Οι μέρες των διακοπών ήρθαν και όλοι με αγωνία περιμέναμε να συναντήσουμε τους φίλους μας σ’ αυτό το μέρος που συχνά αναφέρουμε ως τον χώρο των Νοmad. “Εκεί που ο αέρας μας ξεραίνει τα χείλη, που οι αισθήσεις γεμίζουν ομορφιά, που το σώμα γεμίζει δύναμη και υγεία και το μυαλό λειτουργεί στη σωστή κατεύθυνση. Εκεί που η ψυχή μας φορτώνει ευγένεια και ενέργεια, που η ομάδα δένεται με τρόπο και σε βαθμό αδιανόητο υπό άλλες συνθήκες”. Το δάσος, πυκνό, ειδικά αυτό του Καράντερε που πιο πυκνό δεν γίνεται, περίμενε εμάς για να ξετυλίξει όλη την μαγεία και την γοητεία ενός χώρου κρυφού για τους αμύητους, γι’ αυτούς που δεν ξεμυτίζουν από την ασφάλεια της πόλης ή του σαλέ, γι’ αυτούς που δεν θα δουν ποτέ την νωπή πατημασιά του λύκου και δεν θα νοιώσουν την αύρα του δάσους την νύχτα που σου παγώνει το αίμα! Δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν θα πουν πολλά γιατί η φωτογραφία μπορεί να περιέχει χίλιες λέξεις αλλά το βίωμα βγαίνει απ’ το μυαλό του ανθρώπου και ξεφεύγει απο κάθε περιγραφή. Οι ιστορίες που ειπώθηκαν μπροστά στο αναμμένο τζάκι πολλές. Ταξιδιάρικες, ενδιαφέρουσες, ευχάριστες ή παράξενες και καμιά φορά νωχελικές. Βλέπεις μετά την κούραση την μέρας το τζάκι και το καλό φαί σε στέλνουν εύκολα για ύπνο! Και τι δεν είπαμε! Εκεί ξέχασα τα πάντα και δεν τα θυμήθηκα παρά μόνο όταν κατέβηκα στα πεδινά. Ο ξενώνας στα 1550 μέτρα καταπληκτικός. Θαλπωρή χτισμένη με τοίχους στο κέντρο του δάσους. Τι πιο όμορφο από το να είσαι εκεί με τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα. Το Φιλαράκι με την Βίκυ που έκαναν ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα, η εξωτική παρέα του Ionut και της Zina με τις ιστορίες από το ΤΑΤ και ο Κώστας με την Παυλίνα ήταν τα πιο ευχάριστα highlights της δραστηριότητας απο πλευράς προσώπων.
-
- Ο Νέστος το απόγευμα στον δρόμο για Σκαλωτή.
-
- Ionut & Zina
-
- Επιτέλους χιόνισε!
Aααχ, μας γυριζεις πισω.
Βαλε κι αλλο πραγμα θα το χρειαστουμε την ερχομενη εβδομαδα.
Φιλαρακια σας ευχαριστουμε ολους για την υπεροχη αρχη της νεας χρονιας.
ΒΑΝΤ
Όντως, καλύτερη περιγραφή δε γίνεται. Μιχάλη, με το κείμενο και τις εικόνες μας γύρισες ξανά στο τέλειο Δάσος!!
Άντε τώρα να χωρέσεις σε λέξεις τα συναισθήματα…
Το ξεκίνημα από το σπίτι με το αμάξι φορτωμένο με ΟΛΑ. Επιτέλους! Οι ώρες κυλάνε μαζί με τα χιλιόμετρα, οι συνταξιδιώτριες μου βρίσκουν σιγά-σιγά τα tips και μέχρι τα Τέμπη έχουμε μπει σε ρυθμό: “ποτέ ξανά τόσο καιρό χωρίς ταξίδι”. Ο καιρός στα πεδινά, απόλυτα ξενέρωτος. Ζέστη και έντονος νοτιάς. Μετά τη Δράμα όμως, καταλαβαίνεις Γενάρη. Στο Καράντερε “-Χ” στο θερμόμετρο και λευκό τοπίο. Άλλος Θεός πραγματικά.
Το βράδυ έξω από τον ξενώνα, οι παλαιότεροι πολεμικοί ελέφαντες της ομάδας (Patrol, G, Cruiser) γνωρίζονται με τον νεοφερμένο (JK). Στις επόμενες μέρες έγιναν φίλοι. Μέχρι που το G του έσκασε ένα φιλάκι στο hard top, ενώ ένα πρωί βρήκαμε το Patrol στην αγκαλιά του!!
Για την παρέα τι να πω? η μαγεία δεν μεταφέρεται εύκολα στην οθόνη του υπολογιστή. Ήταν απλά τέλεια, ίσως καλύτερα από ποτέ. Η εξερεύνηση του απέραντου δάσους, το χάσιμο στα αμέτρητα μονοπάτια, πραγματικό off road με μια ομάδα που το ελαφρύτερο όχημα ήταν το G-Wagen. Τι απίστευτο μέρος…
Χαίρομαι που όλοι γυρίσαμε χωρίς ζημιές, η ομάδα όμως θέλει προπόνηση. Με τόσο ογκώδη οχήματα και με τους αγαπημένους μας μέσα, δεν είναι θέμα επίδοσης, είναι θέμα ασφάλειας.
Ατάκες του ταξιδιού (για όσους ήταν εκεί):
Κωστής: “Ωραίο μονοπάτι, ας πάει κάποιο μικρό αυτοκίνητο να δει αν βγαίνει”
Άννα: “Mike, μήπως έχεις χώρο στο σάκο σου για κάτι πράγματα?”
Κωσταντίνα: “Ωραία περάσαμε στο βουνό”
…και βέβαια η απόλυτη ατάκα του Βλάσση “τώρα τι θέλεις να κάνω, να…. ή να ….”
Φιλαράκια, και ‘μεις ευχαριστούμε για το τέλειο ξεκίνημα του ’10!!
Zina, Ionut, Παυλίνα, Κωστή, thank you for your company!
Κέλλυ, καλωσήλθες στην ομάδα των δοκίμων!
Άντε, ετοιμαστείτε για Πίνδο!
Mike – Anna – Tati
Mike Moor, είσαι ανυπέρβλητος!
Εννέα μήνες μετά το ατύχημα βρέθηκα πάλι στο δρόμο. Έστω και με το “δόκανο” ακόμα στο πόδι και από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Θα αρκούσε και μια κοντινή επίσκεψη σε γνωστά μονοπάτια. Όμως ανταμείφθηκα με το Αρχέτυπο της ιδανικής δραστηριότητας. Η Ροδόπη είναι τόπος μακρινός, απομονωμένος, απαιτητικός και πανέμορφος. Έστω και μέσα από το τζάμι του υπεράνετου ξενώνα, έστω και χωρίς συμμετοχή στις καθημερινές περιπέτειες. Η επαφή με τους ανθρώπους μου την ώρα του φαγητού και του τζακιού αρκεί. Πότε θα ξαναπάμε; Ανυπομονώ να το σκάσω ξανά απ’ το κλουβί μου.
Υ.Γ Ευχαριστώ πολύ τη Βίκυ μου για τη μεταφορά και την περιποίηση, όλους τους συνταξιδιώτες για την παρέα τους και ζητώ συγνώμη από τον Μιχάλη και τον Βλάσση για την αντίδρασή μου στην από αγάπη έντονη επιθυμία τους να με βγάλουν στο βουνό…
Πάνω που προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στην πεζή καθημερινότητα, μετά την έκρηξη εικόνων και συναισθημάτων που ζήσαμε ‘εκεί έξω’, ήρθε ο Μουρατίδης να μας επιστρέψει στο πιο όμορφο ίσως δάσος της Ελλάδας…
Οι 5 ημέρες που περάσαμε εκεί, ήταν για εμένα προσωπικά μια φοβερή αποσυμπίεση (κλείσαμε μια δύσκολη χρονιά).
Τι να πρωτοθυμηθείς, τις φοβερές κουβέντες γύρω από το τζάκι, που κάποιες φτάσανε μέχρι τις 4 το πρωί, το φιλαράκι που ήταν μαζί μας μετά από πολύ καιρό πλυμηρίζοντάς μας με την θετική του παρουσία,τον ωραίο ξενώνα, το χιόνι που δεν μας άφησε να φύγουμε χωρίς να κάνει την εμφάνισή του. Το δάσος έχει ένα ατελείωτο δίκτυο από εγκαταλελειμμένους δασικούς δρόμους, τεραίν ιδανικό όπου η ομάδα πρέπει να λειτουργήσει για να μετακινήσει βράχια, να κόψει δέντρα να μπαζώσει κομμάτια που τα πήρε το ποτάμι, εκεί ‘που η ομάδα δένεται με τρόπο και σε βαθμό αδιανόητο υπό άλλες συνθήκες’
Η φύση ήταν εκεί για να μας θυμίζει πάντα ποιος είναι το αφεντικό στο βουνό.
Τα Patrol κρυοπαγήσανε, ο εργάτης του Cruiser συνήθισε να μην δουλεύει και αρνήθηκε επίσης να εργαστεί όταν του το ζητήσαμε, η λάσπη μπήκε ανάμεσα στα λάστιχα και τις ζάντες στα νεροφαγώματα…
Ακόμη και η τετρακίνηση το Jimny αρνήθηκε να εμπλακεί….
Ο Mike έχει απόλυτο δίκιο, η ομάδα θέλει προπόνηση και περισσότερο με τόσο ογκώδη και βαριά αυτοκίνητα.
Το JK πήγε καταπληκτικά δείχνοντας μέρος των δυνατοτήτων του, όμως ο όγκος και το βάρος του δεν φάνηκαν πουθενά. Η Τάτη απόλαυσε τον μπαμπά της και το καινούριο για αυτήν τρόπο μεταφοράς.
Είχαμε να συμμετάσχουμε σε δραστηριότητα από τη Σπερχειάδα και πραγματικά μου είχε λείψει η nomadοπαρέα. Ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν η ανάδειξη της Κέλλυς σε δόκιμο μέλος των nomad!
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτήν τη δραστηριότητα, όμως προτιμώ να τα θυμηθούμε στην επόμενη δραστηριότητα στην Πίνδο…
Πριν από λίγους μήνες… αυτό το ίδιο μέρος κατάφερε να με συνεπάρει με την ομορφιά του!
Ήταν σαν μία ολοζώντανη παλέτα με χιλιάδες φρέσκα χρώματα, όπου κάθε δέντρο ήταν και μία δροσερή πινελιά! Πραγματικά δε χόρταινες να τα βλέπεις…
Τώρα… το μέρος άλλαξε, το βουνό έβαλε τα χειμωνιάτικα, στολίστηκε με το χιόνι και μας ξανά υποδέχτηκε!
Μόνο που αυτή τη φορά ήταν όλα ακόμα πιο ωραία, γιατί η παρέα ήταν μεγαλύτερη και πολύ όμορφη… με πολλά γέλια κυρίως από παιδιά…
Γεια σου Τάτη, Φιλλιπάκο, Τατιάνα, Νικόλα…
Το ομορφότερο γέλιο όμως ήταν του Παναγιώτη!!! Γεια σου φιλαράκι… Μπράβο Βίκυ…!!!!
Χάρηκα πολύ που μετά από πολύ καιρό είδα την Άννα, την Αλεξάνδρα, και την Κωνσταντίνα…
Ευχαριστώ το νονό μου Mike Mour και όλη την ομάδα που με δέχτηκε και με καλωσόρισε σαν δόκιμο μέλος nomad. Θα προσπαθήσω να δώσω στην ομάδα ότι πραγματικά μπορώ και να βελτιώνομαι μέσα από αυτήν…
Τι θα γίνει? Μόλις πάμε να “ισιώσουμε” γράφεται κάτι καινούργιο και το μυαλό μας επιστρέφει στη Ροδόπη.
Μου άρεσαν πολύ όσα διάβασα!
Να συμπληρώσω μόνο πως τα misko-girls περάσαν επίσης καταπληκτικά και το εξέφρασαν η καθεμία με τον τρόπο της…
Με το δεξί μπήκε η ομάδα μπράβο. Κελλυ καλώς μας ήρθες και επίσημα.
Φιλαράκι άντε και στην επόμενη δραστηριότητα σύντομα.
Πάνο, στείλε μου τις φωτό που σου ζήτησα βρε φιλαράκι.
Μια εβδομάδα πέρασε και ακόμα “εκεί” είμαστε…
http://www.youtube.com/watch?v=qc2NH6p4aww&feature=related Αφιερωμένο στον Q!!