“People will stare anyway. Make it worth a while”

Το Defender είναι η επιτομή αυτού που λέμε culture on wheels. Παράλληλα, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα καθαρόαιμα “οχήματα εργασίας” που έχουν φτιαχτεί ποτέ. Νιώθοντας εξίσου άνετα παρκαρισμένο στην Kensington Palace Gardens ή στο τελευταίο λασποχώρι της Κένυας. Μεταφέροντας στα ίδια στενά του καθίσματα, γαλαζοαίματα πιτσιρίκια στο σχολείο τους, πυροσβέστες στην δουλειά τους, στρατιώτες στην αποστολή τους και αμέτρητους -αμέτρητους όμως- ταξιδιώτες στην περιπέτεια της ζωής τους.

Το Defender είναι snob χωρίς να είναι φλώρικο. Και είναι όμορφο χωρίς να είναι poser. Αρκεί ο ιδιοκτήτης του να σεβαστεί την αισθητική του και να μην το κανιβαλίσει, which unfortunately, is very often the case 😎

Το πράσινο 90άρι που βγήκε σήμερα από την γραμμή παραγωγής στο Solihull, ήταν το τελευταίο Defender μετά από 33 χρόνια παραγωγής. Το αλουμινένιο όχημα δεν θα αποτελεί πλέον επιλογή για υπηρεσίες, ΜΚΟ, στρατούς, τα UN κ.λ.π. Αυτά όμως είναι πεδία στα οποία τα τελευταία χρόνια, το Defender είχε ούτως ή άλλως ξεπεραστεί. Ακόμα και οι Βρετανικές Ειδικές Δυνάμεις έχουν σταματήσει να το χρησιμοποιούν. Σίγουρα θα συνεχίζει να αποτελεί ζωντανό κομμάτι των ταξιδιών για πολλές δεκαετίες ακόμα, στα χέρια ιδιωτών, και αυτό οφείλεται τόσο στις αρετές του όσο και στην προσωπικότητα του.

Είμαι περίεργος να δω τον αντικαταστάτη του.
Ακόμα κι’αν είναι το τέλειο όχημα εργασίας -που πολύ αμφιβάλλω- πως γίνεται να αντικαταστήσεις ένα μύθο?

Mike Miskis