1). Το σκηνικό

Μετά το άδοξο τέλος του Land Cruiser στις 22 Ιουνίου και με δεδομένη την επιλογή μου να περιμένω 2-3 χρόνια για την νόμιμη αποζημίωση αντί να συμβιβαστώ, προέκυψε η ανάγκη για άμμεση κάλυψη των λειτουργικών κενών που άφησε το LC, δηλαδή καθημερινές μετακινήσεις, κάποιες εύκολες δραστηριότητες και ταξίδια.

Καθώς είχα άφθονο χρόνο να το σκεφτώ, τους μήνες της ανάρωσης, αποφάσισα να διαλέξω ένα μεσαίο 4Χ4 5-6 ετών το οποίο να αρέσει και στην Άννα, έτσι ώστε αργότερα να το κρατήσει εκείνη, μιας και ήθελε ξανά ένα «τζιπ». Η ιδέα μάλιστα ήταν δικιά της, βλέπετε 5 χρόνια με Jimny δεν ξεχνιούνται. Η λογική πίσω από την ιδέα ήταν σωστή, έτσι άρχισε το ψάξιμο των εναλλακτικών.

2). Το προξενιό

Σύντομα καταλήξαμε στο κλασσικό Cherokee, το τετράγωνο φυσικά, με το δυομισάρι μοτέρ των 118 ίππων. Το τετράλιτρο ήταν εξαρχής εκτός, λόγω αυτόματου σαζμάν (γούστα είναι αυτά), αλλά και λόγω κατανάλωσης φυσικά, μιας και μιλάμε για 35-40.000 χλμ το χρόνο. Αρκετοί χώροι, αργό μεν αλλά με καλή γενικά αξιοπιστία και επαρκείς εκτός δρόμου δυνατότητες για τα εύκολα. Γίνεται και φοβερό “όπλο” για extreme σκηνικά, αλλά ο στόχος ήταν η γενική χρήση, όχι τα extreme σκηνικά. Εκτός αυτού είναι και κλασσικό και όμορφο…

Έπεσε λίγο ψάξιμο, ο πρώην Mr Jeep Γιώργος Οικονόμου βοήθησε πολύ (thanks, Γιώργο!!) και τελικά βρέθηκε ένα μπλε limited του 2000 στην Jeep Γλυφάδας, με εγγύηση. Πήγα, το έλεγξα, ήταν όντως πεντακάθαρο, πραγματικά πολύ καλή περίπτωση. Αφού έπεισα τον εαυτό μου ότι είναι μια απόλυτα ορθολογική επιλογή το αποφάσισα, και η Άννα το δέχτηκε θετικά. Το έκλεισα τηλεφωνικά, και σήμερα πήγαμε να τακτοποιήσουμε χαρτιά και οικονομικά.

3). Η γνωριμία

Όταν φτάσαμε ο άνθρωπος μου στην Jeep είχε λίγη δουλειά και, για να μην περιμένουμε άσκοπα, πρότεινα στην Άννα να κατέβουμε να της το δείξω. Πράγματι κατεβήκαμε στη υπόγεια αίθουσα και το είδαμε να μας περιμένει, καθαρό και αξιοπρεπές και καλοστεκούμενο σαν γριζομάλλης υποψήφιος γαμπρός.

– Ναʼτο αυτό εκεί το μπλέ, έλα να στο δείξω.

Πλησιάσαμε, το έβαλα μπρος, μοτεράκι ρολόϊ.

– Κοίτα τι καθαρό που είναι το σαλόνι του, έχει και μεγάλο πορτ-μπαγκάζ, θα χωρέσει άνετα τα πράγματα για το ταξίδι στη Λιβύη, κοίτα που είναι αγκρατζούνιστο, και έχει και δερμάτινα, και έχει και full extra, και δεν είναι αυτό το απαίσιο μπλεμώβ, είναι φωτεινό μπλέ, και άκου τι ωραία που δουλέυει, θέλεις να μπεις μέσα να το δεις?

Σιωπή.

Γυρίζοντας συνειδητοποίησα ότι μιλούσα στην πλάτη της Άννας.

4). «Άντε γειά!!!»

Πέντε μέτρα πιο πέρα στεκόταν ένα ολοκαίνουργιο Wrangler Golden Eagle, εκθαμβωτικό. Κατάμαυρο, με μισές πόρτες, μαύρο soft top, μαύρο κάλυμα στο καπώ, ανθρακί ζάντες και χακί σαλόνι.

Η Άννα δεν είχε ασχολήθεί με το Cherokee ούτε δευτερόλεπτο. Με το που το είδα κατάλαβα κιʼεγώ ότι η ορθολογική μου αυταπάτη δεν είχε πλέον πιθανότητα, εξάλλου σε λίγες μέρες γίνομαι 36, λίγο αργά για να αλλάξω χαρακτήρα. Το πλησίασα, είδα ότι είναι το 16βάλβιδο με τους 150 ίππους, το 6άρι σαζμάν της Aisin και τον 44άρη πίσω άξονα και… τέλος!! Πως θα χωρέσει τα πράγματα για τη Λιβύη, δεν ξέρω. Πως θα ταξιδεύει με το soft top, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα αυτοκίνητα δεν είναι συσκευές, έχουν ζωή, και αυτό που ένιωσα εκείνη την ώρα ήταν καθαρά ενστικτώδες.

Μετά την ημέρα που πρωτοείδα το teras ολοκληρωμένο, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ, αυτή ήταν η πιο συναισθηματική μέρα μου, ανάμεσα στις τόσες που έχω να θυμάμαι διαλέγοντας αυτοκίνητα. Λάθος, υπήρξε και μια άλλη τέτοια μέρα, πολλά χρόνια πριν, όταν ανακάλυψα μέσα σε έναν κήπο ένα σκουριασμένο Land Rover Series IIΙ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη, παλιά ιστορία…

Άννα, ευτυχώς που διαλέγεις πάντα με την καρδιά…

Mike