Το τσάι απολαυστικό και ζεστό και ο καφές έδινε τονωτικές ενέσεις στα κουρασμένα μέλη της ομάδας, που μόλις έχουν καταφέρει να βγάλουν ένα πανέμορφο κομμάτι της διαδρομής και να συνδέσουν δυο δρόμους μέσα από τη χαράδρα και το ποτάμι, όταν το Cherokee ξεκίνησε για την εξερεύνηση της πεδιάδας που θα ακολουθούσαμε μετά.

Το τοπίο ειδυλλιακό και νεφελώδες ενώ οι κορφές των γύρω βουνών μας περικύκλωναν επιβλητικές και με τα πρώτα «άσπρα» σημάδια να τις ζωγραφίζουν.

Ξαφνικά η ηρεμία του ασυρμάτου «σπάει» από το …

«Αν η ομάδα ακούει…. θα χρειαστούμε βοήθεια»

Το Cherokee είχε πιαστεί στην, καλά καμουφλαρισμένη με πυκνά και ψηλά χόρτα, «παγίδα» της πεδιάδας.

Η ομάδα έσπευσε άμεσα και μετά από κάμποση ώρα το άσωτο Nomad-αυτοκίνητο ήταν και πάλι στις… ρόδες του, αλλά η ταλαιπωρημένη μπάρα τιμονιού είχε σπάσει και το μπροστινό σύστημα ήταν εκτός ελέγχου.

Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα και το Cherokaki έπρεπε να μείνει πίσω όταν η ομάδα έπρεπε να προχωρήσει και να επιστρέψει.

Την επόμενη μέρα, ο Νικόλας φρόντισε άμεσα για τα ανταλλακτικά που θα χρειάζονταν και ο Βαγγέλης προθύμως και  χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησε τις καθημερινές του υποχρεώσεις για να συνεισφέρει τη πολύτιμη βοήθεια του.

Recovery Unit, το ολοκαίνουριο JK του Μάικ που επιστρατεύτηκε και η ομάδα ξεκίνησε για την ανάκτηση του Cherokee.

Το δέσιμο της ομάδας είναι ένα χαρακτηριστικό που μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή που σας γνώρισα.

Αυτό επιβεβαιώνεται σε όλες τις δραστηριότητες της ομάδας και αποδεικνύεται στις λίγες “στιγμές”…!!!

Ελένη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!!