Ούτε 10 μήνες δεν έχουν μείνει μέχρι τις 29 Ιουλίου του 2016.
Αυτά τα ταξίδια θέλουν πολύ μεγαλύτερη ετοιμασία τώρα, απ’ ότι ήθελαν πριν την κρίση.
Αν το ‘χουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε να το δουλεύουμε.

Λεώ εγώ τώρα…

Mike Miskis

…you know what

Μπορείτε?

Mike

Η δική μου έδειξε τον βορρά το 2003. Μια ελκυστική επαγγελματική πρόταση, λίγο η τάση να φύγω από την Αθήνα για επαρχία και βρέθηκα στις Σέρρες. Η αλλαγή στη ζωή μου ήταν κολοσσιαία. Μόνος σε ένα περιβάλλον που δεν ήξερα κανέναν, έκανα ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μου. Καινούριοι άνθρωποι, καινούριος εργοδότης, καινούρια δουλειά, καινούριος τόπος. Όλα ήταν τόσο καινούρια μα και τόσο, μα τόσο διαφορετικά. Από τις πρώτες ημέρες κατάλαβα ένα πράγμα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να εγκλιματιστώ μες την νοοτροπία αυτού του όμορφου τόπου. Φιλαράκια, τα 12 χρόνια που έζησα στις Σέρρες, καταρρίφθηκαν πολλοί μύθοι. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ λεπτομερειακά σε αυτό. Πολλές φορές τα έχουμε συζητήσει κατ’ιδίαν.

Μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια έζησα πολλές έντονες στιγμές, όπως επαγγελματικές επιτυχίες αλλά και αποτυχίες. Έζησα έντονες προσωπικές στιγμές, ερωτεύτηκα, αγάπησα, ..χώρισα.

Όμως δεν μπορώ να παραλείψω ότι στις Σέρρες βρήκα πεδίο, να αναπτύξω ένα χόμπι, που δειλά είχα και στην Αθήνα, το off-road. Στην βόρειο Ελλάδα το off-road είναι τρόπος ζωής, σε κάποιους, μέρος της καθημερινότητας. Αυτό ήταν και η αιτία να γνωρίσω τους nomads και να γράφω τούτες της σκέψεις, σε αυτό το χώρο. Θα μου μείνει αξέχαστη η πρώτη γνωριμία μας στην Κερκίνη, με το αλησμόνητο ‘πνίξιμο’ του KIA.

Τώρα πια ήρθε η ώρα η πυξίδα μου να δείξει τον ….νότο. Μετά από 12 χρόνια  οι συνθήκες δεν έχουν καμία σχέση με πριν. Η κρίση που έχει χτυπήσει, έχει κάνει τη ζωή εδώ όχι και τόσο ελκυστική, οι προσωπικές μου σχέσεις διαλύθηκαν και κοινωνικό περίγυρο δεν απέκτησα ποτέ, γιατί όπως είπα, δε μπόρεσα ποτέ να ενταχτώ στην τοπική κοινωνία. Η εσωτερική τάση υπήρχε, ήρθε και μια εξωτερική ώθηση και ήδη είμαι και πάλι μόνιμος κάτοικος Αθηνών…. Μέχρι νεοτέρας!! Προς το παρόν τρέχω να κλείσω τις εκκρεμότητες με το νέο σπίτι σπίτι στην Αθήνα. Τα υπόλοιπα από κοντά!

Υ.Γ. Δεν κρύβω τη χαρά μου, που θα μπορώ να σας βλέπω πιο συχνά, έστω και για ένα καφέ!