Ο Χρήστος που συνταξίδεψε μαζί μας με την οικογένεια του, την Κατερίνα και τον Νικόλα, έγραψε:

“(…) δεν πρόκειται για debriefing – άλλωστε εγώ θέλω το χρόνο μου σ’ αυτά, με ξέρεις- … αλλά…

Πέρα από την απίστευτη ομορφιά του τοπίου, πέρα από το χιόνι που φώτιζε τόσο μοναδικά τα φθινοπωρινά χρώματα… για ‘μένα η πιο δυνατή ανάμνηση απ’ αυτό το ταξίδι είναι οι άνθρωποι.

Πρώτα απ’ όλους, οι Nomads.

Αυτό που έχετε στον “σκληρό πυρήνα” των Νομάδων (αν μου επιτρέπεις την τηλεοπτικού επιπέδου ορολογία), είναι κάτι μοναδικό – σαφώς και διαφαίνεται μέσα από την δημόσια εικόνα σας, είναι όμως αλλιώς να το βλέπει κανείς από κοντά, “από μέσα”.

Σας θαύμασα λοιπόν, σας καμάρωσα, σας ζήλεψα (πάντα με την καλή έννοια), σας παραδέχτηκα.

Και μετά ήταν οι άνθρωποι που συναντήσαμε εκεί πάνω…

Ο εγκάρδιος Πολυδεύκης, ο γιατρός και ο διασώστης, ο ταβερνιάρης στην Αβδέλλα, ο τσοπάνος στην παγωμένη μέση-του-πουθενά, που αν και δεν τον είδα παρά μόνο στις φωτογραφίες, όλες αυτές τις μέρες τον σκέφτομαι να υπομένει το κρύο και το σκοτάδι, ταΐζοντας τη φωτιά μέσα στο βαρέλι…

Κάθε εικόνα κι ένα μικρό μαθηματάκι, μια μικρή υπενθύμιση, ένα μικρό ‘note to self’…”

Η Μάγδα που συνταξίδεψε μαζί μας με τον Κωσταντίνο και τον Αναστάση, έγραψε:

“Ζιάκας Γρεβενών.

Ύστερα από ένα μοναδικό τετραήμερο οπού γνώρισα πέρα από νέες εμπειρίες και μερικούς από τους πιο ποιοτικούς και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους, μου δόθηκε η τιμή να γράψω παρέα με τον σύντροφό μου Κωνσταντίνο μερικές κουβέντες για αυτήν την μοναδική εμπειρία που μας προσέφεραν οι Nomad φίλοι μας με τον Αναστάση.

Η εκδρομή ξεκίνησε από Αθήνα προς Ζιάκα Γρεβενών με πολύ ενθουσιασμό, ειδικά για μια newbie του off-road σαν εμένα, αλλά και πάρα πολύ βροχή καθώς ο ουρανός αποφάσισε να ρίξει για χάρη μας σε 6 ώρες όση βροχή ρίχνει σε 3 μήνες. Ο σούπερ-πιλότος και κουμπάρος Αναστάσης είχε φροντίσει να προμηθεύσει το αυτοκίνητο με κάθε λογής λιχουδιά ώστε να τσιμπολογάμε ασταμάτητα και να μη σκεφτόμαστε τη βροχή και την πολύωρη διαδρομή. Όταν επιτέλους φτάσαμε στις 23.30 -κατάκοποι εγώ και ο Κωνσταντίνος- βρήκαμε να μας περιμένουν στο lobby η υπόλοιπη παρέα που γνωρίζαμε πρώτη φορά και που προς μεγάλη μας ανακούφιση ήταν όλοι πολύ συμπαθείς και φιλικοί, με την παράσταση να κλέβουν οι δυο μικρές γλύκες, η Τάτη και η Ιλιάνα που ήταν όλο νάζι και σκέρτσο.

Το Σάββατο και πρώτη μέρα off-road, ξεκίνησε με γερό πρωινό και τις φρέσκες πιτούλες της γιαγιάς και τις αυγόφετες να πηγαινοέρχονται συνεχώς και το μέλι από πορτοκαλεώνες, ευγενική χορηγία του Mike Mouratidis, να κλέβει την παράσταση. Η εκδρομή ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, η φύση και τα τοπία μαγευτικά, οι Nomads είχαν βάλει όλη τους την τέχνη για να βγάλουν εξαιρετικές διαδρομές προς εξερεύνηση και περιπέτεια και το γεγονός ότι Οκτώβριο μήνα συναντούσαμε μισό μέτρο χιόνι έκανε τα πάντα πιο διασκεδαστικά. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής βέβαια, στα μισά της ημέρας ο Κωνσταντίνος κι εγώ είχαμε ψιλοκουραστεί και ονειρευόμασταν την βραστή γίδα που μας περίμενε στον γυρισμό μας στο ξενοδοχείο. Τελικά η εκδρομή ολοκληρώθηκε κατά τις 20.00 με πολύ φαγοπότι και κουβέντα και με την γλυκειά κούραση της ημέρας να μας οδηγεί στα κρεβάτια μας από νωρίς.

Η Κυριακή, δεύτερη μέρα off-road μας βρήκε πιο ξεψαρωμένους και έτοιμους για περιπέτεια, λες και ήμασταν χρόνια μυημένοι στο χώρο του off-road. Ξεκινήσαμε περνώντας από το Περιβόλι, περιηγηθήκαμε μέσα από βουνά και λαγκάδια και περπατήσαμε μέσα στο Αρκουδόραμα στον Εθνικό Δρυμό της Βάλια Κάλντα που θύμιζε το μαγικό δάσος των παιδικών παραμυθιών για να καταλήξουμε στα Γρεβενά στο εστιατόριο Αυλαίς για την μεγάλη μανιταροχαρά αφού το μενού είχε κάθε είδους μανιταριού μαγειρεμένο με τον πιο ευφάνταστο τρόπο, με μεγάλο προσωπικό highlight την μανιταρόσουπα. Εκεί γνωρίσαμε και τον Δεύκη, φίλο των παιδιών και insider της περιοχής που μας έδωσε φοβερά tips για την επόμενη ημέρα- από ότι καταλάβαμε αργότερα ένας «Δεύκης» υπάρχει σε κάθε μέρος εντός και εκτός συνόρων για τους Nomads.

Την Δευτέρα, τελευταία μέρα για off-road εξερευνήσεις και με την Βίκυ, γνωστή στους κύκλους ως “η κουμπάρα”, ξεκινήσαμε με την διαδρομή του Δεύκη ως Ευαγγέλιο για να ανακαλύψουμε ότι άλλο προλαβαίναμε από τα όσα είχε να μας προσφέρει η όμορφη Πίνδος. Αφού ψάξαμε και βρήκαμε το εκκλησάκι του Σωτήρος ψηλά σε μια κορυφή, βρεθήκαμε για lunch στη Αβδέλλα από όπου συνεχίσαμε τις περιηγήσεις μας με νέα προσθήκη στην παρέα έναν γιατρό που γνωρίσαμε εκεί και μας ακολούθησε σε mini off-road trip.

Η μέρα έληξε με μοσχαροκεφαλή grande. Λίγο πριν όμως είχε προηγηθεί η απόλυτη off-road εμπειρία! Αναφέρομαι στην νυχτερινή μας “βόλτα”, όπου βρήκαμε ένα σημείο που θυμόντουσαν οι Μιχάληδες από παλαιότερο αγώνα και κάναμε φοβερές αναβάσεις και κόλπα τρομερά, με εμένα να καμαρώνω τον υπεροδηγό κουμπάρο μου καθώς και τον Κωνσταντίνο μου, που έλυνε και έδενε και ήταν φοβερά συγκεντρωμένος και μέσα στο κλίμα. Αφού νικήσαμε όλα τα εμπόδια που ήθελε να μας βάλει η νύχτα, η φύση αλλά και το λασπωμένο χώμα γιορτάσαμε την επιτυχία με τσιπουράκι και πολλές φωτογραφικές λήψεις.

Δυστυχώς η Τρίτη, ανήμερα 28ης Οκτωβρίου, ήταν και το τέλος της εκδρομής μας που είχε τελειώσει πολύ-πολύ γρήγορα. Μετά το πρωινό, την ανταλλαγή φωτογραφιών και τηλεφώνων, ξεκινήσαμε για Γρεβενά για να πάρουμε το επισκευασμένο Patrol (που ξέχασα να σας πω ότι είχε μείνει και είχε αναστηθεί μόνο του) εκεί στα Γρεβενά ξανατσιμπήσαμε κάτι και αποχαιρετιστήκαμε αντίο για να ξεκινήσουμε την κάθοδο μας εμείς για Αθήνα και η υπόλοιπη μισή παρέα για την πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη.

Ανυπομονούμε με τον Κωνσταντίνο να έρθουμε σε επόμενη εκδρομή μας και που ξέρετε, ίσως να έχουμε και το δικό μας off-road όχημα!

Σας ευχαριστούμε για όλα!”

Ο Αναστάσης – ο γνωστός bigger than life Αναστάσης- έγραψε:

Μια εκδρομή στη Βάλια Κάλντα είναι πάντα αξέχαστη. Πόσω μάλλον όταν η παρέα είναι τέλεια, είναι 28η Οκτωβρίου και ο καιρός είναι καλύτερος από ότι θα ήταν αν τον είχαμε κάνει παραγγελία.

Δυο εποχές μπερδεμένες μαζί (Φθινόπωρο και Χειμώνας) έκαναν την εκδρομή μας λες και πηγαίνουμε για πρώτη φορά στην περιοχή αυτή αν και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ξαναπάει, και όχι μια φορά. Αν και όλα παίζουν το ρόλο τους (ο καιρός, το μέρος, οι διαδρομές, κλπ), για εμένα προσωπικά το σημαντικότερο είναι η παρέα.

Επίσης είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχάσουμε ότι αυτή η εκδρομή μας “ίφιρι” και μια “Τζιτζίκα”, ένα “Τριεθνές” (που?? στην Αβδέλλα!!!!!!!!), αλλά και ένα δρόμο ο οποίος αν και πάει δεξιά δεν πρέπει να μπερδευόμαστε… αριστερά πάει!

Μιχάλη, Μιχάλη, Άννα, Βίκυ, Αργυρώ, Γιώργο, Χρήστο, Κατερίνα, Τάτη, Ηλιάνα, Νικόλα, Μάγδα και Κωσταντίνε, αν και δεν έχουμε κάνει πολλές εκδρομές μαζί (μερικοί γνωριζόμασταν πρώτη φορά) κάναμε αυτήν την εκδρομή σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Και αυτό είναι που την κάνει τελικά αξέχαστη.

Ιάκωβε και Καρολίνα, μας λείψατε!!!!

Πάντα ωραίες εκδρομές να κάνουμε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Εμείς από την πλευρά μας, τι να πούμε? Ήταν απλά υπέροχα. Μια εβδομάδα μετά και ακόμα το μυαλό είναι εκεί, στην κατηφόρα με την ομίχλη και το χιόνι και εκείνον τον τύπο-χωρίς-πρόσωπο που τάϊζε την φωτιά με ξύλα…

Παιδιά, εμείς σας ευχαριστούμε! Τίποτα ωραιότερο από το να μοιράζεσαι τέτοιες στιγμές με ανθρώπους που μπορούν να τις εκτιμήσουν. Ήσασταν πραγματικά άψογοι και ΦΟΒΕΡΟ παρεάκι!!

Καρολίνα, Ιάκωβε, Γιώργο, Κέλυ, Ντίνο, Ελένη, Θοδωρή, Μυρτώ… μας λείψατε βρε 😎

Σε καλό να μας βγει,

Οι Νομάδες

P.S. Οι φωτό “λένε” σε μεγάλη οθόνη. Κάντε κλίκ πάνω σε οποιαδήποτε για να ανοίξει σε full screen και μετά με τα βελάκια περνατε στις επόμενες.