“Ο Παλαιστής του Αρονόφσκι είναι η πιο σπουδαία ταινία που είδα φέτος. Σε πρωτοφανές widescreen 16 μιλιμέτρ, με «ερασιτεχνικό» κόκκο που λερώνει την εικόνα και ατμόσφαιρα «δόγματος», μιλά για τη μοίρα που κατασκευάζουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους, σαν κλουβί, και μετά είναι αδύνατο να της διαφύγουν, με όλα τα συνακόλουθα: τη μοναξιά, την ασυνεννοησία, τη δυσκολία της αγάπης, το πικρό κλωθογύρισμα γύρω από το λείψανο της οικογένειας. Ταυτόχρονα, είναι μια κλεφτή ματιά στην αμερικανική λαϊκή τάξη – τη σκοτωμένη μέσα της, ντυμένη στην πολύχρωμη junk στολή του κατς. Ο Μίκυ Ρουρκ παίζει με το κρέας και το αίμα του – ένα ρόλο που παίζει κανείς μόνο μια φορά στη ζωή του. Σχεδόν αριστούργημα – το συστήνω ολόθερμα.”
Το είδα εχθές σε DVD. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η ταινία αλλά ενθουσιάστηκα και τόσο πολύ. Ο Μίκυ Ρουρκ ήταν απλά λίγο καλύτερος απο προηγούμενες φορές.
Πιθανόν η τηλεόραση στο σπίτι, να αφαιρεί απο τη μαγεία του ‘πανιού’. Τι να πω.
Μου θύμισε, λίγο, το ‘cinterella man’ με λιγότερο αμερικάνικο φινάλε…
Ο Ράσελ Κρόου όμως μου άρεσε περισσότερο….
Στις καλύτερες που έχω δει…
Και απόδειξη πως ”αμερικάνικο σινεμά” δεν είναι μόνο οι μονοδιάστατες μπαρούφες με τα εφέ.
“Ο Παλαιστής του Αρονόφσκι είναι η πιο σπουδαία ταινία που είδα φέτος. Σε πρωτοφανές widescreen 16 μιλιμέτρ, με «ερασιτεχνικό» κόκκο που λερώνει την εικόνα και ατμόσφαιρα «δόγματος», μιλά για τη μοίρα που κατασκευάζουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους, σαν κλουβί, και μετά είναι αδύνατο να της διαφύγουν, με όλα τα συνακόλουθα: τη μοναξιά, την ασυνεννοησία, τη δυσκολία της αγάπης, το πικρό κλωθογύρισμα γύρω από το λείψανο της οικογένειας. Ταυτόχρονα, είναι μια κλεφτή ματιά στην αμερικανική λαϊκή τάξη – τη σκοτωμένη μέσα της, ντυμένη στην πολύχρωμη junk στολή του κατς. Ο Μίκυ Ρουρκ παίζει με το κρέας και το αίμα του – ένα ρόλο που παίζει κανείς μόνο μια φορά στη ζωή του. Σχεδόν αριστούργημα – το συστήνω ολόθερμα.”
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, LIFO – editorial τευχ. 146
Το είδα εχθές σε DVD. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η ταινία αλλά ενθουσιάστηκα και τόσο πολύ. Ο Μίκυ Ρουρκ ήταν απλά λίγο καλύτερος απο προηγούμενες φορές.
Πιθανόν η τηλεόραση στο σπίτι, να αφαιρεί απο τη μαγεία του ‘πανιού’. Τι να πω.
Μου θύμισε, λίγο, το ‘cinterella man’ με λιγότερο αμερικάνικο φινάλε…
Ο Ράσελ Κρόου όμως μου άρεσε περισσότερο….
Sorry. ‘Δεν ενθουσιάστηκα και τόσο πολύ’ ήθελα να πω…
Μμμμμ… νομίζω ήταν ακριβώς το αντίθετο (από το cinterella man εννοώ)
Τι να πω βρε George…εμένα με άρεσε πολύ…