Παράξενες συναντήσεις είχαμε την Κυριακή στην πάρνηθα…
Στην πρώτη προπόνηση-δοκιμή, οι εντυπώσεις ήταν τουλάχιστον θετικές!! Πραγματικά γαζώνει σαν uzi το pajero του Ανδρέα. Το μοτέρ, τα κοντά “αργά”, όλη η δουλειά στο όχημα και κυρίως η γεωμετρία του, με τον Mitsubishi 9-inch πίσω και τον Dana 44 εμπρός, σε multi link αναρτήσεις και coilovers της sway-a-way, το έχουν μετατρέψει σε καθαρόαιμο αγωνιστικό όπλο. Συγχαρητήρια στο team της xtreme4X4 για την καλή δουλειά!!
Η παρουσία του Ανδρέα στο τιμόνι και του Νίκου στο bucket του συνοδηγού με γεμίζουν χαρά. Επιτέλους, οι προοπτικές για ένα μόνιμο ζευγάρι στα trophies της Ελλάδας και του εξωτερικού δείχνουν να παίρνουν σχήμα. Η δουλειά που μας περιμένει, πολλή, και σίγουρα οι πρώτοι μήνες θα είναι περίοδος δεσίματος της ομάδας και προσαρμογής. Η πρώτη πρόβα σε πραγματικές συνθήκες, το trophy του Έβρου σε ένα μήνα και κάτι.
Το fj40 που συναντήσαμε στην Πάρνηθα ανήκει σε μιαν άλλη, μυθική εποχή. Τότε τα οχήματα αυτά ήταν εργαλεία δουλειάς και ταξιδιού, όπως ακόμα και φέτος τα είδαμε να είναι στο Ιράν, να δουλεύουν με 50+ χρόνια στην πλάτη τους. Το 40άρι του Δημήτρη που γνωρίσαμε προχθές είναι ένα από τα ομορφότερα οχήματα που έχω δει ποτέ μου, αναπαλαιωμένο με ακρίβεια και τέχνη. Τι να κάνουμε, αυτά τα οχήματα έχουν μια ομορφιά σχεδόν παραμυθένια, σαν αν βλέπεις ένα παλιό ξίφος katana. Δεν μπορείς βλέποντας τα να μην σκεφτείς ζουγκλες και ερήμους, και μια περασμένη εποχή που το off road μπορεί να μην ήταν ακραίο, αλλά ήταν όμορφο και ταξιδιάρικο. Αντίστοιχα και τα εργαλεία εκείνης της εποχής δεν είναι custom, δεν είναι “ψαρωτικά” και βέβαια δεν έχουν τις δυνατότητες ενός… uzi, αλλά είναι τόσο όμορφα και χαλαρωτικά…
Να το χαίρεσαι, Δημήτρη!!
Mike Miskis
Τί έγινε; βαφτίσαμε κιόλας την πόρτα!
Χαμήλωσε το, το τιμημένο…!
Μike, φύγε απο κει κάτω παιδί μου, ντροπή!
Δημήτρη καταπληκτικό το 40αρι, εύγε!! Αχχχ ωραία χρόνια!!
Το Pajero είναι πανέμορφο και δουλεύει πάρα πολύ καλά. Ανυπομονώ να το δω στον Έβρο.
Αντρέα, τώρα πια δεν θα σου λέει κανένας “που θα το βάλεις”.
Ανδρέα,
ήδη τα πρώτα ρίγη χαράς και ενθουσιαμού με διαπέρασαν στην ανάγνωση αυτού του υπέροχου νέου.
Οι φωτογραφίες ασύληπτες… το όχημα βγαλμένο απο ταινεία επιστημονικής φαντασίας του 2020 … οι αναρτησεις απλά δεν παίζονται.. δεν υπάρχουν άλλες ομοιές των… η δεξιά πόρτα εγκανιασένη και παρόλα αυτά αλόβητη και αγρατζούνιστη σαν ενα μαγικό χαλί που εχει πέσει απο πάνω του το προστατευει…
Ανυπομωνώ τόσο πολύ να το δώ στο υγρό, κρύο και γεμάτο εικόνες και μυρωδιές φυσικό τοπίο που τόσο πολύ του αρμόζει και του ταιρίαζει…!!!
Καλή αντάμωση… στο βουνό!!!
Τώρα επιτέλους μπαίνουμε σε περίοδο πιο σοβαρής προσέγγισης των Trophy.
Αυτό σημαίνει ότι “πυροτεχνήματα” σαν αυτά της προηγούμενης περιόδου δεν είναι στο ζητούμενο. Το ζητούμενο πλέον είναι να δέσει η ομάδα ένα σύνολο “α+β+γ…. στοιχείων”, να βρούμε τις τακτικές που μας ταιριάζουν, να μάθουμε να χορεύουμε μαζί. Τίποτα περισσότερο δηλαδή απ’ότι κάνουν όλες οι ομάδες, σε όλα τα αθλήματα, παντού στον κόσμο.
Τελικά χρειάστηκαν τρία χρόνια για να φτάσουμε εδώ (λογικό δεν είναι?). Είναι πάντως γεγονός, και το γράφω για να μην δημιουργηθούν λάθος προσδοκίες σε κανέναν, ότι τα εντυπωσιακά αποτελέσματα στους πρώτους αγώνες δεν αποτελούν στόχο μας. Στόχος μας είναι το “δέσιμο” και η δοκιμή τακτικών, και φυσικά το να ζήσουμε όσο το δυνατό καλύτερα αυτές τις στιγμές που, προσωπικά, δεν θα τις άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.
Ιάκωβε, βλέπω ξαναβρήκες την εκφραστικότητα σου!!!
“να ζήσουμε όσο το δυνατό καλύτερα αυτές τις στιγμές που, προσωπικά, δεν θα τις άλλαζα για τίποτα στον κόσμο”…..κοψε κάτι!
τι να σου κόψω?
Αν και η Κυριακή ήταν γεμάτη σαν μέρα δεν βλέπω την ώρα να βρεθούμε
στην Ευβοια , με την ελπίδα να μην χρειαστεί να ξαναλύσουν Μαικ και Νίκος
465 βιδες , 78 σωληνάκια , 52 φλατζες , κιβώτιο , εξάτμιση και πίσω φανάρια !!!
Ευτυχώς που είχατε εμένα τον Ντίνο και τον Ανδρέα .
Το δίδυμο Ανδρέας-Νίκος όλα τα λέφτά.
Βασικά, ο Νίκος έκανε τη δουλειά…
Η ομάδα είναι ομάδα. Τελεία. Δεν έχει Νίκος, δεν έχει Ανδρέας, δεν έχει τίποτα άλλο εκτός από Ομάδα. Ένας για όλους και όλοι για έναν.