Transylvania 2011
January 26th, 2011 by Iakovos
Posted in: nomad news, Transylvania, Travel | 10 Comments »

Η αρχή ενός παραμυθένιου ταξιδιού... και μιας εμπειρίας ζωής!!!

“Κάποιοι για τρίτη συνεχόμενη φορά θέλανε να δούνε τα ίδια βουνά, τα ίδια χωριά και να ακολουθήσουνε τα ίδια αλλά και καινούργια tracks. Μια εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στις μνήμες όλων μας για πολύ καιρό ακόμα. Μια εμπειρία που όλοι θέλουμε να ξαναζήσουμε…Μια εμπειρία ζωής!
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου του 2010 όλο το πλήρωμα αποτελούμενο από ένα Defender, ένα Wrangler, ένα Land Cruiser, ένα Wrangler Rubicon και ένα Audi All Road είναι έτοιμο να αναχωρήσει με προορισμό το Malacrav.
Στάσεις δύο: Σέρρες και Βουκουρέστι. Σέρρες για να δούμε κάποιες γνώριμες φυσιογνωμίες, να περάσουμε μια διαφορετική πρωτοχρονιά αλλά και για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας γιατί η επόμενη στάση φαντάζει πολύ μακριά. Διασχίσαμε τη Βουλγαρία και φτάσαμε στο Βουκουρέστι κατά 30 ευρώ φτωχότεροι…μικρό όμως το κακό για πέντε αυτοκίνητα! Στο Βουκουρέστι καλωσορίσαμε στην παρέα μας ένα ακόμα Defender (ρουμάνικο αυτή τη φορά) και ανταλλάξαμε το Audi με το Discovery…
Επόμενη στάση Malacrav!
Ο πρίγκιπας Κάρολος και η φαμίλια, παραχώρησαν για λίγο τα δωμάτιά τους σε δώδεκα ενήλικους και ένα λιλιπούτειο μελλοντικό nomad. Η Reggine φρόντιζε να μας κρατάει όλους χορτάτους και υγιείς με τις υπέροχες σπιτικές συνταγές της. Συνταγές που θα προσπαθήσουν να αναδυθούν από τα ελληνικά χέρια της κυρίας Ελένης.
Το πρόγραμμα ήταν καθημερινά το ίδιο αλλά η διαδρομή που ακολουθούσαμε δεν ξέραμε τι μας επιφυλάσσει! 8.30 χτύπαγε για τους περισσότερους το ξυπνητήρι και για κάποιους άλλους έμπαινε στο snooze μέχρι να καταφέρουν να σηκωθούν. Ύστερα από ένα πλήρες πρωινό ήμασταν έτοιμοι να ξεναγηθούμε στα υπέροχα βουνά της Τρανσυλβανίας και να συναντηθούμε με μερικά ελάφια.
Χάρη στον Ionut ανακαλύψαμε πολλά μαγικά μονοπάτια. Ζήσαμε καταστάσεις που δεν περιμέναμε να ζήσουμε, που δεν μπορούμε να περιγράψουμε αλλά μπορούμε με βεβαιότητα να ευχαριστήσουμε για τους δικούς μας λόγους τους υπέροχους κατοίκους της Τρανσυλβανίας.
Στην επιστροφή οι φίλοι μας οι Ρουμάνοι δε μας άφησαν έτσι εύκολα να φύγουμε από τα σύνορα, εμείς τους “κεράσαμε” ένα γεύμα και γυρίσαμε στην Αθήνα κατά 100 ευρώ φτωχότεροι. Είμαστε όμως πλουσιότεροι σε αναμνήσεις, εικόνες, εμπειρίες αλλά και γνώσεις καθώς το Trivial είχε το βράδυ την τιμητική του με τον Γιάννη να σκοράρει αλλεπάλληλα…!

Η Ρουμανία, είναι μια χώρα όμορφη αλλά και διαφορετική. Όπως και να το δούμε είναι ένας άλλου τύπου προορισμός, που πραγματικά αξίζει τον κόπο, με οποιαδήποτε αφορμή…”

Το ταξίδι από τα μάτια ενός μέλους της παρέας, που σίγουρα, δεν έχει ξαναζήσει, και που ούτε καν είχε διανοηθεί να ζήσει, αντίστοιχες Νομαδο εμπειρίες…!!!


10 Comments to “Transylvania 2011”:
  1. Mike Miskis says:
    17/1/2011 at 12:59 pm

    Ο Ionut περπάτησε προς το σπίτι. “Come on, you lazy Greeks!!”. Η βαριά ξύλινη πόρτα άνοιξε και φανέρωσε το μεγάλο ζεστό δωμάτιο. Γνώριμες φωνές έφτασαν στα αυτιά μου και η μυρωδιά από φρεσκοψημένες λιχουδιές μου έσπασε τη μύτη. Η λάμψη από τα κεριά έφτανε μέχρι το ψηλό ταβάνι και φώτιζε τα πρόσωπα γύρω από το τραπέζι. Ήταν ο Βλάσσης με την οικογένεια, ο Μιχάλης με τη Ζωή, ο Θοδωρής… όλοι και όλες από την πρώτη Transylvania, τον Γενάρη του 2006. Από τη πόρτα πέρασαν νέοι ταξιδιώτες. Κωστής, Ναυσικά, Γιάννης, Μαριέτα, Ιάκωβος, Καρολίνα… Πήραν τη θέση τους δίπλα στους παλιούς, στον Ντίνο και την Ελένη, τον Πάνο, τον Γιώργο και τους υπόλοιπους. Η Τάτη βολεύτηκε στη στιγμή στην αγκαλιά της Καρολίνας. Τα ποτήρια γέμισαν με κόκκινο κρασί. Καλωσήλθατε φίλοι μου!!

    Έξω είχε -15. Το Discovery είχε ανέβει -όσο ανέβηκε- χωρίς εργάτη το στενό μονοπάτι. Το ζόρισα για να τα καταφέρει και η Ελένη τρόμαξε. Η ευγένεια της όμως δεν την άφησε να μου το δείξει. Μετά τέλος. Πως αλλάζουν οι καιροί, σκέψου ότι κάποτε έκαναν Camel Trophy με αυτά τα αυτοκίνητα! Μας έφερε πάντως πίσω στο Βουκουρέστι, πριν μείνει οριστικά από μετάδοση. Λίγο πιο πάνω στο track είχε μείνει το Pajero του Βλάσση από τιμόνι. Ήταν εκεί για 5 χρόνια. Το βρήκαν o Κωστής και ο Γιάννης που έκαναν scouting και προσπάθησαν να μας το πουν από τον ασύρματο.

    Το πνεύμα του mothership είχε κάτσει τη σκεπή του θεόβαρου JK και το έκανε να πετάει στα ατελείωτα μονοπάτια με τα νεροφαγώματα. Δεν είναι και τόσο καλό Καρολίνα, απλά τα αυτοκίνητα μου όταν πατήσουν στην Τρανσυλβανία πίνουν κάποιο μαγικό φίλτρο. Λες να κυνηγούσε το κοριτσάκι με το λευκό νυχτικό?

    Βγήκαμε από το μεγάλο ζεστό δωμάτιο για να καπνίσουμε. Έξω μας περίμενε ο Ανδρέας. Με ενδυμασία του 1700 και άψογους τρόπους -όπως είχε προβλέψει ο Πάκης- μας έδειξε το δρόμο προς τη βιβλιοθήκη: “από εδώ παρακαλώ” μας είπε σε άψογα Σαξονικά. Δίπλα στη σόμπα ήταν η Ναυσικά. Πότε ήρθε? “Αυριο προτείνω να σηκωθούμε νωρίς, να χαρούμε τη μέρα”, είπε. Κι’άλλο μαγικό φίλτρο.

    Βγαίνοντας από το σπίτι, βρεθήκαμε στο διόδια Στυλίδας. Το κίνημα “δεν πληρώνω” είχε ανεβάσει τις μπάρες και η ουρά των αυτοκινήτων περνούσε αργά. Οι οδηγοί των ι.x. και οι υπάλληλοι των διοδίων κοίταζαν αλλήλους με flat βλέμμα. Ένας δεκάχρονος πιτσιρικάς από το διπλανό αυτοκίνητο κοίταξε το άθλια βρωμισμένο jeep μας και μετά κάτι είπε στη μαμά του. Αυτή μας έριξε μια ματιά, χωρίς να βρει κάτι το ενδιαφέρον.

  2. Γιάννης says:
    17/1/2011 at 11:14 pm

    Σας έχει συμβεί ποτέ να πιάνετε τον εαυτό σας να μονολογεί… «Αυτό που ζω τώρα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!».
    Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τις αναμνήσεις να γράφονται ανεξίτηλα στον σκληρό δίσκο του μυαλού σου…
    Κάπως έτσι ήταν για μένα ολόκληρο το ταξίδι στην Τρανσυλβανία. Λες και ήταν βγαλμένο από παιδικό παραμύθι… Τόσο μαγικό!
    4.000 χιλιόμετρα παρά κάτι, 1.000 ευρώ βενζίνης (κατοστάρας και OMV παρακαλώ!) παρά κατι, πολλές γραντουνιές μετά.. και back to reality! Δυστυχώς! Όλα φαίνονται σαν όνειρο πια!
    Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να γυρίσω πίσω…
    Μα μπορώ! Κάθε ώρα και στιγμή… Βασικά ακόμα εκεί είμαι! Τώρα μόλις μπαίνουμε στο σπίτι μετά από μία μία γεμάτη μέρα… Πιο γεμάτη δεν γίνεται!
    Η ζεστή σούπα μας περιμένει στα πιάτα μας… Ευχαριστούμε πολύ Ρεγκίνε, αλλά τώρα ήρθε η ώρα του trivial! Μαζευόμαστε στη βιβλιοθήκη – καπνιστήριο και απλώνουμε τις γνώσεις μας….
    Ξημέρωσε κιόλας! Βρε πώς περνούν οι μέρες εδώ στα λημέρια του Δράκουλα… Φαντάσου, και ακόμα δεν έχουμε δει το κοριτσάκι…

  3. Γιάννης says:
    17/1/2011 at 11:16 pm

    Μαριέττα:

    Μαζί με το νέο έτος ξεκίνησε και ένα παραμύθι.. για μικρούς και μεγάλους!…………….

    Μια φορά (για πολλούς η πρώτη, αλλά για όλους μοναδική) και έναν καιρό (πολύ κρύος!) ήταν μια nomado-παρέα, 13 σκαθαράκια που ξεκίνησαν ενθουσιασμένα ένα ταξίδι σε μια χώρα μακρινή. Το ταξίδι τους ήταν ευχάριστο, με αρκετές στάσεις για να συναντήσουν φίλους, να χορτάσουν την πείνα τους και να ταϊσουν τα άλογά τους. Λευκές παραστάσεις στη διαδρομή γαλήνευαν τη ψυχή τους και τούς γέμιζαν με προσδοκίες για όσα επίκειντο να ζήσουν.

    Ο προορισμός, η ζεστή ατμόσφαιρα της φωλιάς που τους περίμενε και η μυρωδιά από τις λαχταριστές σούπες που αναδύονταν από την κουζίνα έκαναν τα σκαθαράκια να νιώσουν μαγευτικά!

    Για τις επόμενες 5 μέρες ξυπνούσαν διψασμένα για περιπέτεια, λάσπη και αδυμονία να βάλουν τους εργάτες τους να δουλεύουν, να δουν μοναδικά τοπία, να νιώσουν τη μαγεία του δάσους, των ελαφιών, των ντόπιων ανθρώπων (πιο αιμοβόρικων στην όψη, αλλά καλόκαρδων και ευγενικών), να βιώσουν το κάτι ξεχωριστό μέσα σε τούνελ, σε κοιλάδες και οροσειρές…

    Και κάθε που νύχτωνε γυρνούσαν στη φωλιά τους διψασμένα για σούπα, ζέστη και ξεκούραση…

    Η χαρά τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν όλα αυτά πραγματοποιούνταν ένα ένα.. αυτά και άλλα πολλά.. και όλα αντιμετωπίστηκαν με χαμόγελο (η σταδιακή κατάρρευση του Ντινο-τουτού, η αγωνία της ευγενέστατης Ελένης, τα παιχνιδίσματα του Ιάκωβου στο χιόνι, ο φόβος της Καρολίνας για το 14ο σκαθάρι που μας ακολουθούσε πάντα διακριτικά και πάντα ξυπόλιτο, το χουζούρι της Μπουμπούς και η στυλιστικές εμφανίσεις του Μπιμπέκου, η απύθμενη ενέργεια της Τάτης, η αγωνία του Mike για τα κλαδιά, η συντροφιά και ντροπαλότητα του Ionut και της Ζίνας, οι τρομακτικές γνώσεις του Πάκη στο Trivial που ωχριούν μπροστά στην αυτοπεποίθησή του για τα δύσκολα περάσματα των συντρόφων μας – “it’s ok, you can go.. ok!”)…

    Μόνο που στις σκέψεις και των 13 σκαθαριών τριβίλιζαν κάθε τόσο οι παραστάσεις εκείνων που δεν ακολούθησαν, τα λόγια που θα μοιράζονταν, οι αναμνήσεις που μοιράστηκαν στα ίδια μέρη…

    Όσο περνούσαν οι μέρες τα σκαθαράκια ένοιωθαν ότι βρίσκονται σε ένα περιβάλλον τόσο όμορφο που έμοιαζε με σπίτι τους και που θα μπορούσαν να μείνουν για πολλέεεες πολλέεεες μέρες ακόμη…

    Όπως όλα τα παραμύθια όμως, έτσι κι αυτό, κάποτε τελείωσε. Τα σκαθαράκια λυπημένα μεν, ξεκούραστα και γεμάτα μοναδικές εμπειρίες δε, πήραν το δρόμο της επιστροφής… με την υπόσχεση όμως ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουν!

  4. Dinos says:
    18/1/2011 at 4:39 pm

    Πολύ μου αρέσουν αυτά που γράφετε!
    Γράψτε και οι υπόλοιποι, γιατί το δικό μου παραμύθι είναι άκρως συγκινητικό και το κλίμα του ταξιδιού θα φορτιστεί επικίνδυνα!
    (Εκτός και ανυπομονείτε…)

  5. Ανδρέας says:
    18/1/2011 at 7:13 pm

    Ντινακουλα θα μας τα πεις από κοντά στο καταφύγιο .
    Ανυπομονώ γιατί έχω ακούσει αρκετά !!!!!!!!!

  6. Dinos says:
    19/1/2011 at 5:31 pm

    Αντρίκο μου δεν θα τα πω, θα τα δείξω.
    Μike τι λες για Παρασκευή? Για να έχουμε να λέμε στο βουνό!

  7. Mike Miskis says:
    19/1/2011 at 8:18 pm

    Συμφωνώ για Παρασκευή νωρίς. Θα ήθελα να ‘βλεπα τις φάτσες σας όταν τα δείτε…

  8. Κωστής says:
    19/1/2011 at 10:28 pm

    Τι να ‘ναι αυτό που θα μας δείξεις Ντινάρα μου…με έχει φάει η αγωνία…
    Μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω μια αράδα κι έχω μπλοκάρει…το χέρι δεν πάει μία…
    Κρίμα και το σχεδίαζα μέσα μου τόσο ωραία γιατί θα ‘γραφα για τον μαγικό τόπο του βορά – αυτόν που μόλις γυρίσαμε-, για την απόλυτα gothic ατμόσφαιρα, για τα σκοτεινά δάση,τους λόφους,τις μυστικές κοιλάδες με τα ακόμα πιο μυστικά χωριά, τα ελάφια, τους σκύλους, τα παιδιά με τα ξύλινα έλκηθρα, τους περίεργους κατοίκους, …
    ..,για το αρχόντικό μας με τις βαριές ξύλινες πόρτες και τις ακόμα πιο βαριές κλειδαριές, την βιβλιοθήκη με τα αρχαία βιβλία και τους κρυμμένους θησαυρούς, τις σούπες, την παστή βαμπιροπατούσα, τα κάστρα, τα τείχη,τις εκκλησίες, τις μυστικές ραβίνες, τα κλαδιά,το cross country,τις παγωμένες ανηφόρες, το ουίσκι στο βουνό…
    Μα πάνω απο όλα θα έγραφα για όλα τα φιλαράκια μου,… τους φοβερούς νονούς με το ακόμα πιο φοβερό Τατόνι, τον θεό τον Ντινάκουλα με την Ελένη μας,τον Πακούλη και το Μαριετάκι, τον Jake και την Καρολίνα…
    …πόσο πολύ σας ευχαριστώ όλους που μοιραστήκαμε μαζί το ταξίδι στο χρόνο,σε αυτήν την άλλη, τη μακρινή και τόσο διαφορετική χωροδιάσταση…
    Θα έγραφα πολλά πράγματα, με πολλά ωραία νομίζω λόγια, όμως κάθε φορά πού προσπάθησα να τα βάλω σε μία σειρά το πρόσωπο μου παραμόρφωνε ένα τεράστιο χαμόγελο και μία εκωφαντική ιαχή τρύπαγε το μυαλό μου….”Εκανες το ντισκο ένα b@u%#@l* ρε Ντινέλο,ρε Ντινεεέλο…!!!!”
    ….και μετά τέλος ….πάει το κείμενο,πάει η λογοτεχνία,πάει το παραμύθι,πάνε όλα….
    So long φιλαράκια μου,
    Εις το επανειδείν στη μαγική χωροχρονοσκουληκότρυπα!!!!!

  9. Κωστής says:
    19/1/2011 at 10:49 pm

    Από Ναυσικά:
    Παιδιά μη με παρεξηγείτε αλλά μετά από το σχόλιο του μπεμπέκου εμένα δεν μου μένει τίποτα να γράψω. Κατέστρεψε όλη την ποιητική μου διάθεση και με εκθέτει συνεχώς.

    Πάντως δεν καταλαβαίνω, εγώ κάθε πρωί πρώτη δεν ξύπνούσα? Προς τι λοιπόν τα σχόλια?
    Άντε μη φτιάξω κανένα φίλτρο και σας μετατρέψω όλους σε βοσκούς με σινιέ προβιές…
    Του Ιάκωβου σίγουρα θα είναι ναπαπίρι (ήμαρτον κύριε!!!)
    Τελικά περάσαμε τέλεια έτσι? Άντε περιμένω πως και πως να σας δω όλους στα Άγραφα. Φιδάκια…

    ΥΓ: Πανούλη δεν δουλεύει το password μου αλλά δεν πειράζει μπορώ να γράφω από του μπεμπέκου.

  10. Άννα says:
    27/1/2011 at 11:12 pm

    Μου πήρε σχεδόν 20 μέρες να το παραδεχτώ αλλά τελικά ομολογώ πως γυρίσαμε.

    Διαβάζω αυτά που γράφετε και συνειδητοποιώ πως βιώσαμε και πάλι τη μαγική αυτή αίσθηση που έχουν όλα τα ταξίδια που έχουμε κάνει μαζί. Γνώριμα πρόσωπα απουσίαζαν και νέα υπήρχαν στο πλάνο. Για μας ήταν σαν να ταξιδεύαμε με τα νεότερα μέλη της ομάδας και την ίδια στιγμή να είχαμε μαζί μας και την αύρα των παλιών φίλων-συνοδοιπόρων.

    Γι’αυτόν τον τόπο δεν μπορείς ποτέ να πεις “τον ξέρω, έχω ξαναπάει”. Είναι τόσο παράξενος, αποτελεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης… τελικά είναι σαν να ταξιδεύεις μέσα σε ένα παλιό βιβλίο ή να ακούς μια πολύ παλιά ιστορία.
    Θα ήθελα να είχαμε μείνει περισσότερες μέρες, χωρίς να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Απλά για να έχουμε τον χρόνο να αντιληφθούμε καλύτερα την εμπειρία.

    Η ομάδα ήταν φανταστική.

    Καλή Χρονιά σε όλους. Ελπίζω σύντομα να βρεθούμε!

    Υ.Γ:
    H Τάτη δεν έχει ακόμα password για να γράφει στο site, αλλά μας περιγράφει την εμπειρία του ταξιδιού ως εξής: “Μαγιέτα Κάγολ Γιίνα Πάκη Γκιπ Όλα Μαγιιί”

You must be logged in to post a comment.