Αισθάνομαι πολυ όμορφα και σας ευχαριστώ φιλαράκια μου που μου δώσατε τη δυνατότητα να γράψω στο πανέμορφο site των Nomads. Σε ανάμνηση μιας από τις ομορφότερες εμπειρίες, σας μεταφέρω γραπτά λίγες σκέψεις…
Ορεστιάδα, Μεταξάδες… Έβρος … Μάιος 2010

Από το γκρίζο ή μάλλον το μαύρο της Αθήνας, τις φωτιές, τα σπασίματα, τα δακρυγόνα, το σοκ από τον θάνατο τριών αθώων και εντελώς αδικοχαμένων ανθρώπων, με τα συναισθήματα να εναλλάσσονται από το θυμό στη θλίψη, την κατάθλιψη τη μιζέρια και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουμε μεταφερθήκαμε (διακτινιζόμενοι? – όχι ακριβώς γιατί ο πράσινος μουτζούρης ακόμα καίει πετρέλαιο!) στη βόρεια γωνιά, στο τέρμα του  ελλαδικού χάρτη, στην πινέζα, στη μακρινή ξεχασμένη άλλη Ελλάδα… στον αποκαλυπτικό Έβρο.

Κι εκεί η ζωή έλαμψε ξανά σαν σε όνειρο… Εκτυφλωτικά χρώματα, ονειρεμένες εικόνες, υπέροχοι άνθρωποι, όλα να συνθέτουν ένα παραμύθι μέσα στο οποίο ανακαλύπτεις ξανά και ξανά και ίσως για χιλιοστή φορά τον μαγικό τόπο στον οποίο ζούμε. Κι εκεί, τις πρώτες μέρες του Μάη, στο ξεχασμένο αυτό μέρος, όπως κάθε χρόνο να συμβαίνει ένα γεγονός πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό, το EVROS TROPHY.

Καλώς ήρθατε λοιπόν στο μαγικό κόσμο της περιπέτειας, σ’ έναν αγώνα-γιορτή, που με τη Ναυσικά παρακολουθούσαμε για πρώτη φορά, αφού πήγαμε για να δούμε και να υποστηρίξουμε τους φιλαράκους μας, τη νομαδο-αγωνιστική παρέα μας.

Ε λοιπόν… ζηλέψαμε και ζηλέψαμε πολύ, πάααρα πολύ!!! Δεκάδες φορές είδα τον εαυτό μου  να φορά κράνος, τη Ναυσικά δίπλα μου να διαβάζει το road book και το μουτζούρη να βρυχάται και ν’ αγκομαχεί προσπαθώντας να επιβιώσει και να ολοκληρώσει τη διαδρομή… Δεκάδες φορές σκέφτηκα ν’ ακολουθήσω την παρόρμηση και να βουτήξω στη διαδρομή όπως ήμουν. Δεν το έκανα (μάλλον έτσι για το καλό κάναμε ένα πολύ μικρό ποταμίσιο κομματάκι την 1η μέρα, πολύ μετά τα αγωνιστικά). Το ζήσαμε όμως, το ζήσαμε, το απολαύσαμε και μάθαμε πάρα πολλά πράγματα, όπως γίνεται ύστερα από κάθε τέτοια super εμπειρία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Απόγευμα Πέμπτης κι ο μουτζούρης ύστερα από 10ωρο ταξίδι μπαίνει πανηγυρικά στην πλατεία της Ορεστιάδας. Το teras και το κόκκινο Pajerάκι φιγουράρουν παρέα με τα διάφορα άλλα μαμούθ, τέρατα και λοιπά αγωνιστικά, περιμένοντας τον τεχνικό έλεγχο. Παγωμένος καφές, ηρεμία και ήμασταν ήδη μακριά από τη μαύρη τρύπα της Αθηναϊκής μιζέριας.

Στο ξενοδοχείο “Βιέννη”  (όμορφη πόλη συμφωνείτε ?) συναντήσαμε τη νομαδοπαρέα. Χαρά κι απίστευτος χαβαλές, γραμμή για τον τεχνικό έλεγχο κι επιστροφή στην πρώτη –ύστερα από πολύ καιρό- σύναξη της φυλής των Παστούν, το briefing για τη διαδρομή της επαύριον. Στην  κεφαλή της ασφυκτικά γεμάτης καπνό αίθουσας, δύο αξιολάτρευτες φιγούρες – η καρδιά, το μυαλό και η ψυχή της διοργάνωσης – Ράπτης και Δημητριάδης, να ενημερώνουν τα μέλη της ιδιόμορφης αυτής φυλής που έφτασαν απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας για τη μεγάλη δοκιμασία.

Παρασκευή και άγριο εγερτήριο στις 6, σύναξη ξανά στην πλατεία και πανηγυρική εκκίνηση στις 7:30 μέσα από τους σχεδόν άδειους δρόμους της μικρής πόλης, προπορεία ως το σημείο του camp – δίπλα στο ποτάμι, και στις 9 ξεκινά το πρώτο αγωνιστικό, την πρώτη μεγάλη διαδρομή που άρχιζε με την ανάβαση του ποταμού. Είδαμε την εκκίνηση των παιδιών και περπατώντας λίγες δεκάδες μέτρα παρακάτω, τα πρώτα κολλήματα στο πρώτο βαθύ σημείο. Φωτογραφίες και φεύγουμε με το μουτζούρη για την επόμενη στάση, πάλι μέσα στο ποτάμι, όπου φτάνοντας αντικρίζουμε το Pajerακι να τραβιέται με τον εργάτη δεμένο από το teras, το οποίο ήταν σταματημένο σ’ ένα ρηχό σημείο με τη μηχανή του σβηστή. Σφιχτήκαμε καταλαβαίνοντας ότι κάτι δεν πάει καλά και σε δευτερόλεπτα μαθαίνουμε ότι το άτυχο μπλε τερατάκι είχε μόλις πνιγεί. Ατυχία? Ίσως… ίσως πάλι και όχι, απλά μια μικρή αμέλεια στη στεγανοποίηση που θα κόστιζε χρόνο. Το μυαλό μας αρνιόταν να πιστέψει ότι η εγκατάλειψη φάνταζε τόσο κοντά. Θαύμασα την υπερπροσπάθεια του Βαγγέλη και σε μια αγωνιώδη ώρα, το μοτέρ του μπλε τέρατος βρυχήθηκε ξανά.

Από κει και μετά ο αγώνας ήταν διπλός: των παιδιών στο trophy που συνέχιζαν την ανάβαση του ποταμού και του δικού μας που από λιβάδι σε λιβάδι ακολουθούσαμε την ίδια πορεία πάνω από το ποτάμι και σταματώντας σε όλα τα καλά σημεία παρακολουθούσαμε την ατέλειωτη δοκιμασία ανθρώπων και μηχανών. Ο χρόνος σταματά, τρέχει, διαθλάται και βουλιάζει στις στιγμές, και μέσα σ’ αυτόν, άνθρωποι που μεγαλουργούν βγάζοντας τον καλύτερο εαυτό τους πλήρως εναρμονισμένοι με το φυσικό περιβάλλον, άνθρωποι που μικραίνουν, που αλλοιώνονται κι εξαφανίζονται ταπεινωμένοι από ταπεινά ένστικτα, … ο αέναος αγώνας του συναισθήματος και της λογικής.

Σάββατο και συνέχεια στο ίδιο μοτίβο, μακριά από τα νερά πια και μέσα στις μεγάλες ραβένες, τα μεγάλα V των απολήξεων των λόφων. Ζουγκλοειδής βλάστηση, μεγάλα κουνούπια, κόσμος, χαρά, γιορτή, και στο επίκεντρο ξανά οι άνθρωποι και οι μηχανές… Άγριοι βρυχηθμοί ,υπερπροσπάθεια των οδηγών αλλά κυρίως των συνοδηγών, δεσίματα, εργάτες, σχοινιά, τεντώματα, τραβήγματα, στραμπουλήγματα, κάποια τουμπαρίσματα, περισσότερα σπασίματα, λίγες εγκαταλείψεις, πολλή χαρά, πολλή λύπη, πολλή απογοήτευση, πολλή ζωντάνια, πολλή ένταση, … όλα στο πολύ.

Ο αγώνας για τους πρώτους είχε ήδη πια κριθεί. Η υπέρ-ειδική της Κυριακής δεν μπορούσε να ανατρέψει την κατάσταση στις 3 πρώτες θέσεις… μια ειδική δοκιμασία που παρά τη δυσκολία της και το εντυπωσιακό θέαμα που προσέφερε, νομίζω ότι μάλλον δεν ταιριάζει με τον συγκεκριμένο αγώνα… προσωπική άποψη και πολύ μικρή λεπτομέρεια σ’ ένα τέλειο σύνολο, σε μια άψογη πραγματικά διοργάνωση, σε μια φανταστική εμπειρία.

Για τη νομαδοπαρέα κάθε μέρα του αγώνα ήταν καλύτερη και ο τερματισμός της Κυριακής τους βρήκε στην τέταρτη θέση. Οδηγικά τους άξιζε κάτι καλύτερο. Ήταν η καλύτερη ομάδα για μας που είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε όλα τα πληρώματα σε όλα τα δύσκολα σημεία και με όση αντικειμενικότητα μας επιτρέπει η σχέση μας (σας είπα άλλωστε ότι τελικά οι μόνοι αντίπαλοι είναι η λογική με το συναίσθημα). Όμως για να νικήσει μια ομάδα στο EVROS TROPHY η οδήγηση είναι η μία συνιστώσα, η πλοήγηση είναι η δεύτερη, η προετοιμασία της μηχανής μια τρίτη και αυτής των ανθρώπων είναι η τέταρτη και πιο σημαντική. Το πιο ολοκληρωμένο σύνολο κερδίζει (η τύχη είναι μικρός παράγοντας και μάλλον βοηθά τους δυνατούς)… κι έτσι λογικά σκεπτόμενος κάποιος δύσκολα αμφισβητεί το αποτέλεσμα μιας τέτοιας δοκιμασίας.

Σε απόσταση πια από τα γεγονότα, με τις μνήμες της φανταστικής αυτής εμπειρίας ανεξίτηλα χαραγμένες, σκέφτομαι ότι ο χρόνος δεν έχει σημασία, ούτε ο αγώνας με τη στενή έννοια της κατάταξης. Η μηχανή είναι το μέσο, κι απαιτεί φροντίδα και προσοχή, η φύση τα περιβάλλει όλα κι απαιτεί σεβασμό κι ο άνθρωπος προσπαθεί, χάνει, κερδίζει, επιβιώνει , νικά και δεν χρειάζεται εξύψωση, παρά μόνο ισορροπία.

Εις το επανειδείν καλά μου φιλαράκια…

Κωστής Λεμπέσης

Υ.Γ. Φιλιά σε όλους από τη Ναυσικά