Ίσως φταίει που σ’ όλο το ταξίδι άκουγα αυτό το καταπληκτικό remix του Robert Mc Drew. Ίσως φταίει που το ακούω και τώρα. Πάντως αυτή τη φορά δεν θέλω να γράψω άρθρο. Μου αρκούν η μουσική και οι εικόνες.

Βάλτε λοιπόν ακουστικά, τον ήχο στο τέρμα (ιδίως στο θέμα με τα keyboards), κάντε κλίκ στην πρώτη φωτό και δείτε μια μίξη από τους φάκους της Άννας, του Γιώργου και του Αναστάση.

Μίξη επίσης από τα μοτίβα του ταξιδιού. Τα παιδιά, τα αυτοκίνητα, την φύση, εμάς. Χωρίς σειρά.

Βρεθήκαμε μετά από μήνες εκεί έξω κι ένιωσα σαν να μην είχα λείψει ούτε μέρα. Ταυτόχρονα νιώθω πως δεν έφυγα στιγμή από την Αθήνα. Λατρεύω τη ζωή στην πόλη κι όμως ένα κομμάτι μου ανήκει εκεί έξω, στην ερημιά.

Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε να ταξινομήσουμε τα πάντα. Να τα βάλουμε σε σειρά ή σε κουτάκια ή να τους βάλουμε ετικέτες. Ή μπορεί μερικές φορές, απλά να μην γίνεται.

 

 

 

 

Αναστασία, Άννα, Αμέλια, Γιώργο, καλωσήλθατε στην παρέα.

Μαρία, Δέσποινα, Αναστάση, πλέον δεν γίνεται δουλειά χωρίς εσάς, το έχετε καταλάβει νομίζω.

Όσο για τους υπόλοιπους, τους νομάδες εκείνων των παλιών ονείρων, όσο πάτε κι ομορφαίνετε βρε άτιμα πλάσματα.

Πολλά φιλιά!!

Mike