Μετά από τόσο καιρό, η nomadοπαρέα βρέθηκε ξανά μαζί στο αγαπημένο της μπαλκόνι με θέα.

Having fun makes time speed και πραγματικά είχαμε τόσα να πούμε, τόσα σχέδια να κάνουμε,

τόσους μυρωδάτους καφέδες να πιούμε,

 

…που το τριήμερο πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε.

Hλιόλουστο Σάββατο ιδανικό για περιπέτειες. Όπως πάντα, οι περιπέτειες ξεκινούν από κάποιο δρόμο

ο οποίος σύντομα δίνει τη θέση του

στο γεμάτο μυστικά δάσος.

Εκεί η ομάδα με οδηγό την Τάτη, έμπειρη ιχνηλάτιδα

ανακάλυψε τα πέτρινα μονοπάτια

και τις μαγικές γέφυρες

που οδηγούν τους ταξιδιώτες

σε μυστηριώδη σιωπηλά καταφύγια.

Φυσικά, στο δρόμο ανακάλυψε μεγάλα πέτρινα σχολεία,

τεράστια δέντρα στα οποία έπρεπε να ανέβουμε..

και να ξανακατέβουμε για να βρούμε την επόμενη έκπληξη του δάσους:

Την κούνια που μιλάει.

Μ’αυτά και με άλλα, το ταξίδι συνεχίστηκε

και οι κουβέντες επίσης.

Μετά την επιστροφή μας στη βάση μας, ο Μουρ και η Τάτη προσπάθησαν να μάθουν τη Μέκα να τρώει χόρτα

και να ζωγραφίζει χάρτες.

Μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων, η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.

Την επόμενη μέρα, 11-11ου, οι έντεκα σύντροφοι μίλησαν για τα μελλοντικά ταξίδια τους.

Ο Μουρ έριξε την ιδέα που πυροδότησε τη φαντασία μας: Balkan Trek 2013.

“πλάκα κάνεις…”

” θα έχω προλάβει να πάρω το dieselάκι?”

Μουρ: “στο Κοσσυφοπέδιο δεν βγαίνεις εκτός δρόμου, έχει πολλά ακαθάριστα ναρκοπέδια”

Ελένη: “τον ήπιαμε”

“ρε παιδιά, την άνοιξη ο δρόμος από το Πριζοντίπλιτσε προς το Μοκρατνράνιτσε κλείνει από τη πολλή λάσπη..”

“και γιατί δεν το ‘λεγες νωρίτερα να μην πούλαγα το cherokee?”

” βλέπω σύντομα να έρχεται το Ντινάμαξο-2″

“συγγνώμη ρε Πάνο, θα πάμε από το Πριζοντίπλιτσε προς το Μοκρατνράνιτσε?”

“αποκλείεται να περνάει”

“είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι”

“συμφωνώ βρε Καρολίνα μου”

“πότε θα ωριμάσουν επιτέλους..?”

“δεν τρώμε τίποτα? μέχρι να τελειώστε τη κουβέντα θα έχω ζωγραφίσει όλο το σπίτι”

“πλάκα-πλάκα, καλή ιδέα!”

“ποτό και οδήγηση δεν πάνε μαζί, γι’αυτό Παναγιώτη μου απόψε δεν θα οδηγήσουμε”

“Μουρ, έλα στο κάδρο να σας τραβήξω εγώ”

“σοβαρευτείτε λέμεεεε…”

Έτσι, η ώρα του espresso πριν την οδήγηση της επιστροφής έφτασε πολύ γρήγορα. Ζήσαμε όμως, μιλήσαμε, ακούσαμε και ονειρευτήκαμε ξανά μέσα στον μαγικό “χρόνο” της ομάδας, που έκανε την πραγματικότητα της Ελλάδας του 2012 να μοιάζει για λίγο, τόσο μακρινή.

Mike Miskis