Εντάξει, δεν περάσαμε και την Αλμυρή Έρημο του Ιράν, ούτε κάψαμε τους εργάτες μας στη λάσπη των Καρπαθίων 🙂 Κάναμε όμως ένα crossing στη Πίνδο. Ήταν υπέροχα, ήρεμα, θετικά, φυσικά, αστεία, σοβαρά. Ήταν διακοπές.

Οι καλεσμένοι μας, όχι μόνο άψογοι σε όλα τους, αλλά και ενεργοί αυτή τη φορά στο γίγνεσθαι του ταξιδιού. Απλά απολαυστικοί!

Αντί άλλου σχολιασμού στις φωτογραφίες του Μιχάλη, αυτή τη φορά απλά συνεχίζω εκείνο που λέγαμε στον ασύρματο. Έτσι, γιατί ο χρόνος εκεί εξω δεν έφτασε.

Γράφει λοιπόν ο Steinbeck σε κάποιο σημείο, για τους δικούς του νομάδες:

.

“Η οικογένεια μαζεύτηκε στο πιο επίσημο μέρος, κοντά στο φορτηγό. Το σπίτι είχε πεθάνει και τα χωράφια είχαν πεθάνει. Μα το φορτηγό τούτο ήταν το ενεργητικό στοιχείο, το αξίωμα της ζωής. Το παμπάλαιο Hudson, με στραβωμένο και γδαρμένο καπό, με σκονισμένους θρόμβους από γράσσο σε κάθε του σύνδεσμο, με τροχούς καλυμένους από λασπωμένη κοκκινόσκονη – αυτό ήταν η καινούργια εστία, το ζωντανό κέντρο της οικογένειας…”

Μερικές σελίδες παρακάτω συνεχίζει:

.

.
“Ο άνθρωπος, αντίθετα με ό,τι άλλο οργανικό η ανόργανο στον κόσμο, αίρεται ψηλότερα από το έργο του, ξεπερνά την κλίμακα των ιδεών του, προβάλλει πάνω από τα επιτεύγματα του. Ενώ οι θεωρίες αλλάζουν και καταρρέουν, ενώ οι φιλοσοφίες, οι σχολές, οι στενοί και σκοτεινοί λαβύρινθοι της σκέψης, εθνικοί, θρησκευτικοί, οικονομικοί, ακμάζουν κι’ έπειτα παρακμάζουν, ο άνθρωπος τραβάει εμπρός, προχωρεί σκοντάφτοντας, με κόπο, κάποιες φορές και λαθεμένα…”

Και πιο κάτω:
.

.
“Ένας μικρός πολλαπλασιασμός: Δύο άντρες ανακαθισμένοι στο χώμα γύρω από την ίδια φωτιά, το λαρδί που βράζει μέσα στην ίδια χύτρα, σιωπηλές γυναίκες με μεγάλα μάτια πίσω τους, παιδιά που αφουγκράζονται μ’ όλη τους την ψυχή, λόγια που δεν καταλαβαίνει το μυαλό τους. Νυχτώνει. Το μικρό κρύωσε. Να, πάρε αυτή την κουβέρτα. Είναι μάλλινη. Ήτανε της μητέρας μου, πάρτην για το μικρό. Αυτό είναι η αρχή – το πέρασμα από το “εγώ” στο “εμείς”…..”

.

‘Ηταν τέλεια.

Φιλαράκια, until next time… 🙂

Mike Miskis

P.S. Κλασικά πια, το έχω βάλει και εδώ .