Ποτίσαμε μέχρι το κόκαλο από την βροχή. Αφού λοιπόν παραβήκαμε για χιλιοστή φορά τον βασικό κανόνα ασφαλείας χάριν της “παιδικής χαράς” στήσαμε στο σκοτάδι τις σκηνές μας και ψάξαμε για ξύλα. Το υποτιθέμενο στέγαστρο που στήθηκε πρόχειρα στάθηκε σωτήριο αλλά παρά το πείσμα του Βλαμμένου το κρέας δεν μπόρεσε να ψηθεί διότι τα στεγνά ξυλά δεν επαρκούσαν έτσι συμβιβαστήκαμε με τα τρόφιμα που ευτυχώς φρόντισε ο φύλακας άγγελος της ομάδας να φέρει. Το βράδυ μας επισκέφτηκαν διάφορα ζωάκια που μύρισαν τα τρόφιμα μας. Λύκοι που τσακώνονταν μεταξύ τους το βράδυ, αλεπούδες, νυφίτσες. Το παράξενο ήταν ότι είδαμε πατήματα αρκούδας μικρής που σημαίνει ότι δεν βρισκόταν σε χειμερία νάρκη. Ευτυχώς την Κυριακή μας έκανε το πολυπόθητο κρύο με χιόνι. Στο δρόμο για τα Βαρδούσια νίκησε η φύση τελικά. Δύο χιλιόμετρα πριν το καταφύγιο το παγωμένο χιόνι ήταν αμετακίνητο και με υπερβολικές κλήσεις. Τα All Terrain αποδείχθηκαν γι’αυτές τις συνθήκες πολύ λίγα για το 5θυρο Cruiser και to KIA του φιλοξενούμενού μας χαμηλό. Συνεχίσαμε με τα πόδια. Σε κάποιες στροφές οι ριπές του αέρα έφταναν τα 7 μποφόρ και η αίσθηση της θερμοκρασίας ήταν -15, -18. Στό σύνολο η δραστηριότητα ήταν εξαιρετική. Μπιλλάρα έχασες, Δημήτρη έχασες, Στελάρα το Terrain ηταν για την “Ακρίδα”( το Terrano), Βλάσση έχασες, Αννα έχασες, Βίκυ έχασες, Ντίνο δρακούλιασες από την ζήλια σου (προτείνω να βάλεις μια Maggiolina και να είσαι Άρχοντας στις διαβιώσεις), Ελένη έπρεπε να έρθεις και μόνη σου, Αλεξάνδρα που είσαι;
Θοδωρή πρέπει κάποια στιγμή νά ερθεις σε μιά τέτοια δραστηριότητα, θα τρελαθείς.

Mike