Μια ιστορία από την όχι και τόσο μακρινή εποχή, που οι μέρες της Άνοιξης ήταν συνυφασμένες για ‘μας με τον μεγαλύτερο αγώνα στην Ελλάδα. Διαβάζεται αργά και χαλαρά. Θέλει τον χρόνο της.
Είναι εντελώς προσωπική, δική μου ιστορία. Σαν τις πολλές που έχει ο καθένας. Πάμε λοιπόν μαζί σε μια Πέμπτη τέλος Απριλίου, σαν σήμερα, κάνοντας κλικ στο ακόλουθο link:
Αφιερωμένο σε όλους μου τους φίλους,
Mike Miskis
Μπράβο, χίλια μπράβο! Εξαιρετικό γράψιμο. Αν και ήξερα το περίγραμμα και τα βασικά στοιχεία της ιστορίας με κράτησε σε αγωνία μέχρι το τέλος σαν καλογραμμένο μυθιστόρημα. Συγχαρητήρια φιλαράκι 🙂 Συγκινήθηκα.
Χαίρομαι φιλαράκι που σ’ άρεσε!
Μάικ σε ευχαριστούμε, και για την αφιέρωση και για το γράψιμο της ιστορίας!!! Όπως λέει και το φιλαράκι πραγματικά είναι εξαιρετικό και πολύ Μα πολύ ταξιδιάρικο! Το καταευχαριστήθηκα και εγώ!!!
Σ’ ευχαριστώ Τζεικ, καθώς και όλους για τα μηνύματα και τα mail σας σχετικά με το άρθρο.
Το link του άρθρου στη σελίδα της ομάδας στο fb:
https://www.facebook.com/groups/32821976384/permalink/10153337010721385/
Καλό μήνα, και από εδώ!
Όταν έγραψε το άρθρο ο Mike, μόλις είχα γυρίσει από Αμερική και’πνιγόμουν’ από εκκρεμότητες. Βρήκα χρόνο και κυρίως ψυχική ηρεμία, μόλις εχθές, για να το διαβάσω, να το απολαύσω, να θυμηθώ, να αναπολήσω αλλά κυρίως να εκτιμήσω πόσο σημαντικές και δυνατές στιγμές έχουμε ζήσει μαζί…….
Στιγμές που ‘κόβουν την ανάσα’ (ακόμη θυμάμαι το χρόνο που κρατούσα όταν το άλλο πλήρωμα έτρεχε την υπερειδική) και δίνουν νόημα στη ζωή. Κάποιες στιγμές είναι ευχάριστες, κάποιες όχι τόσο, αλλά όλες παραμένουν τόσο δυνατές και αναλλοίωτες στο χρόνο, που λειτουργούν σαν αόρατος διαχρονικός και χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς συνδετικός ιστός…..
Έτσι είναι Τζώρτζ όπως τα λες. Και αυτό το κεφάλαιο που έχουμε δημιουργήσει, ούτε αγοράζεται, ούτε κινδυνεύει να χαθεί. Χαίρομαι που το απόλαυσες 🙂
Ομολογώ ότι εκτός απο συναρπαστική η απόδοση του κειμένου είναι σχεδόν φωτογραφική! Είναι απίστευτο οτι θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες!! Είναι ακριβώς όπως το έζησα και γώ!!
Φιλαράαακιιιιιιιι 🙂
Το βάζω εδώ για να μείνει. Γράφει ο Μούρ στο facebook:
“Mike Mouratidis: Mike μου χαίρομαι που ήμασταν συνταξιδιώτες σ’αυτά τα συναισθήματα!! Δεν θα ήταν με κανέναν άλλο το ίδιο!! Η αγωνία, η χαρά, το να ανακαλύπτεις τα όρια σου, την συντροφικότητα, την εκτίμηση, την ικανοποίηση, τον ιδρώτα και μαθαίνεις να είσαι οδηγός, συνοδηγός, μηχανικός, εν ολίγοις πρέπει να βρίσκεις λύσεις σε όλα! Σ’ευχαριστώ φιλαράκι!!”