Μπράβο φιλαράκι!! Τράβα μας τώρα και μια κλωτσιά στ’ α…… να τελειώνουμε.
(Εγώ πάντως δεν νιώθω νοσταλγία, και δε νομίζω να φταίει η αναισθησία μου. Απλά κοιτώντας τις φωτό νιώθω σα να έχουμε δημιουργήσει μια αχτύπητη περιουσία, εεε, και νιώθω και πολύ καμάρι…)
Κάποιες στιγμές έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από το παρελθόν φαινομενικά ασήμαντες. Π.χ. ένα βενζινάδικο στο Ιράν, ένας δρόμος στη Τουρκία, μια είσοδος ξενοδοχείου κάπου. Άλλες πάλι φορές έρχονται βλέμματα και άνθρωποι εσείς και άλλοι, μυρωδιές ή και αισθήσεις χωρίς εικόνες. Όταν συμβαίνει αυτό αισθάνομαι ευτυχία και απέραντη αισιοδοξία. Κάπως έτσι ήμουν χθες τ΄απόγευμα, το άφησα ελεύθερο και βγήκε το παρόν post…
Μπράβο φιλαράκι!! Τράβα μας τώρα και μια κλωτσιά στ’ α…… να τελειώνουμε.
(Εγώ πάντως δεν νιώθω νοσταλγία, και δε νομίζω να φταίει η αναισθησία μου. Απλά κοιτώντας τις φωτό νιώθω σα να έχουμε δημιουργήσει μια αχτύπητη περιουσία, εεε, και νιώθω και πολύ καμάρι…)
Μου έφτιαξες τη μέρα Πάναρε!
Μια μέρα πρέπει να τις βγάλεις σε λεύκωμα: “The Nomad Years…”
Δεν θα έλεγα ότι είναι νοσταλγία. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως είναι ο πιο ταιριαστός τίτλος.
Κάποιες στιγμές έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από το παρελθόν φαινομενικά ασήμαντες. Π.χ. ένα βενζινάδικο στο Ιράν, ένας δρόμος στη Τουρκία, μια είσοδος ξενοδοχείου κάπου. Άλλες πάλι φορές έρχονται βλέμματα και άνθρωποι εσείς και άλλοι, μυρωδιές ή και αισθήσεις χωρίς εικόνες. Όταν συμβαίνει αυτό αισθάνομαι ευτυχία και απέραντη αισιοδοξία. Κάπως έτσι ήμουν χθες τ΄απόγευμα, το άφησα ελεύθερο και βγήκε το παρόν post…
Το χρειαζόμουνα Παναγιώτη!
Που είσαι ρε ζουλάπιιιιιιιιι!!!!!!
(η τρίτη φωτό από την αρχή, από που είναι?)
Η συνταγή αυτή είναι “Φωτογραφίες Πανέ”.