”…. ωραια ειναι εδω!Α! εχει και φωτο.Χαρμα.Χαλαλι το πενταωρο και η κουραση Παναγιωτη, αξιζε τον κοπο. Χαρακτηριστικες στιγμες Ιραν που κοιτωντας τις ειναι σαν να ταξιδευω ξανα εκει…Λοιπον φευγω τωρα πριν με παρει κανεις χαμπαρι!!Α bientot!
Βρε καλώς την Μαφάλντα…..
Να μας ξανάρθεις… εδώ “γίνονται πράγματα”…
Πέρασε καιρός απο το ταξίδι σρο Ιράν και τώρα πραγματικά πιστεύω ότι η εμπειρίες αυτές (των ταξιδιών ) δεν έχουν υποκτάστατο. Όταν το μυαλό βουτά στον κόσμο αυτών των εμπειριών περπατά σ’ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.Ότι γράφεται δεν γράφεται στον σκληρό δίσκο αλλά στην Βασική μνήμη του μυαλού μας, αφήνει αποτύπωμα στο γονιδίωμα μας. Μιά θάλασα απο ικανοποίηση και έναν ορίζοντα χωρίς τέλος. Είναι αδύνατο να μεταφέρεις την εμπειρία αυτή σε κάποιον που δεν ταξίδεψε. Όποιος έχει διαβάσει τον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο ειναι. Και όταν βρίσκεσαι σε αυτά τα μέρη δεν πρέπει να κρατάς άμυνες. Δεν πρέπει να κουβαλάς συνήθειες απο την χώρα σου, και πραγματικά θα κατανοήσεις πτυχές απο την ύπαρξη των ανθρώπων και την δική σου.
Και αλήθεια σας το λέω, Νομάδες δεν είμαστε εμείς αλλά η ψυχή μας και αυτή μας σπρώχνει γιατί διψά να γνωρίσει , να ελευθερωθεί. Η καθημερινότητά μας είναι που μας τραβάει κάτω και μας κρατά στην ρουτίνα και μας μεγενθύνει τις δυσκολίες και μας κάνει και τεμπελιάζουμε και δειλιάζουμε και αναβάλουμε. Εγώ δεν θα πω τι πρέπει να κάνει ο καθένας στην ζωή του απλά θα μας παροτρύνω να κάνουμε τη υπέρβασή μας!!
Μιχάλη, ο λόγος σου βάλσαμο! Θα ήθελα μόνο να προσθέσω κάτι σε αυτό που γράφεις για τη ψυχή μας:
“….αυτή μας σπρώχνει γιατί διψά να…” ———> να κοινωνήσει, πρώτα απ’όλα.
Το πολυτιμότερο που έχουμε σαν μέλη αυτής της ομάδας είναι η σχέση με τα υπόλοιπα μέλη. Ο καθένας το βιώνει με τον μοναδικό του τρόπο. Αν κάνουμε το λάθος να το βάλουμε δεύτερο, την ίδια στιγμή η μαγεία θα χαθεί. Δε θα μπορούμε να τη βρούμε στο μαγικότερο μέρος της γης, είτε τη ψάχνουμε στους μεθυστικούς δρόμους της Ανατολής είτε στα δυσκολότερα φαράγγια του βουνού.
Για καθέναν μας, ο “δρόμος” είναι οι υπόλοιποι. Και αυτός ο δρόμος χρειάζεται πράγματι συνεχείς υπερβάσεις, σε κάθε μέτρο του. Άραγε, το θέλουμε αρκετά ώστε να καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι την επόμενη στροφή?