Άντε πάλι αυτή η χαζομάρα της Δευτέρας… όσο καλύτερο είναι το διήμερο, τόσο δυσκολότερη η προσγείωση στην καθημερινότητα. Και σήμερα έχω θέμα με την προσγείωση, είμαι ακόμα μέσα στο XJ με τον Θοδωρή και τη Ζωή και βλέπουμε τον Πάνο να ανοίγει δρόμο στο παγωμένο χιόνι…
Η Ζωή, ο Θοδωρής κι’ εγώ ανεβήκαμε στη δραστηριότητα χωρίς τα ταίρια μας, οι υπόλοιποι όμως ήταν κομπλέ: Πάνος – Βίκυ με το φιλαράκι σε μεγάλα κέφια, να δίνει ρεσιτάλ οδήγησης και να κάνει με το Cruiserάκι τα δύσκολα εύκολα. Ο Q με την Κέλλυ να το απολαμβάνουν ήρεμα, και το G σε τέτοιου είδους διαδρομές να δείχνει στο στοιχείο του. Ο Κωστής και η Ναυσικά, με το πολύ όμορφο 110 Td5 να πατάει καλά στα Simex Jungle Trekker και να κρύβει το βάρος του. Πολύ καλοφτιαγμένο, αν μπορούσε να χαμηλώσει λίγο και να χάσει 200 – 300 κιλά θα ήταν άπαιχτο για τόσο μεγάλο όχημα. Κωστή, Ναυσικά, χαρήκαμε που σας γνωρίσαμε. Κρατήστε αυτή τη θετική ενέργεια που έχετε, είναι ότι πιο σπάνιο!! Πιστεύω πως έχουμε πολλά να πούμε. Το τοπίο απίστευτο, οι διαδρομές πολύ ενδιαφέρουσες οδηγικά και στις μικρές δυσκολίες που βρήκαμε η ομάδα λειτουργούσε “στον αυτόματο”, με ασφάλεια και χωρίς ένταση.
…και στο ξεκάρφωτο, να σκάει μύτη ο Ιάκωβος το βράδυ του Σαββάτου, μόνο και μόνο για να περάσει το βράδυ με την παρέα και να φύγει για πίσω την Κυριακή το πρωί. 100% Χατζηϊορδάνογλου!!
Το ανεξήγητο συμβάν με το XJ: Την Κυριακή το πρωί ξεκινάμε για να εξερευνήσουμε μια περιοχή με λόφους και λάσπη-πηλό, που έδειχνε ότι κρύβει απίθανες διαδρομές. Το XJ κάνει έναν ελαφρύ θόρυβο, σαν να έχει πάρει κάποιο πετραδάκι στο δισκόφρενο. Επειδή το προηγούμενο βράδυ δεν έκανε κανέναν θόρυβο και τη νύχτα είχε παγώσει, θεώρησα καλό να το αφήσουμε πρώτα να ζεσταθεί καλά και να το δούμε σε 5-10 λεπτά. Ξαφνικά το XJ κάνει έναν απότομο κραδασμό, σα να έπεσε σε βαθιά λακκούβα. Μόνο που δεν υπήρχε λακκούβα, και ήμασταν ακόμα σε άσφαλτο…: Κομμένο εμπρός ημιαξόνιο (outer axle), σπασμένο μουαγιέ, σπασμένο αμορτισέρ, τσακισμένα τα μπράτσα της Rubicon, και ο τροχός με το άκρο να κρέμεται από το σωληνάκι των φρένων… Τι να πω, αν έχει κανείς άποψη για το τι μπορεί να έγινε, ας την πει. Και μόνο η σκέψη ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει με ταχύτητα στην εθνική σε παγώνει. Μήπως στην τελευταία ανάβαση το προηγούμενο βράδυ κόπηκε το ημιαξόνιο και το βράδυ με την παγωνιά χώρισε τελείως, με αποτέλεσμα να φύγει ο τροχός? Το XJ βέβαια έχει κάνει πολύ δυσκολότερα πράγματα σε άλλες δραστηριότητες…
Αναμφίβολα, κορυφαία στιγμή της δραστηριότητας, το ηλιοβασίλεμα πάνω από τα σύννεφα. Μαγεία που δεν περιγράφεται με λόγια… Αυτή την εικόνα θέλω να κρατήσω στο μυαλό μου, κι’ας με δυσκολεύει να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα της Δευτέρας…
-
- Τεχνιτή λίμνη Λογγά (παγάκι…)
-
- Άντε να πιάσουμε δουλειά…
-
- Δυό και δυό…
-
- Η Ναυσικά…
-
- Ο Κώστας…
-
- Η Κέλυ
-
- Η φιλενάδα
-
- Ο Θοδωρής
-
- Να πιούμε ένα καφεδάκι;
-
- Ο Όλυμπος
-
- Το χιόνι….ε…ναι
-
- Η καινούργια διαδρομή…
-
- Το μυστήριο…
-
- Ο Ζακ…
Επιπλέον φωτογραφίες εδώ:
Κώστα και Ναυσικά, χαρήκαμε πολύ που σας γνωρίσαμε. Ελπίζω να περάσατε όμορφα. Το ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ τα σύννεφα ήταν όντως η κορυφαία στιγμή. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο όμορφο. Διαδρομές υπάρχουν ακόμα πάρα πολλές και μας περιμένουν. Εύχομαι να μην αργήσει η επόμενη επίσκεψή μας στα Αντιχάσια. Καλή εβδομάδα σε όλους!
Πανούλη μ’εστειλες με τις φωτογραφίες απο τα σύννεφα. Ήταν τόσο ωραία ή η D3 τα κάνει όμορφα;
H κοπέλα με την μπάλα του μπάσκετ στο κεφάλι είναι η Ναυσικά;
Πάνος,
ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη ώρα με το κατάλληλο εργαλείο.
Φιλαράκι έγραψες. Αν όντως έχεις κάνει convert με το c1 τότε αυτό κάνει μεγάλη διαφορά.
Το cherokee το έχουνε ματιάξει τελευταία. Ντίνο δεν κάνεις κανά ευχέλαιο??
Τα ημιαξόνια δεν ήταν super30? Τι έγινε?
Musashi, δεν είδα καμία κοπέλα με μπάλα του μπάσκετ. Η Ναυσικά φορούσε στο κεφάλι ένα μεγάλο χνούδι.
Τα σύννεφα ήταν πιο ωραία απ’ τις φωτογραφίες.
Mr. Musashi, εννοείς τη μπάλα του μπάσκετ που φαίνεται στη φώτο νο. 116, αλλά νομίζω είναι το πορτοκαλί σκουφάκι του Κώστα.
Ήταν ένα πολύ γεμάτο και όμορφο διήμερο. Το Σάββατο, η ημέρα τα είχε όλα με αποκορύφωμα το ηλιοβασίλεμα πίσω από τα χαμηλά σύνεφα…
Την Κυριακή κάναμε την πιο σύντομη ίσως δραστριότητα. Εμένα μου ξυπνήσανε μνήμες Τουρκίας με το ΚΙΑ. Ευτυχώς όλοι ήταν ψύχραιμοι και απλά η δραστηριότητα άλλαξε μορφή.
Μου άρεσαν τα λάστχα από το Land rover. Πιστεύω ότι θα ταίριαζαν στο G και θα του βελτιώνανε λίγο τις αδυναμίες του μεγάλου βάρους αλλά και του γλυστρίματος στις πλάγιες κλίσεις.
Κώστα, Ναυσικά σας ευχαριστούμε για την ανταλλαγή εμπειριών και τη θετική ενέργεια που κουβαλάτε μαζί σας.
Πολύ ωραίες οι φωτό του Πάνου με το καινούριο εργαλείο!!!
‘Ηταν ενα ωραίο Σαββατόβραδο με την παρέα τη γνωστή εκεί έξω και μου είχε λείψει πολύ.
Οι ιστορίες απο την περιπλάνηση της μέρας ακούγονταν πολύ συναρπαστικές και οι περιγραφές του τοπίου με αποκορύφωμα το ηλιοβασίλεμα πάνω απο τα σύννεφα, μοναδικές… άλλωστε το μαρτυρούν και οι φωτογραφίες σας!
Η ατυχία (που περίειχε πολύ όμως, τύχη όπως λες και εσυ Μιχάλη) ήρθε να συμαδέψει την κυριακάτικη επιστροφή
Ναυσικά – Κώστα χάρηκα για τη, σύντομη δυστυχώς, γνωριμία και σας εύχομαι πάντα καλές και ενδιαφέρουσες περιπλανήσεις…
Ο Κωστής και η Ναυσικά μας έστειλαν τα παρακάτω μηνύματα, μετά τη γνωριμία μας στα Αντιχάσια. Σαν γραπτή επικοινωνία απευθύνονται σε όλους μας, οπότε με τη σύμφωνη γνώμη τους τα παραθέτω εδώ. Απολαύστε τα με την ησυχία σας….
Από τη Ναυσικά:
——————————————————————————————————————————–
Nomads – Η φωτεινή πλευρά της ζωής
Ε… Μιχάλη, Γιούχου
ΣΦΥΡΙΞΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ… ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Είναι σπάνιο και αξιοπρόσεκτο όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι με τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες, ζωές και προσωπικότητες μπαίνουν στο κλίμα μιας ομάδας και υπηρετούν ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ έναν κοινό στόχο, όποιος και αν είναι αυτός.
Είναι επίσης σπάνιο όταν μια ήδη δομημένη παρέα αγκαλιάζει δύο νέους -γι’ αυτήν- ανθρώπους με ζεστασιά και τους κάνει να μην αισθανθούν ούτε για μια στιγμή την αμηχανία του ξένου.
Μιχάλη, Ζωή, Θοδωρή, Γιώργο, Κέλλυ, Πάνο, Βίκυ, Ιάκωβε και φυσικά όσοι δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε, να είστε πάντα καλά, πάντα δεμένοι και έτοιμοι για νέες -εκτός δρόμου και εκτός ορίων- περιπέτειες όπως τώρα. Είμαι βέβαιη ότι έχετε αποδείξει ότι είστε μια από τις φωτεινές εξαιρέσεις στον «πικρό» κανόνα που θέλει τις μεγάλες παρέες να διαλύονται αργά ή γρήγορα. Κι αυτό γιατί σας δένουν για πάντα στιγμές όπως αυτή που είχαμε την τύχη να μοιραστούμε μαζί σας και η οποία έδωσε το όνομά της στο νέο μου cocktail: “τσιπουράκι on the clouds”.
Παιδιά, σας ευχαριστούμε όλους για το υπέροχο Σαββατοκύριακο, τη ζεστή φιλοξενία και την εξαιρετική σας παρέα. Ένας–ένας είστε όλοι ξεχωριστοί άνθρωποι, αλλά μαζί είστε πραγματικά απολαυστικοί.
Μιχάλη ευχαριστούμε για όλα
Ναυσικά
ΥΓ1: Θοδωρή, ελπίζω να πάνε όλα καλά με το Cherokee.
ΥΓ2: Φιλιά σε όλους από τον πράσινο μουτζούρη
——————————————————————————————————————————–
Από τον Κωστή:
——————————————————————————————————————————–
Αντιχάσια – Στα μυστικά τους μονοπάτια
Έχουν περάσει μερικές μέρες και το μυαλό μου είναι ακόμα γεμάτο από την εικόνα των μυστικών λόφων με τα δαιδαλώδη μονοπάτια ανάμεσα στις αμέτρητες και κοιμισμένες για το χειμώνα οξιές και βελανιδιές. Μια εικόνα που συμπληρώνεται από τέσσερα οχήματα που κινούνται οριακά ανάμεσα στα δέντρα και χάνονται μέσα στο δάσος.
Το έδαφος βαρύ και παλιό, το παγωμένο χιόνι να βάζει συνεχή εμπόδια στην κίνηση των οχημάτων με σύμμαχό του τα κλαδιά, τους πεσμένους κορμούς, τις τρύπες, τις κλίσεις, τις μεγάλες χιονισμένες ανηφορικές. Τα οχήματα δε σταματούν την πορεία τους από τη μια πλαγιά στην επόμενη μικρή κοιλάδα κι από αυτή στην επόμενη πλαγιά, άλλοτε με όλη τη δύναμη των σωθικών τους, κάποια στιγμή με τη χείρα βοηθείας των εργατών και με τη βοήθεια όλων των πληρωμάτων συνεχίζουν ακάθεκτα μέσα στο δάσος κι ολοκληρώνουν μια κυκλική διαδρομή εξερεύνησης μια μυστική διαδρομή, αχαρτογράφητη μέχρι τότε.
Το δάσος έβαζε εμπόδια κι έκρινε… το δάσος αποφάσισε να μας αποκαλύψει κάποια από τα μοναδικά μυστικά του… αυτό έκοψε τη συνέχεια της φανταστικής διαδρομής που κατέληγε βαθιά, κατηφορικά σ’ ένα ρέμα για να αλλάξει την πορεία πλοήγησης προς την αντίθετη κατεύθυνση… αυτό μας υποδέχθηκε σε μια νέα παραμυθένια διαδρομή, ανεβάζοντάς μας λίγο ψηλότερα και…
Αδυνατώ να περιγράψω την ονειρική σκηνή που για πρώτη φορά αντίκρισα, αδυνατώ να μεταφέρω την αίσθηση της εικόνας της πραγματικής μαγείας, της εικόνας του απέραντου συννεφένιου τάπητα που ξεκίναγε κάτω ακριβώς από τα πόδια μας και χανόταν στο βάθος του χρυσαφένιου ορίζοντα… και μετά από εκεί ξεπρόβαλε ο επιβλητικός λευκός γίγαντας, η κατοικία των θεών, αυτή που στη ζωή σου μια ή άντε δύο φορές θα έχεις την ευκαιρία να δεις τόσο καθαρά.
«Γιατί ρε Q πήγες εκεί? Θα χάσουμε τη φωτογραφία!!!»
Όχι δεν τη χάσαμε, γιατί οι θεοί αποφάσισαν να μας χαρίσουν μερικές απειροελάχιστες στιγμές του συμπαντικού μεγαλείου: το χρυσαφί εξαφανίστηκε και έδωσε τη θέση του στο κόκκινο, το μπλε και τελικά στο μαύρο διάτρητο από τις λάμψεις δισεκατομμυρίων αστεριών. Κι εμείς άφωνοι, με το μυαλό να βουλιάζει στη θάλασσα των αισθήσεων.
Το δάσος αποφάσισε, το δάσος μας φώναξε, το δάσος μας προσκάλεσε στο παραμύθι του. Δε θυμάμαι τίποτε άλλο, σκέφτομαι μόνο ότι πολλά πανέμορφα πράγματα σου αποκαλύπτονται χωρίς να το ξέρεις εκ των προτέρων, αρκεί να προσπαθήσεις γι’ αυτό, γιατί κάποιος πολύ πιο δυνατός πέρα από σένα ή μέσα σε σένα έκρινε και αποφάσισε. Αυτός είδε κι αισθάνθηκε τη ζεστασιά και την άπειρη θετική ενέργεια της ομάδας ή μάλλον μιας εξαιρετικής συντροφιάς που κάτω συνεργάστηκε αυτόματα σαν ένα άρρηκτο μέρος στο όλο της φύσης.
Κατάλληλα προετοιμασμένα οχήματα, εξοπλισμός, ικανότητες, γνώσεις, αλλά πάνω απ’ όλα η σωστή χημεία και η θετική ενέργεια είναι ο μαγικός συνδυασμός.
Είναι νομίζω περιττό να αναφέρω ότι περάσαμε υπέροχα.
Μιχάλη σ’ ευχαριστώ που μας έδωσες την ευκαιρία να γνωρίσουμε τόσους υπέροχους ανθρώπους. Δώσε χαιρετισμούς και φιλιά σε όλους και εύχομαι να συναντηθούμε ξανά στο βουνό το συντομότερο…
Κωστής
ΥΓ. Ακόμα δεν έχω κατεβάσει τις φωτογραφίες. Μόλις το κάνω και αν βρω κάποιες με ενδιαφέρον, πες στον Πάνο ότι θα του τις στείλω
——————————————————————————————————————————–
Πολύ ωραία λόγια παιδιά. Σας ευχαριστούμε πολύ…
Φανταστικές οι φωτο του Πάνου, και είμαι σίγουρη πως δεν ευθύνεται το εργαλείο…. για όλες αυτές τις εικόνες πού ”είδαμε” κι εμείς, που δεν είμασταν εκεί μαζί σας.
Ιδιαίτερα εκείνες του δάσους μου θυμίζουν φοβερά Τρανσυλβανία.
Επίσης πολύ όμορφα όσα διαβάσαμε από την Ναυσικά και τον Κώστα. Η δύναμη της σκέψης και ο εκφραστικός πλούτος πραγματικά με συγκίνησαν!
Κωστή και Ναυσικά γεια σας! Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω και διαβάζω τόσο ωραία, ξεκάθαρα και ενθαρυντικά λόγια από ανθρώπους σαν και σας! Να’στε πάντα καλά και πιστεύω να ιδωθούμε στην επόμενη δραστηριότητα! Κατα τ΄άλλα σφυρίζω χαρούμενα και περιμένωντας το κόστος της ζημιάς.
Η Ζωή μου έστειλε δυο φωτογραφίες μου και τις έβαλα στο τέλος του post, ευχαριστώ φιλενάδα! και ο Κωστής μου έφερε στη δουλειά CD με άλλες 100, ευχαριστούμε παιδιά! Για να μην φορτώνουμε την αρχική σελίδα μήπως στο μέλλον να βάζουμε 20-30 στο post και τις υπόλοιπες να τις κάνουμε έτσι:
http://nomad.gr/wp-content/uploads/2009/01/antixasia/
(είναι του Κωστή και της Ναυσικάς)