Ψάχνοντας τα παλιά μας post, με αφορμή τα γενέθλια του Γιώργου, έπεσα πάνω σε ένα από τον Γενάρη του ’07.

Από εκείνη την εποχή μας χωρίζουν πια σχεδόν 7 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων οι ζωές όλων μας άλλαξαν, με διαφορετικούς για τον καθένα τρόπους.

Όπως είναι λοιπόν φυσικό, νιώθω ότι από τότε που εκφραζόμασταν  σ’ αυτό το ποστάκι, έχουμε κάνει πολύ δρόμο. Αλλά επίσης νιώθω ότι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά είναι πολύ περισσότερος και ακόμα πιο  συναρπαστικός. Δύο πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου για ‘μένα: η αγάπη μου για ορισμένους ανθρώπους με τους οποίους τελικά μεγαλώνουμε μαζί (το σημαντικότερο ταξίδι) και η ακλόνητη πεποίθηση ότι στο έργο της ζωής του καθενός, στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται κυρίως ο ίδιος. Εντάξει, παλιά θα έλεγα “μόνο ο ίδιος”, τώρα λέω “κυρίως”  😎

Η στροφή γλιστράει φιλαράκια αλλά μην το φοβηθείτε. Γκάζι, χέρια, και το βλέμμα στο τέλος της επόμενης ευθείας.

Χρόνια σου πολλά ρε Γιώργο, να σε χαιρόμαστε!!!

Mike Miskis