Το rush είναι κατά πολλούς η καλύτερη ταινία με θέμα ένα άθλημα (οποιοδήποτε άθλημα) που έχουμε δει ποτέ.

Βγαίνοντας από την αίθουσα πολλοί δυσπιστούν για την ακρίβεια των εξιστορούμενων γεγονότων. Κι’ όμως, η ταινία διηγείται γεγονότα που συνέβησαν πραγματικά. Και το κάνει σεβόμενη απόλυτα την ιστορία. Μερικές φορές η ζωή ξεπερνάει ακόμα και την πιο αχαλίνωτη φαντασία.

Σχηματικά μπορεί να πει κανείς ότι το rush μας διηγείται τη μάχη μεταξύ δύο κορυφαίων οδηγών αγώνων για την κατάκτηση του παγκόσμιου πρωταθλήματος του 1976.

Άλλος θα δει στην ταινία έναν ύμνο στην ατμόσφαιρα, το στυλ, τον ερωτισμό και το glamour της δεκαετίας του ’70.

Άν κάποιος περιμένει να δει μια ταινία δράσης, μάλλον θα απογοητευτεί. Οι σκηνές δράσης είναι απίστευτες, αλλά είναι λιγότερες ίσως από 3 λεπτά σε όλη την ταινία. Θα του πρότεινα να μπει σε άλλη αίθουσα και να απολαύσει π.χ. τον Λευκό Οίκο να ανατινάζεται ή το αγαπημένο του μπρατσόνι να καθαρίζει ντουζίνες πάνοπλων εχθρών. Θα περάσει καλύτερα.

—————————————————————————————————————————————

Η ταινία δεν δίνει απαντήσεις. Δεν σερβίρει άποψη. Δεν έχει ίχνος διδακτισμού. Κρατάει ίσες αποστάσεις από τους δύο πραγματικούς ήρωες. Τον James Hunt, την επιτομή του playboy των 70’s. Που μέχρι τον θάνατο του στα 45 του χρόνια, είχε αγκαλιάσει περισσότερες από 5000 γυναίκες. Και τον Niki Lauda. Τον μεθοδικό και σπαρτιάτη επαγγελματία. Το είδωλο των 70’s και των 80’s. Που 40 ημέρες μετά το ατύχημα του στο Nürburgring που του παραμόρφωσε για πάντα το πρόσωπο, αγωνίστηκε στη Monza.  Και, φορώντας το κράνος του πάνω από τους επιδέσμους που αιμορραγούσαν, τερμάτισε στην 4η θέση. Κερδίζοντας για πάντα μια θέση δίπλα στις εικόνες των αγίων, στα σπίτια των Ιταλών tifosi.

(Lauda & Hunt – 1976)

Τι είναι αυτό που σηκώνει κάποιους ανθρώπους πάνω από το χώμα, πάνω από τη θνητότητα? Τι είναι αυτό που δίνει νόημα στον τίτλο που ο ίδιος ο άνθρωπος έχει επινοήσει για τον εαυτό του. Στο alta mira, στη ματιά προς τα ‘πάνω.  Πάντα οι πρωτοπόροι φάνταζαν λίγο εκκεντρικοί, λίγο γραφικοί, λίγο εύκαιροι για χλευασμό.

(Lauda & Hunt, later in 1976)

Ο ένας η ψυχή των πάρτυ, αγαπητός σε όλους. Ο άλλος ντροπαλός, λίγο ξενέρωτος. Ο Lauda ποτέ δεν προσπάθησε να γίνει συμπαθής. Δεν τον ενδιέφερε. Ο Hunt ήταν από τη φύση του συμπαθής. Και οι δύο, θεϊκά ταλέντα. Το πάθος τους για τη νίκη και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, τους οδήγησε στην υπέρβαση, τους σήκωσε πάνω από το χώμα.

Κατέκτησαν παγκόσμια πρωταθλήματα σε μια εποχή politically incorrect. Μια εποχή που ο καπνός και το αλκοόλ διαφημίζοταν σε κάθε μονοθέσιο. Που πριν την εκκίνηση, μοντέλα κυκλοφορούσαν ανάμεσα στα αγωνιστικά κρατώντας δίσκους με σαμπάνια και χαβιάρι. Και που τα θανατηφόρα ατυχήματα ήταν ρουτίνα στη F1. Τα σημερινά μέτρα ασφαλείας ανήκαν τότε στη σφαίρα της φαντασίας και οι οδηγοί έκλειναν το μάτι στο μοιραίο σε κάθε στροφή.

Η ατμόσφαιρα των 70’s μεθυστική, ιδίως σε αντίθεση με τη σημερινή. Η ένταση αποδίδεται από μικρές στιγμές (π.χ. ο Hunt κάνει εμμετό από το στρες πριν την εκκίνηση), η τρέλα των Ιταλών επίσης (η σκηνή με το ωτοστόπ φανταστική), η λατρεία αλλά και ο κανιβαλισμός των fans απέναντι στο είδωλό τους (η σκηνή με το αυτόγραφο στη Γερμανία), ο ήχος… Μόνο οι μυρωδιές από τα λάστιχα και τα μοτέρ έλειπαν αλλά τι να κάνεις 😎

Mike Miskis