Το κείμενο είναι του Χρήστου και οι φωτογραφίες του Αναστάση.
Τους ευχαριστούμε για την φανταστική παρέα, για το άρθρο αυτό, για όσες αναμνήσεις φτιάξαμε μαζί στη Β.Πίνδο.
Enjoy…
Στην παλιά τέχνη της τυπογραφίας, τα κλισέ είναι οι ανάγλυφες μεταλλικές πλάκες που χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή κειμένων & εικόνων.
Από εκεί έχουμε δανειστεί και τη χρήση της λέξης στην καθημερινή μας γλώσσα, όπου πλέον το κλισέ είναι ο στερεότυπος τρόπος έκφρασης, που έχει καταντήσει κενός περιεχομένου από την υπερβολική χρήση.
Αυτό λέει το λεξικό.
Και σκέφτομαι εγώ, που κανονικά εδώ θα έπρεπε να σας γράφω για την φανταστική παρέα με την καταπληκτική χημεία, για τα απίστευτα χρώματα του φθινοπώρου και τις συναρπαστικές μας διαδρομές ανάμεσα σε ρόμπολα έλατα οξιές σημύδες και βελανιδιές…
και για τις τόσο ενδιαφέρουσες συζητήσεις μας που ξεκινούσαν στους ασυρμάτους για να μεταφερθούν γύρω απ’ το βραδινό τραπέζι και μπροστά στο τζάκι, για αυτές τις τόσο πυκνές ημέρες που περάσαμε μαζί περιδιαβαίνοντας τις κορυφές της Πίνδου.
Σκέφτομαι λοιπόν πως όλα αυτά μπορεί και να ακούγονται λίγο ως κλισέ, αγαπησιάρικες κοινοτυπίες και γλυκερές πολυχρησιμοποιημένες φράσεις, που επιχειρούν να μεταφέρουν μια εικόνα τελειότητας για το “πόσο φανταστικά” μπορεί να περάσαμε.
Όμως, καθόλου δεν με πειράζει.
Διότι γνωρίζω καλά πως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ποτέ αυτονόητο ή δεδομένο. Ούτε η χημεία και το κλίμα της παρέας, ούτε ο ρυθμός, ούτε οι κοινές επιδιώξεις, ούτε η συνεννόηση.
Γι’ αυτό και όταν πετυχαίνεις να συνδυάζεις όλα αυτά, είσαι ευτυχής και ευγνώμων. Έτσι, απλά : – )
Εις το επανιδείν Νομάδες!
The ZooL family
(Κλικάροντας πάνω στις φωτογραφίες, ανοίγουν σε πλήρη ανάλυση)
Εις το επανιδείν φιλαράκια,
Mike Miskis
